INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2009 r. (data wpływu 2 marca 2009 r.) .), uzupełnionym pismem z dnia 7 maja 2009 r. (data wpływu 11 maja 2009 r.) złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-136/09-2/AŻ z dnia 4 maja 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwość zaliczenia do kosztów uzyskana przychodów straty powstałej w związku z kradzieżą pieniędzy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskana przychodów straty powstałej w związku z kradzieżą pieniędzy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 15.02.2008 r. po zakończeniu pracy pracownik agencji P. odwoził gotówkę (10.600 zł) i dokumenty do banku. Po wyjściu z budynku został napadnięty przez nieznanego sprawcę, który wyrwał mu z torby koperty z dokumentami i gotówką.

O całym zdarzeniu została zawiadomiona Policja. Po paru miesiącach od sprawy z powodu niewykrycia sprawcy Policja umarza śledztwo, a prokuratura dochodzenie.

Również ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania uzasadniając, że nie ponosi odpowiedzialności za szkody powstałe w wyniku kradzieży, a powyższa kradzież nie została zakwalifikowana przez Policję jako rabunek.

Obecnie Bank P. wystawił Wnioskodawczyni wezwanie do zapłaty kwoty 10.600 zł, które musi zostać spłacone, by pokryć niedobór na koncie w banku.

Wnioskodawczyni wyjaśnia, iż gotówka którą dysponuje w ciągu dnia jest własnością banku.

Wnioskodawczyni posiada dokumenty umorzenia z Policji i z prokuratury oraz odmowę wypłacenia odszkodowania od ubezpieczyciela.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 4 maj 2009 r. Nr IPPB1/415-136/09-2/AŻ w dniu 11 maja 2009 r. Wnioskodawczyni uzupełniła przedstawiony stan faktyczny informując, iż:

• prowadzi działalność usługi finansowe pośrednictwo, są to umowy podpisane z bankami, dla których udziela kredytów, prowadzi punkt kasowy (Agencja P.). Działalność jest opodatkowana podatkiem liniowym i vatem,
• w umowie podpisanej z P. do transportu gotówki, z punktu Agencji do Oddziału nie jest wymagany konwój. Do kwoty 60.000 zł Wnioskodawczyni przewozi gotówkę sama lub pracownik zatrudniony w jej firmie (Agencja P.), który ma do tego pełnomocnictwo,
• gotówka w czasie transportu była w torebce pracownika, z której była wyrwana podczas napadu. Ubezpieczyciel bank nie wymaga specjalnych walizek, saszetek do przewozu gotówki do kwoty 70.000 zł,
• udokumentowanie straty wynikało z raportu dziennego i dokumentu odprowadzenia gotówki do oddziału i odnalezionego dowodu wpłaty, który zgubił napastnik podczas ucieczki, który zabezpieczyła Policja jako dowód śledztwa,
• zgodnie z podpisaną umową współpracy z P. a firmą Wnioskodawczyni F. Iwona P., za niedobór który powstał na koncie banku, bank wystawił wezwanie do spłaty zadłużenia, które Wnioskodawczyni obecnie spłaca. Gotówka była ubezpieczona w transporcie, ale ubezpieczyciel odmówił wypłaty ze względu na to, że Policja opisała, iż nie był to napad tylko rabunek i nie było zagrożenia życia,
• pracownik przewożący gotówkę był zatrudniony przez Wnioskodawczynię na umowę o pracę i ma takie same uprawnienia i pełnomocnictwo jak właściciel, nadane przez P.
  
  

Ponadto pismem z dnia 19.05.2009 r. (data wpływu 21.05.2009 r.) Wnioskodawczyni doprecyzowała, iż rozlicza się metodą kasową.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

W którym roku mogę wpisać stratę w 2008 czy w 2009 roku...

Zdaniem Wnioskodawczyni jest to koszt, który może wpisać 2008 r., ponieważ tę stratę musi pokryć w banku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wśród wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, iż co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Z treści ogólnej definicji kosztu podatkowego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, jego zachowanie lub zabezpieczenie.

Jednakże każdy przypadek i każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy. Należy zaznaczyć, że kradzież środków pieniężnych jest szczególną formą starty w środkach obrotowych i jej zakwalifikowanie jako kosztu uzyskania przychodu uwarunkowane jest od udowodnienia przez poszkodowanego, iż w danym przypadku mamy do czynienia ze zdarzeniem losowym, rozumianym jako zdarzenie nieprzewidywalne i nie do uniknięcia. Nie można uznać starty w środkach obrotowych za koszt uzyskania przychodu, w sytuacji, gdy zostanie udowodnione, że środki obrotowe nie były zabezpieczone lub były zabezpieczone w sposób nienależyty.

