INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 05.05.2009 r. (data wpływu 11.05.2009r.) oraz w piśmie z dnia 09.06.2009 r. (data nadania 16.06.2009 r., data wpływu 17.06.2009 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 03.06.2009 r. Nr IPPB5/423-240/09-2/PS (data nadania 03.06.2009 r., data doręczenia 09.06.2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 5 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5; dalej: umowa polsko-francuska - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11.05.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 5 umowy polsko – francuskiej

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka zawarła umowę o zarządzanie z polską spółką akcyjną (zleceniodawcą). W imieniu Spółki czynności będące przedmiotem umowy wykonuje jej przedstawiciel.

Obowiązki wynikające z umowy mogą być wykonywane na terenie Polski oraz poza jej granicami. W tym zakresie Spółce pozostawiono swobodę decyzyjną. Natomiast przedstawiciel Spółki ma obowiązek wykonywania swoich czynności na terenie siedziby polskiego podmiotu.

Wykonywanie przedmiotu umowy przez osobę inną niż przedstawiciel wymaga zgody zleceniodawcy.

Zleceniodawca zobowiązał się (na każde żądanie Spółki) do udostępnienia jej lokalu, dostępu do mediów oraz urządzeń biurowych.

Umowa nie określa także czasu jaki musi być przeznaczony na wykonywanie czynności wchodzących w zakres umowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym wyżej stanie faktycznym dochodzi w Polsce do powstania zakładu Spółki...

Zdaniem Spółki brak jest możliwości uznania, iż w świetle umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania dochodzi w Polsce do powstania zakładu Spółki.

Zgodnie z art. 7 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zyski przedsiębiorstwa francuskiego podlegają opodatkowaniu wyłącznie we Francji, o ile nie posiada ono zakładu na terytorium Polski.

Definicja zakładu zawarta jest w art. 5 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, który stanowi, iż określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. Pojęcie „zakład” obejmuje w szczególności miejsce zarządzania, filię, biuro, w którym prowadzona jest działalność handlowa, zakład fabryczny, warsztat, kopalnię, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych, budowę albo montaż, których okres przekracza 12 miesięcy. Tak więc aby można było mówić o zakładzie musi istnieć placówka, która ma stały charakter i za pośrednictwem której wykonywana powinna być działalność przedsiębiorstwa.

Zatem w analizowanym stanie faktycznym należy rozstrzygnąć, czy prowadzenie przez francuską spółkę z o.o. działalności na terenie Polski, w sposób określony w umowie, za pośrednictwem wyznaczonej osoby, stanowić będzie stałą placówkę.

W analizowanym stanie faktycznym nie dochodzi bowiem do zaistnienia żadnego z powołanych przez ustawodawcę przykładów stałej placówki. Możliwość korzystania z pomieszczeń zleceniodawcy ma na celu jedynie lepsze wykonanie przedmiotu umowy. Czasową obecność przedstawiciela Spółki trudno nazwać także filią.

Jak wynika z konwencji modelowej OECD (Wersja Skrócona, Lipiec 2005, wyd. Dom Wydawniczy ABC, tłumacz Kazimierz Bany) określenie „placówka” obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Spółka nie będzie na terenie Polski dysponowała żadnymi własnymi pomieszczeniami czy urządzeniami wykorzystywanymi do prowadzonej działalności.

Definicja wskazuje także na to, iż placówka musi mieć charakter „stały”. Wskazuje się na konieczność więzi między placówką a określonym punktem geograficznym.

Sytuacja taka nie wystąpi w analizowanym przypadku. Przedmiot zlecenia może być wykonywany na terenie Polski i poza jej granicami, we wszystkich miejscach, w których będą tego wymagały interesy zleceniodawcy. Co więcej Spółka samodzielnie decyduje o czasie i miejscu wykonywania przedmiotu umowy. Jedynie Przedstawiciel jest zobowiązany do wykonywania umowy w siedzibie zleceniodawcy.

Z faktu, iż placówka musi być stała wynika, że zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości. Wydaje się, że w sytuacji gdy miejsce wykonywania przedmiotu umowy jest określone tak szeroko nie sposób mówić o trwałości placówki.

