INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2009 r.(data wpływu 14 stycznia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 lutego 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów należących do przedsiębiorstwa – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów należących do przedsiębiorstwa.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje nieodpłatnego wydania towarów należących do przedsiębiorstwa. Obejmują one nieodpłatne przekazywanie gadżetów reklamowych opatrzonych w logo firmy (kubki, długopisy, parasole itp.) oraz nagród opatrzonych logo firmy (np. kurtki, bluzy polarowe) za zakup określonej ilości towaru w celu uatrakcyjnienia sprzedaży i zwiększenia obrotu na danym towarze. Nieodpłatne wydania pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z działalnością przedsiębiorstwa.

Pismem z dnia 11 lutego 2009 r. doprecyzowano wniosek poprzez wskazanie, iż zdarzenia objęte wnioskiem zaistniały do dnia 30 listopada 2008 r., zaś Wnioskodawcy, w związku z nabyciem przekazywanych towarów, przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Ponadto w ww. piśmie wskazano, iż wszystkie nabycia towarów, o których mowa we wniosku, stanowiły koszt uzyskania przychodu i nie mieściły się w treści art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług obowiązującym do 30 listopada 2008 r. Natomiast wręczane gadżety reklamowe oraz nagrody posiadają zarówno wartość wymienioną w art. 7 ust. 4 ww. ustawy, jak również przewyższają tę wartość.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów o dowolnej wartości, należących do jego przedsiębiorstwa, na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, jeżeli przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony z tytułu ich nabycia, są opodatkowane podatkiem od towarów i usług...

Wnioskodawca podziela stanowisko judykatury, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od dnia 31 maja 2005 r. (art. 7 ust. 2), nie uznają za dostawę (a tym samym za czynność podlegającą opodatkowaniu) przekazania należących do podatnika towarów bez wynagrodzenia na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem.

Ponadto według Wnioskodawcy, nie stanowi dostawy przekazanie należących do podatnika towarów bez wynagrodzenia na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem niezależnie od wartości tych towarów.

Jak wskazuje Wnioskodawca, dokonując oceny prawnej w przedmiotowej sprawie zasadnym jest odwołanie się do treści najbardziej współczesnego orzecznictwa, mając na uwadze odnoszący się do tej materii przepis art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług stanowiący, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny
1. jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Wnioskodawca zaznacza, iż dokonując wykładni tego przepisu, zarówno w kontekście jego brzmienia przed dniem 31 maja 2005 r., jak i zasad implementacji prawa unijnego, w szczególności właściwych przepisów VI Dyrektywy, sądy administracyjne zajmują w sprawie będącej przedmiotem zapytania stanowisko zbieżne z oceną wyrażoną przez Spółkę.

Na poparcie tej argumentacji Wnioskodawca przytoczył orzecznictwo sądów administracyjnych.

I tak Wnioskodawca wskazał na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 sierpnia 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 984/07, dotyczący obowiązku ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących wydania towarów w związku z programem lojalnościowym, w którym sąd przyjął, iż wydania w ramach programu lojalnościowego, jako związane ściśle z prowadzonym przedsiębiorstwem, nie mogą podlegać podatkowi od towarów i usług. Zdaniem sądu, art. 7 ust. 2 ustawy o VAT jednoznacznie nawiązuje do przekazania „na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem”. Wbrew temu co twierdził organ podatkowy drugiej instancji, literalna wykładnia art. 7 ust. 2 nie sprawia, że ust. 3 tego przepisu powoduje wyłączenie z zakresu opodatkowania czynności, które nie są opodatkowane. Nie można bowiem zgodzić się z twierdzeniem organu podatkowego jakoby przekazanie drukowanych materiałów reklamowych lub próbek towarów zawsze realizowało cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Podatnik może przecież przekazać nieodpłatnie taki towar drugiemu podmiotowi, np. do utylizacji czy innego wykorzystania z uwagi na zdezaktualizowanie się danych reklamowych lub informacyjnych. W takiej sytuacji czynność przekazania towaru nie realizuje celu reprezentacji lub reklamy, a więc związanego z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Podobnie prezenty mogą mieć dwojaki cel, co dostrzegł zresztą organ odwoławczy, wskazując na okoliczność, że zazwyczaj przekazanie prezentów jest związane z działalnością przedsiębiorstwa.

