INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26.01.2009r. (data wpływu 02.02.2009r.) oraz piśmie z dnia 09.03.2009r. (data nadania 09.03.2009r., data wpływu 11.03.2009r.), uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 27.02.2009r. Nr IPPB5/423-57/09-2/DG (data nadania 02.03.2009r., data doręczenia 06.03.2009r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2009r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka wnosząca o wydanie interpretacji indywidualnej jest podmiotem działającym między innymi w branży wodociągowo-kanalizacyjnej (PKD:41.00.- pobór oczyszczanie i rozprowadzanie wody) Przedmiotem działania Spółki jest również wywóz i składowanie oraz utylizacja odpadów komunalnych oraz inne rodzaje działalności. Spółka, w ramach prowadzonej działalności prowadzi również inwestycje w zakresie budowy sieci wodociągowo-kanalizacyjnej zarówno na potrzeby własne (budowa własnych środków trwałych) jak i na zlecenie (PKD:45.21.- budownictwo ogólne i inżynieria lądowa) Przedmiotem wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji jest postawienie w stan likwidacji środka trwałego - fragmentu sieci wodociągowej o długości 385 metrów bieżących. Środek trwały został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w lipcu 1992r. Środek został przyporządkowany do grupy 2, rodzaju 234 wg Klasyfikacji Środków Trwałych. Wartość podatkowa środka trwałego wynosi 12 483,00 PLN. Środek trwały amortyzowany był metodą liniową według stawki 4% rocznie. Wartość netto (nieumorzoną) środka trwałego na dzień postawienia w stan likwidacji (31.12.2008) wynosiła 4 285,83 PLN.

Przedmiotowy fragment sieci przebiega w bezpośrednim sąsiedztwie drogi, a na pewnym odcinku wprost pod nią. W związku z podjętą przez Urząd Gminy decyzją o przebudowie tej drogi, konieczne (zgodnie z wytycznymi Urzędu Gminy) stało się wybudowanie nowego odcinka sieci, którego położenie będzie umożliwiało wykonywanie wszelkich ewentualnych prac związanych z budową przyłączy wodociągowych lub prowadzeniem napraw, remontów i modernizacji bez konieczności naruszania ciągłości nowo przebudowanej drogi. Inwestycję Spółka rozpoczęła w maju 2008. Dalsze używanie środka trwałego bez wybudowania nowego odcinka sieci (pomijając już wytyczne Urzędu Gminy ) również byłoby ekonomicznie nieuzasadnione ponieważ istniejący odcinek sieci jest wysoce awaryjny i eksploatowanie go pod nowo wybudowaną drogą generowałoby ogromne koszty napraw kolejnych awarii. Równoczesne prowadzenie budowy nowego odcinka sieci i demontowanie sieci istniejącej nie było możliwe ze względu na konieczność zapewnienia ciągłości dostaw wody (dla pobliskiej szkoły oraz odbiorców indywidualnych) . Fizyczna likwidacja (demontaż i złomowanie) zamkniętego odcinka sieci po oddaniu do użytkowania nowo wybudowanego odcinka sieci również nie jest możliwa. Pociągnęłaby ona za sobą koszty związane zarówno z samym przeprowadzeniem tych prac jak i bardzo wysokimi kosztami opłat za zajęcie pasa drogowego. Koszty likwidacji dodatkowo zostałyby powiększone o koszt odtworzenia podbudowy pod drogą i w pasie drogowym oraz o koszty transportu odzysków na miejsce ich składowania. Ponowne wykorzystanie ewentualnych odzysków także nie jest możliwe ze względu na to, że obecna technologia budowy sieci wodociągowych znacznie się różni od tej, w której wybudowano likwidowany środek trwały. Likwidowany środek trwały wybudowano z rur stalowych o średnicy 400 mm, podczas gdy obecnie wykorzystuje się rury o mniejszej średnicy (315 mm) wykonane z tworzywa PE. W tej sytuacji (biorąc również pod uwagę stopień skorodowania rur) nie ma możliwości ich ponownego wykorzystania w żadnej z prowadzonych obecnie inwestycji. W rezultacie, jest wysoce uprawdopodobnione, że koszty fizycznej likwidacji środka trwałego przewyższą spodziewane przychody z odzysków polikwidacyjnych. Likwidacja środka trwałego w żaden sposób nie jest związana ze zmianą rodzaju działalności Spółki gdyż ta pozostała taka sama.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy pozostawienie nie zdemontowanego i nie złomowanego fragmentu sieci wodociągowej, który stanowi odrębny środek trwały, w miejscu jego dotychczasowego położenia stanowi stratę powstałą w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, która w związku z brakiem zmiany rodzaju działalności prowadzonej przez Spółkę stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów wyżej wymienionej ustawy...