Ponadto przedmiotem umowy są tzw. usługi niematerialne. W odniesieniu do tych usług trudno jest dokonać weryfikacji, gdzie dokładnie one są świadczone. Przykładowo prace prowadzone przez Przedstawiciela Spółki mogą być weryfikowane, poprawiane czy uzupełnianie w siedzibie Spółki we Francji. Umowa nie wskazuje bowiem konkretnego miejsca świadczenia.

Należy podkreślić, że zgodnie ze wskazanym art. 7 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zasadą jest, że opodatkowanie zysków Spółki powinno nastąpić we Francji, chyba, że zostanie wykazane, że działalność tej firmy spełnia warunki dla uznania jej za zakład w rozumieniu tej umowy.

Przyjmuje się, że aby działalność zagranicznej firmy mogła być uznana za zakład muszą być spełnione łącznie trzy przesłanki:

• istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka); dotyczy to np. określonej powierzchni,
• stały charakter takiej placówki; placówka nie może mieć charakteru tymczasowego.
• wykonywanie działalności gospodarczej przedsiębiorstwa za pośrednictwem takiej placówki.
  
  

Jak wskazano powyżej, te przesłanki nie są spełnione.

W piśmie z dnia 09 czerwca 2009 r. Wnioskodawca wskazał, iż Przedstawiciel Spółki zaangażowany do wykonywania w jej imieniu prac na terytorium Polski nie wykonuje działań mieszczących się w obrębie działań wykonywanych przez zależnego agenta, stosownie do art. 5 ust. 4 umowy polsko - francuskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Stosownie do art. 5 ust. 4 umowy polsko – francuskiej, aby doszło do powstania zakładu w Polsce przedstawiciel Spółki musiałby:

• posiadać pełnomocnictwa do zawierania umów w rozumieniu przedsiębiorstwa,
• wykonywać to pełnomocnictwo.
  
  

Spółka nie prowadzi i nie zamierza prowadzić na terenie Polski działalności wykraczającej przez opisaną we wniosku umowę o zarządzanie.

W stanie faktycznym będącym przedmiotem zapytania przedstawiciel spółki francuskiej, mimo, iż jako jej prezes będzie posiadał niezbędne pełnomocnictwa, nie będzie wykonywał innych czynności wynikających z prawa reprezentowania Spółki niż te, które wynikają z zawartej umowy, opisanej we wniosku o interpretację.

Przedstawiciel Spółki będzie czasowo przebywał w Polsce, na terenie kontrahenta. Jednak będzie miał prawo do decydowania o tym, gdzie faktycznie usługi będą wykonywane

Jego aktywność nie będzie wykraczała poza realizację kontraktu o zarządzanie, którego treść wymusza wykonywanie obowiązków przedstawiciela Spółki na terenie siedziby kontrahenta.

Przedstawiciel Spółki, mimo, iż będzie - zgodnie z prawem francuskim uprawniony do reprezentowania Spółki nie będzie, skupiał się na działalności Spółki w Polsce, wykraczającej poza zawarty kontrakt. Nie będzie zatem zawierał żadnych dodatkowych umów, poza tymi które będą zawierane w imieniu podmiotu zarządzanego.

Spółka nie będzie podejmowała na terytorium Polski czynności za pośrednictwem maklera, generalnego komisanta lub innego niezależnego przedstawiciela, na podstawie art. 5 usta 5 umowy polsko - francuskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego o uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak wynika z ww. ustawy uzyskiwanie dochodów w Polsce za pośrednictwem zakładu zagranicznego przedsiębiorcy prowadzi do powstania źródła przychodów w Polsce, które powinny być opodatkowane w Polsce. Zgodnie z definicją zakładu zawartą w art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie to oznacza:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje.

Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku, gdy właściwa umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, nie stanowi inaczej. Siedziba Wnioskodawcy znajduje się na terytorium Francji, dlatego też analiza czy Wnioskodawca posiada zakład w Polsce powinna zostać przeprowadzona na gruncie postanowień umowy polsko – francuskiej, która stanowi integralną część polskiego systemu podatkowego.