Również w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 kwietnia 2007 r. sygn. akt I SA/Wr 152/07. W sprawie chodziło o przekazywanie nagród rzeczowych abonentom w ramach programu partnerskiego. Warunkiem otrzymania nagrody lub rabatu było zgromadzenie określonej liczby punktów. Sąd stwierdził, że takie wydanie nagród nie podlega VAT. W uzasadnieniu wskazano: „(…) analiza porównawcza art. 7 ust. 2 ustawy o VAT oraz art. 5(6) VI Dyrektywy prowadzi do wniosku, że przepisy polskiej ustawy są bardziej liberalne, ponieważ nie traktują nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem jako opodatkowanej dostawy. Gdy tymczasem sięgając wprost do Dyrektywy, czynność taką należałoby opodatkować. Jednak w sytuacji konfliktu między podatnikiem a polskim organem, prawo do odwołania się do postanowień Dyrektywy ma wyłącznie podatnik, a nie państwo. Państwo bowiem jest zobowiązane do zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z regulacji wspólnotowych, a jeżeli zrobiło to nieprecyzyjnie, nie może obciążać konsekwencjami podatnika. Brzmienie literalne art. 7 ust. 2 i 3 ustawy od 1 czerwca 2005 r. nie daje żadnych możliwości wywiedzenia z niego, że nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem podlega opodatkowaniu VAT, jako zrównane z odpłatną dostawą towarów. Organy nie mogą domagać się opodatkowania tych czynności w oparciu o przepis Dyrektywy. Ani treść Dyrektywy, ani orzeczeń wydanych na jej podstawie nie może stanowić argumentu przemawiającego za rozszerzeniem obowiązku podatkowego podatnika wynikającego z prawa krajowego”.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 14 lutego 2008 r. sygn. akt I SA/Rz 875/07 stwierdził natomiast, że nieodpłatne wydanie towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem nie podlega opodatkowaniu VAT. Sąd nie zgodził się z organami podatkowymi, które stwierdziły, że ust. 2 art. 7 dotyczy także przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Dodatkowo analiza treści art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r., nie pozwala na przyjęcie, że za odpłatną dostawę towarów należy uznawać także przekazanie towarów bez wynagrodzenia na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Brak w przepisach podstawy prawnej dla opodatkowania takiej darowizny na cele związane z działalnością przedsiębiorstwa oznacza, że pozostaje ona poza zakresem opodatkowania.

Według Wnioskodawcy, dla ukształtowania powyższej linii orzecznictwa przyczyni się niewątpliwie ocena zawarta w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2008 r. sygn. akt I FSK 600/07. Wagę tego rozstrzygnięcia dostrzegł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 29 maja 2008 r. sygn. akt I SA/Sz 52/08. Sąd ten przyznał rację podatnikowi i stwierdził, że po ww. wyroku NSA nie ma już wątpliwości co do interpretacji art. 7 ust. 2 ustawy o VAT. Tezy wskazanego wyroku są następujące: „w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r., nie stanowi dostawy przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa, na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 powołanej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez dostawę towarów rozumie się również – zgodnie z art. 7 ust. 2 tej ustawy – przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny
1. jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Jednocześnie z treści art. 7 ust. 3 cytowanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r., wynika, iż nie uznaje się za dostawę towarów przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r. do dnia 31 grudnia 2008 r., definiował prezenty o małej wartości, jako przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

1. o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób,
2. których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli wartość rynkowa przekazanego towaru nie przekracza 5 zł.