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że pomimo braku fizycznego unicestwienia środka trwałego będącego przedmiotem niniejszego wniosku strata jaka powstała w wyniku postawienia w stan likwidacji tego środka trwałego stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z brakiem ścisłej definicji ustawowej słowa „likwidacja” należałoby w tym przypadku zastosować językową wykładnię przepisu określonego art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z definicją słowa ”likwidacja” zawartą w słowniku języka polskiego likwidacją jest również usuwanie czegoś, pozbywanie się czegoś, uwalnianie się od czegoś, zniesienie, rozwiązanie czegoś. W opinii wnioskodawcy pozostawienie zakopanego w ziemi odcinka sieci wodociągowej bez jakiejkolwiek możliwości eksploatowania go czy późniejszego odzyskania złomu z niego jest „pozbyciem się” lub „uwolnieniem się” od tego środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 6 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a - 16m ww. ustawy podatkowej.

W myśl natomiast art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Z treści powyższego przepisu jednoznacznie wynika, iż decydującą przesłanką dla niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tego określonego rodzaju strat jest zmiana rodzaju działalności powodująca utratę przez likwidowane środki trwałe przydatności gospodarczej.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż decyzja o likwidacji środka trwałego tj. fragmentu linii wodociągowej została podyktowana względami ekonomicznymi, niezwiązanymi ze zmianą rodzaju działalności. Tym samym Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów straty związane z likwidacją nie w pełni umorzonego środka trwałego.

Jednakże należy zauważyć, że likwidacja księgowa nie jest tożsama z likwidacją fizyczną. Istnieją sytuacje (jak ta przedstawiona przez Spółkę), w których środek trwały zostanie wyksięgowany z ewidencji bilansowej, a jego fizyczna likwidacja nie zostanie jeszcze przeprowadzona. Dlatego też przeznaczony do likwidacji środek trwały, pod datą postawienia go w stan likwidacji, wprowadza się do ewidencji pozabilansowej, równocześnie z wyksięgowaniem tego środka z ewidencji bilansowej. W procesie likwidacji środka trwałego należy wyróżnić trzy etapy:

1. moment przeznaczenia do samej likwidacji środka trwałego,
2. moment postawienia w stan likwidacji, z którym wiąże się wyksięgowanie danego środka z ewidencji bilansowej, a ujęcie go w ewidencji pozabilansowej,
3. moment zakończenia likwidacji, czyli ostateczne wyksięgowanie z ewidencji pozabilansowej.
   
   

Warunkiem zaliczenia do kosztu uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego jest jego faktyczna likwidacja. Z czynności tej sporządza się protokół likwidacji, który oznacza zakończenie procesu likwidacji środka trwałego.

W przestawionym stanie faktycznym wnioskodawca pozostawi zakopany w ziemi odcinek sieci wodociągowej bez jakiejkolwiek możliwości eksploatowania go czy późniejszego odzyskania złomu z niego.

Reasumując, stanowisko podatnika co do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, zgodnie z którym strata powstała w wyniku postawienia w stan likwidacji środka trwałego stanowi koszt uzyskania przychodów, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wystąpienia zdarzenia opisanego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.