Pomocnym w interpretacji tej umowy może być też tekst Modelowej Konwencji OECD, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Zgodnie natomiast z art. 7 umowy polsko-francuskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Z powyższego wynika, że w państwie źródła opodatkowaniu podlegają wyłącznie zyski powstałe w związku z działalnością wykonywaną poprzez zakład; opodatkowaniu nie podlegają natomiast zyski osiągnięte bezpośrednio przez centralę (jednostkę macierzystą) lub inną jednostkę tego przedsiębiorstwa.

Jednocześnie definicja zakładu zawarta jest w art. 5 ust. 1 umowy polsko - niemieckiej, który stanowi, iż określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa. W szczególności miejsce zarządzania, filię, biuro, w którym prowadzona jest działalność handlowa, zakład fabryczny, warsztat, kopalnię, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych, budowę albo montaż, których okres przekracza 12 miesięcy (art. 5 ust. 2 umowy). Zgodnie natomiast z art. 5 ust. 3 umowy polsko-francuskiej nie stanowią zakładu:

1. placówki, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania albo wydawania dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa,
2. dobra albo towary należące do przedsiębiorstwa, utrzymywane wyłącznie dla składowania, wystawiania albo wydawania,
3. dobra albo towary należące do przedsiębiorstwa utrzymywane wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo,
4. stała placówka utrzymywana wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu uzyskiwania informacji dla przedsiębiorstw,
5. stała placówka utrzymywana przez przedsiębiorstwo wyłącznie dla celów reklamowych, dla dostarczania informacji, prowadzenia badań naukowych lub wykonywania podobnej działalności o przygotowawczym lub pomocniczym charakterze.

Tak więc ust. 3 art. 5 umowy polsko – francuskiej, wylicza różne rodzaje działalności, które uważa się za wyjątki od ogólnej definicji zakładu zawartej w ust. 1, i które nie stanowią zakładu, nawet gdy taka działalność jest wykonywana za pośrednictwem stałej placówki. Wspólną cechą takich rodzajów działalności jest ich przygotowawczy i pomocniczy charakter. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym, którego nie należy interpretować rozszerzająco. Dlatego działalność, która nie może zostać zaliczona do żadnego z ww. przypadków będzie uznawana za zakład, w rozumieniu ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Reasumując, z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 umowy wynika, iż dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

• istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka),

• stały charakter takiej placówki,

• wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.
  
  

Z treści wniosku wynika, iż Spółka nie będzie dysponowała w Polsce własnym biurem lub innymi pomieszczeniami (Spółka nie przewiduje nabywania, najmowania lub użytkowania w Polsce jakichkolwiek pomieszczeń). Wykonywanie czynności przez pracownika Spółki nie będzie się odbywać w żadnym stałym miejscu, będącym do dyspozycji własnej Spółki. Wnioskodawca nie będzie zatrudniał w Polsce żadnych pracowników.

Obok opisanej powyżej zasadniczej formy zakładu, umowa polsko – francuska przewiduje także alternatywny sposób ustalania istnienia zakładu, na podstawie którego można uznać, że zagraniczne przedsiębiorstwo posiada zakład, nawet jeśli nie dysponuje stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w drugim państwie.

W oparciu o art. 5 ust. 4 umowy polsko – francuskiej osobę, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 5, działającą w Umawiającym się Państwie dla przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa traktuje się w tym pierwszym Państwie jako zakład, jeżeli ta osoba ma pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa i pełnomocnictwo to w tym Państwie zwykle wykonuje, chyba że jej działalność ogranicza się tylko do zakupu dla przedsiębiorstwa dóbr lub towarów.

Jak wynika z powyższego, zakład może powstać także w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej za pośrednictwem tzw. zależnego przedstawiciela (tj. podmiotu działającego w drugim Państwie w imieniu zagranicznego przedsiębiorstwa). Użyte w treści ust. 5 pojęcie "osoba" oznacza w myśl art. 3 ust. 1 pkt b i c umowy osobę fizyczną, spółkę (osobę prawną lub inną jednostkę, którą dla celów podatkowych traktuje się jako osobę prawną) oraz każde inne zrzeszenie osób.