Przy czym w myśl art. 2 pkt 27b ustawy o podatku od towarów i usług, ilekroć w dalszych przepisach mowa jest o wartości rynkowej - rozumie się przez to całkowitą kwotę, jaką, w celu uzyskania w danym momencie danych towarów lub usług, nabywca lub usługobiorca na takim samym etapie sprzedaży jak ten, na którym dokonywana jest dostawa towarów lub świadczenie usług, musiałby, w warunkach uczciwej konkurencji, zapłacić niezależnemu dostawcy lub usługodawcy na terytorium kraju; w przypadku gdy nie można ustalić porównywalnej dostawy towarów lub świadczenia usług, przez wartość rynkową rozumie się:

1. w odniesieniu do towarów - kwotę nie mniejszą niż cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a w przypadku braku ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy,
2. w odniesieniu do usług - kwotę nie mniejszą niż całkowity koszt poniesiony przez podatnika na wykonanie tych usług.

Powyższe oznacza, iż od dnia 1 czerwca 2005 r. do dnia 31 grudnia 2008 r., prezentem o małej wartości był towar, którego wartość rynkowa nie przekraczała 5 zł, lub też którego przekazanie spełniało kumulatywnie następujące warunki:

• jego łączna wartość nie przekracza w roku podatkowym kwoty 100 zł;
• podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie osób, na rzecz których dokonywane są ww. przekazania.

Z kolei przez próbkę, w rozumieniu art. 7 ust. 7 ww. ustawy, rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy.

Ponieważ interpretacja art. 7 ust. 2 omawianej ustawy w oparciu o wykładnię wyłącznie gramatyczną budzi pewne wątpliwości, zatem nie możne stanowić jedynej podstawy do dokonanych rozstrzygnięć. Dla wyjaśnienia zakresu przedmiotowego opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynikającego z tych norm, koniecznym jest sięgnięcie do wykładni o charakterze kompleksowym.

Przy wykładni przedmiotowych przepisów ustawy należy wziąć pod uwagę zasadę racjonalności ustawodawcy oraz interpretować przepis art. 7 ust. 2 w zestawieniu z art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek – niewątpliwie jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wobec tego w przypadku nie objęcia regulacją art. 7 ust. 2 przekazania lub zużycia towarów przez podatnika na cele związane z jego przedsiębiorstwem, przepis art. 7 ust. 3 byłby zbędny. Skoro zatem z zakresu opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów, na cele inne niż bezpośrednio związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wyłączono na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy, jedynie przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek, to należy uznać, iż opodatkowaniu podlegają wszelkie inne przekazania towarów pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od tych czynności w całości lub w części. Gdyby przyjąć, iż opodatkowaniu na mocy ust. 2 podlegają wyłącznie czynności w ogóle nie związane z przedsiębiorstwem, zbędne byłoby wyłączanie z opodatkowania czynności, które i tak nie podlegałyby opodatkowaniu jako związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tego towaru, z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących drukowane materiały reklamowe i informacyjne bądź spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Zaznaczyć należy, że wskazany przepis art. 7 ust. 2 w zw. z ust. 3 stanowi implementację zasad wyrażonych w treści obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Dyrektywy Rady nr 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz UE L 145 z 1977 r., str. 1). Zgodnie z art. 5 ust. 6 ww. dyrektywy, zastosowanie przez podatnika towarów stanowiących część aktywów jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych jego lub jego pracowników, lub też pozbycie się ich nieodpłatnie albo bardziej ogólnie użycie ich do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, jeśli podatek od wartości dodanej od powyższych towarów lub ich części składowych podlegały w całości lub w części odliczeniu, będzie traktowane jako dostawa odpłatna. Jednakże jako takie nie jest traktowane przekazanie próbek towarów lub towarów stanowiących prezenty o małej wartości do celów działalności podatnika. Wskazany przepis zastąpiony został normą art. 16 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy Rady nr 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 2006 r. str. 1). Zgodnie z nią, wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów. Za odpłatną dostawę towarów nie uznaje się jednakże wykorzystania do celów działalności przedsiębiorstwa podatnika towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki.