W odniesieniu do strat w majątku obrotowym, jakimi są między innymi pieniądze, trudno mówić, że zmierzają one do osiągnięcia przychodów. Stanowią one jednak element kosztowy w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym każdy przypadek obciążenia kosztów stratami musi być rozpatrywany indywidualnie pod kątem ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Warunkiem zaliczenia strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodu jest ocena zdarzenia w aspekcie:

1. całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
2. okoliczności, które spowodowały powstanie straty,
3. udokumentowania straty,
4. podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.
   
   

Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko kradzież powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli więc faktycznie poniesiono straty – mimo prowadzenia racjonalnych działań w ramach działalności gospodarczej lub straty te poniesione zostały w wyniku zdarzeń losowych, chociaż były starannie zabezpieczone, ponadto są właściwie udokumentowane i nie mają związku z nadużyciami, niegospodarnością lub zaniedbaniem podatnika (brak nadzoru i odpowiedzialności) mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Ocena tego kosztu ma jednak charakter indywidualny i jest uzależniona od konkretnych faktów i okoliczności towarzyszących tym stratom.

Aby możliwe było rozliczenie w kosztach straty poniesionej w wyniku kradzieży gotówki, konieczne jest przestrzeganie przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 października 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. z 1998 r., Nr 129, poz. 858 ze zm. w Dz. U. z 2000 r., Nr 17, poz. 221). Wartości pieniężne uznaje się za należycie zabezpieczone, jeśli przedsiębiorca w celu ich ochrony przed kradzieżą przestrzegał wymagań zasad określonych w ww. rozporządzeniu.

W związku z powyższym przedsiębiorca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę wynikającą z kradzieży gotówki, tylko wówczas jeśli skradziona gotówka była zabezpieczona zgodnie z wymogami powołanego wyżej rozporządzenia.

Ponadto, aby zaliczyć poniesioną stratę do kosztów uzyskania przychodów niezbędne jest spełnienie warunku formalnego tj. właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu. Zaistnienie szkody powinno być uprawdopodobnione przez właściwe organy, np. Policję (umorzenie dochodzenia).

W art. 22 ust. 4 - 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wprowadził zasady dotyczące momentu rozpoznawania kosztów dla celów podatkowych, w zależności czy dany wydatek wiąże się z możliwością uzyskania przychodów w sposób bezpośredni lub pośredni.

Zgodnie z art. 22 ust. 4 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Natomiast art. 22 ust. 6b stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Koszty pośrednie dotyczą całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej i ponoszone są w celu zachowania źródła przychodów. Tego rodzaju kosztem są między innymi straty w środkach obrotowych związane ze zdarzeniami losowymi niezależnymi od Podatnika. Wydatki takie należy zatem zaliczać do kosztów uzyskania przychodów jako koszty ogólne prowadzonej działalności gospodarczej, które potrącane są w dacie poniesienia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni w 2008 r. prowadząc działalność w zakresie usług pośrednictwa finansowego poniosła stratę na skutek kradzieży gotówki w kwocie 10.600 zł. O całym zdarzeniu została zawiadomiona Policja. Po paru miesiącach od sprawy z powodu niewykrycia sprawcy Policja umarzyła śledztwo a prokuratura dochodzenie. Wnioskodawczyni rozlicza koszty uzyskania przychodów metodą uproszczoną.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż strata jako zdarzenie losowe stanowi dla Wnioskodawczyni pośredni koszt uzyskania przychodu. Zatem w analizowanej sytuacji faktyczną datą poniesienia kosztu podatkowego związanego z kradzieżą środków pieniężnych będzie data, w której Wnioskodawczyni otrzymała postanowienie o umorzeniu śledztwa, a więc rok 2008 r. Postanowienie z tą datą będzie bowiem stanowiło dokument uprawdopodabniający poniesioną stratę a prawidłowe udokumentowanie straty poniesionej w związku z kradzieżą jest jednym z podstawowych warunków zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy uznać, iż po spełnieniu wszystkich warunków wynikających z powołanych przepisów, Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w 2008 r. stratę powstałą w wyniku kradzieży środków pieniężnych.

Końcowo zauważyć należy, iż w przedmiotowej sprawie, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, tut. Organ wydając interpretację prawa podatkowego nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które wskazałoby, czy środki pieniężne, które Wnioskodawczyni utraciła w wyniku kradzieży były należycie zabezpieczone. Do postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.