INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 16 stycznia 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla ulepszonego budynku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla ulepszonego budynku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W celu prowadzenia działalności gospodarczej i w ramach jej prowadzenia w dniu 25 sierpnia 2004r. wnioskodawczyni dokonała zakupu budynku (kamienicy) za cenę 1.024.000,00 zł. Budynek ten jako mający co najmniej 50 lat jest budynkiem używanym w rozumieniu art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Od dnia nabycia dokonywała jego amortyzacji jako środka trwałego. Stosowała stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4, w brzmieniu obowiązującym w dniu nabycia budynku, tj. w 2004r. Budynek amortyzowała do dnia 31 grudnia 2005r.

Od dnia 01 stycznia 2006r. budynek przesłał przynosić przychody, wobec czego na podstawie art. 22 ww. ustawy zawiesiła dokonywanie amortyzacji. Przyczyną tego było rozpoczęcie jego modernizacji oraz rozbudowy. Stan taki trwał do dnia 31 stycznia 2008r., kiedy to została zakończona jego modernizacja oraz rozbudowa, zaś budynek został oddany do użytku. W wyniku modernizacji i rozbudowy wartość budynku wzrosła do kwoty 4.735.988,81 zł. Od dnia 01 lutego 2008r. wznowiła w nim prowadzenie działalności gospodarczej (wynajem lokali) i jednocześnie wznowiła dokonywanie od budynku odpisów amortyzacyjnych. Odpisy są dokonywane od wartości uwzględniającej cenę zakupu i wartość nowych nakładów związanych z modernizacją i rozbudową. Utrzymała przy tym dotychczasową stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%, właściwą dla budynków używanych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w stanie faktycznym opisanym we wniosku, do budynku winna być stosowana stawka amortyzacyjna wynosząca 10% rocznie liczona od wartości budynku uwzględniającej dokonane ulepszenia, modernizacje, rozbudowy...

Zdaniem wnioskodawczyni, budynek został zakupiony przez nią w ramach działalności gospodarczej i wykorzystywany w celu jej prowadzenia, może podlegać odpisom amortyzacyjnym na podstawie art. 22 i 22a ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). Budynek jako zakupiony w chwili, gdy miał ponad 50 lat, od dnia 01 września 2004r. podlegał amortyzacji przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie w okresie 10 letnim na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym w 2004r. Takiej samej stawce amortyzacji podlegałby także zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

Wskutek dokonanej modernizacji i rozbudowy wartość początkowa budynku uległa zwiększeniu z kwoty 1.024.000,00 zł do kwoty 4.735.988,81 zł. Zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji wartość początkową tych środków powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie. Na podstawie powyższego przepisu należało zwiększyć wartość początkową budynku, podlegającą amortyzacji.

Na podstawie art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i art. 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania środka trwałego. Z powołanego przepisu wynika zasada kontynuacji zastosowanej metody i stawki amortyzacji, potwierdzeniem powyższego jest treść art. 22e ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, z której wynika także obowiązek stosowania jednej metody stawki amortyzacji dla jednego obiektu. Ponadto wnioskodawczyni wskazuje, iż brak jest przepisu nakazującego podatnikowi zmianę sposobu amortyzacji i stawki amortyzacji w razie zmiany wartości początkowej środka trwałego.

W przedstawionych okolicznościach do amortyzacji budynku winna być zastosowana dotychczasowa stawka amortyzacji, która dla powołanego budynku wynosiła 10% rocznie. Tym samym uzasadniona jest twierdząca odpowiedź na postawione pytanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.