A zatem nie sposób zgodzić się z argumentacją Wnioskodawcy, jakoby dokonując wykładni przepisu art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, zarówno w kontekście jego brzmienia przed 1 czerwca 2005 r., jak i zasad implementacji prawa unijnego, w szczególności właściwych przepisów VI Dyrektywy, należało przyjąć stanowisko wyrażone przez Spółkę. Wskazany przepis ustawy o podatku od towarów i usług w pełni dostosowuje polskie przepisy prawa podatkowego w ww. zakresie do przepisów wspomnianych Dyrektyw nr 77/388/EWG oraz nr 2006/112/WE precyzując w jakich przypadkach przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa uznać należy za dostawę towarów.

Zasady statuujące prawo do odliczenia podatku naliczonego określone zostały w art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w ust. 1 tego artykułu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Przy czym – do dnia 30 listopada 2008 r. – ustawodawca przedmiotowe prawo wiązał z obiektywnie pojmowaną możliwością zaliczenia – zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług – danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, wprowadzając jednak poprzez brzmienie art. 88 ust. 3 pkt 3 wskazanej ustawy istotny wyjątek od tej zasady. Otóż nie miała ona zastosowania do towarów (innych niż prezenty o małej wartości), które były, bądź będą przedmiotem nieodpłatnego przekazania na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, pod warunkiem jednak, że to przekazanie zostało opodatkowane. W takiej sytuacji podatnik, w oparciu o ten przepis szczególny dokonywał odliczenia podatku naliczonego, a następnie rozpoznawał obowiązek podatkowy z tytułu nieodpłatnego przekazania towarów. Wyjątkiem od ww. zasady było nabycie i przekazanie prezentów o małej wartości i próbek oraz drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. W tym przypadku bowiem podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na zasadach ogólnych, zaś samo przekazanie tych towarów nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zauważyć ponadto należy, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „materiały reklamowe”. Według definicji pochodzącej z innych źródeł (leksykon PWN) przez drukowane materiały reklamowe i informacyjne rozumie się wszelkiego rodzaju cenniki, foldery, broszury, prospekty itp. przygotowane w drodze procesu technologicznego, polegającego na nadrukowaniu informacji na nośniku. Bezsprzecznie za drukowane materiały uznać należy wszelkie druki na papierze, tj. materiały wykonane metodami poligraficznymi. Jednakże nie sposób uznać za nie, wspomnianych w treści wniosku, gadżetów reklamowych i przekazywanych nieodpłatnie nagród, które opatrzone są logo firmy.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Spółka prezentuje stanowisko, zgodnie z którym nie stanowi dostawy przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa, na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem niezależnie od wartości tych towarów. Dodatkowo okoliczności faktyczne sprawy wskazują, iż Wnioskodawca dokonywał przekazywania towarów należących do jego przedsiębiorstwa przed dniem 1 grudnia 2008 r. o wartości wymienionej w art. 7 ust. 4 ustawy, jak również w większej wartości, przy czym z powyższego tytułu przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Konkludując, za dostawę towarów w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 listopada 2008 r., uznać należało wszelkie przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa, w tym również na cele związane z tym przedsiębiorstwem, o ile wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz jeżeli towary te nie stanowiły drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek. Tym samym w przedmiotowej sprawie przyjąć należy, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, że jedynie przekazanie prezentów, o których mowa we wniosku (gadżety reklamowe opatrzone logo firmy, tj. kubki, długopisy, parasole, jak również nagrody opatrzone ww. logo, tj. kurtka, bluzy polarowe) o wartości mieszczącej się w uprzednio cytowanym art. 7 ust. 4 ustawy i pod warunkiem w nim wskazanym, uprawniało do wyłączenia ich spod dyspozycji art. 7 ust. 2 ustawy.

Końcowo wskazać należy, że powołane w treści wniosku wyroki: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 sierpnia 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 984/07, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 kwietnia 2007 r. sygn. akt I SA/Wr 152/07, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie w wyroku z dnia 14 lutego 2008 r. sygn. akt I SA/Rz 875/07, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie w wyroku z dnia 29 maja 2008 r. sygn. akt I SA/Sz 52/08 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2008 r. sygn. akt I FSK 600/07 stanowią rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.