Warunkiem zastosowania art. 5 ust. 4 umowy polsko – francuskiej jest, aby osoba działała "w imieniu przedsiębiorstwa", czyli występowała w roli przedstawiciela, a także posiadała i zwyczajowo wykonywała pełnomocnictwo do zawierania umów w umawiającym się państwie. Z taką sytuacją mamy do czynienia, jeżeli oświadczenie woli tej osoby wywołuje dla reprezentowanego przedsiębiorstwa stan związania. Wystarczające jest, że reprezentowany godzi się na dokonanie czynności cywilnoprawnych przez przedstawiciela. Dla oceny, czy osoba ma pełnomocnictwo do zawierania umów, bardziej miarodajny jest całokształt okoliczności i zachowań osób uczestniczących w dokonywaniu czynności prawnych, niż umocowanie cywilnoprawne. Pełnomocnictwo do zawierania umów musi być wykonywane "zwyczajowo", co oznacza, że przedstawiciel uczestniczy w imieniu przedsiębiorstwa w sposób częstotliwy w obrocie gospodarczym. Jak stwierdzono w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD określenie „pełnomocnictwo do zawierania kontraktów w imieniu przedsiębiorstwa nie ogranicza stosowania tego ustępu do przedstawiciela zawierającego kontrakty wiążące dosłownie dane przedsiębiorstwo. Ustęp ten ma również zastosowanie do przedstawiciela zawierającego kontrakty, które wiąże przedsiębiorstwo, mimo, iż takie kontrakty w rzeczywistości nie są zawierane w imieniu danego przedsiębiorstwa. Fakt, że przedsiębiorstwo nie bierze czynnego udziału w transakcjach, może oznaczać, ze przekazało takie uprawnienia przedstawicielowi (pkt 32.1 do art. 5 Konwencji Modelowej OECD).

Jednakże w myśl art. 5 ust. 5 umowy polsko – francuskiej nie będzie się uważać przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa za posiadające zakład w drugim Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że wykonuje tam czynności przez maklera, komisanta generalnego albo każdego innego niezależnego przedstawiciela, jeżeli te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności.

Nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w umawiającym się państwie, jeżeli:

1. przedsiębiorstwo podejmuje czynności za pośrednictwem niezależnego przedstawiciela, oraz
2. przedstawiciel taki działa w ramach swojej zwykłej działalności.

Jeżeli natomiast osoba, która działa w imieniu przedsiębiorstwa, pozostaje w stosunku zależności od tego przedsiębiorstwa (organizacyjnej, prawnej lub ekonomicznej) lub czynności (niezależnego) przedstawiciela wykraczają poza przedmiot jego zwykłej działalności, to może - z zastrzeżeniem pozostałych warunków ust. 4 - powstać zakład. Niezależność osoby w stosunku do przedsiębiorstwa, które ona reprezentuje, zależy od zakresu jej zobowiązań wobec przedsiębiorstwa. Jeżeli prowadzona przez nią działalność handlowa jest poddana szczegółowym instrukcjom to taka osoba nie może być uznana za niezależną od przedsiębiorstwa. Inne ważne kryterium polega na tym, czy ryzyko przedsiębiorcy ponosi ta osoba czy przedsiębiorstwo, które ona reprezentuje (pkt 38 Komentarza do art. 5 Konwencji Modelowej OECD).

Jak wynika z treści wniosku, iż Spółka nie będzie posiadać w Polsce przedstawiciela ani zależnego agenta, który wykonywałby w tym państwie pełnomocnictwo do zawierania umów. Żaden z pracowników czy innych przedstawicieli Spółki nie działać będzie na terytorium Polski w imieniu Spółki posiadając pełnomocnictwo do zawierania umów w Polsce w imieniu Spółki i wykonujący to pełnomocnictwo w sposób stały.

Mając powyższe na uwadze oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, iż działalność pracownika Spółki na terytorium Polski nie będzie stanowić zakładu dla Wnioskodawcy w rozumieniu art. 5 umowy polsko – francuskiej.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę okoliczności mogących wykazać, iż działalność Wnioskodawcy na terytorium Polski nie stanowi zakładu w rozumieniu art. 5 umowy polsko – francuskiej. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy – Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Organ podatkowy nie ocenia w tym postępowaniu dokumentów dołączonych do wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.