INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 03 grudnia 2008r. (data wpływu do tut. Biura 04 grudnia 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną związanych z:

1. zakupem i montażem materiałów do likwidacji progów w mieszkaniu, zakupem pieca gazowego, wykonaniem nowej łazienki i w.c. położonych przy pokoju wnioskodawcy przystosowanych do jego niepełnosprawności i przeznaczonych do jego użytku – jest prawidłowe
2. zakupem i instalacją pieca c.o., paneli podłogowych – jest nieprawidłowe.
   
   

UZASADNIENIE

W dniu 04 grudnia 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest inwalidą II grupy zakwalifikowanym w szpitalu reumatologicznym do wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego, gdyż żadne inne leczenie nie daje poprawy stanu zdrowia. Stan zdrowia w sposób znaczny ogranicza wnioskodawcy właściwe wykonywanie nawet drobnych prac fizycznych, a po wszczepieniu endoprotezy biodrowej tym bardziej nie będzie mógł ich wykonywać. W związku z powyższym w 2008r. wnioskodawca:

• dokonał wymiany podłóg na panele likwidując progi w mieszkaniu,
• zakupił piec gazowy Junkers w celu podgrzewania wody gazem ziemnym, aby nie palić w piecu kuchennym węglem, gdzie zamontowana jest tzw. „podkowa”,
• wykonał łazienkę obok zajmowanego pokoju aby na jednym poziomie móc korzystać z w.c. i łazienki,
• zakupił piec c.o., który raz na dwa dni obsługuje syn, aby uniknąć ogrzewania piecami i noszenia opału.
  
  

Wnioskodawca wydał kwotę ok. 6.000 zł , która pragnie odliczyć w rozliczeniu podatkowym za 2008r., gdyż nigdy wcześniej nie korzystał z tego typu odliczeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wnioskodawca może ww. kwotę tj. ok. 6.000 zł odliczyć w rozliczeniu za 2008r. jako wydatki poniesione w celu ułatwienia codziennych czynności życiowych...

Zdaniem wnioskodawcy wykonane prace i zakupy w istotny sposób ułatwiły wykonywanie codziennych czynności życiowych, gdyż ograniczyły uciążliwe prace, które w chwili obecnej wnioskodawcy nie byłby w stanie sam wykonać. Zatem odliczenie kwoty ok. 6.000 zł od obowiązującego podatku jest zgodne z obowiązującymi przepisami.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c, oraz art. 30e stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do postanowień art. 26 ust. 7d tej ustawy warunkiem odliczenia tych wydatków jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust.7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   a. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   b. znaczny stopień niepełnosprawności
   
2. grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   c. całkowitą niezdolność do pracy albo
   d. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997r.

Wysokość wydatków, o których mowa powyżej ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 o czym stanowi art. 26 ust. 7c ustawy.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenie ”indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w w/w przepisie wynika zatem, że:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
• zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,
• cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.
  
  

Jak z wyżej powołanych przepisów wynika ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wyraźnie określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

Z treści wniosku wynika, że wnioskodawca jest inwalidą II grupy i jest niepełnosprawny ruchowo, w związku z czym oczekuje na wszczepienie endoprotezy stawu biodrowego. Obecny stan zdrowia w sposób znaczny ogranicza właściwe wykonywanie nawet drobnych prac fizycznych. Mieszka w budynku, w którym wykonane prace i zakupy w istotny sposób ułatwiły wykonywanie codziennych czynności życiowych, gdyż ograniczyły uciążliwe prace, które w chwili obecnej wnioskodawca nie byłby w stanie sam wykonać.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że faktem jest w przedmiotowej sprawie, iż wykonane prace i zakupy w zakresie, których znalazły się: piec gazowy Junkers, panele podłogowe, piec c.o. wykonanie nowej łazienki i w.c. położonych obok pokoju wnioskodawcy znacznie ułatwiło mu wykonywanie codziennych czynności życiowych, jednakże wydatki te nie mieszczą się w dyspozycji przepisu art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ ww. urządzenia i sprzęty, które zostały kupione w związku z przystosowaniem domu do niepełnosprawności wnioskodawcy, jak wskazano wyżej, nie są sprzętami, urządzeniami czy narzędziami technicznymi niezbędnymi w rehabilitacji i nie posiadają cech indywidualnych. Dlatego na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy wnioskodawca nie może odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na zakup pieca gazowego, paneli podłogowych, pieca c.o., wykonania nowej łazienki i w.c.obok pokoju wnioskodawcy.

Równocześnie jednak stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na rehabilitację uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy nie określa szczegółowo jakie wydatki podlegają odliczeniu. Literalne brzmienie „adaptacja” oznacza przystosowanie do innego użytku, przeróbkę dla nadania innego charakteru (Słownik Języka Polskiego tom I pod redakcją prof. dr Mieczysława Szymczaka, W-wa 1978). Adaptacja mieszkania lub budynku oznacza, zatem przeróbkę mającą nadać mu inny charakter, przystosować do innego użytku. Natomiast wyposażenie mieszkania/budynku to nadanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zakres prac adaptacyjnych bądź prac związanych z wyposażeniem lokalu/budynku musi być przeprowadzony stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności podatnika i musi być związany z rodzajem niepełnosprawności. Przeprowadzone prace adaptacyjne mają ułatwiać osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym budynku lub lokalu mieszkalnym, a nie ogólnie zapewniać lepszy komfort mieszkania. Przez adaptacje należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania lub budynku mieszkalnego, które umożliwi lub ułatwi życie w nim osoby niepełnosprawnej, a nie jedynie poprawi standard.

Jak z powyższego wynika zakres i rodzaj robót związanych z adaptacją mieszkania oraz budynku mieszkalnego uzależniony jest zatem od charakteru niepełnosprawności. Ma on ułatwić osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym mieszkaniu lub budynku mieszkalnym, i jednocześnie ma być związany z rodzajem niepełnosprawności danego podatnika. W katalogu wyliczeń ujętym w art. 26 ust. 7a w/w ustawy spotyka się przy wielu wydatkach na cele rehabilitacyjne zastrzeżenia co do możliwości ich poniesienia m.in. w następujący sposób: stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, niezbędnyw rehabilitacji, ułatwiający wykonywanie czynności życiowych, indywidualny charakter. Wskazane przykłady świadczą o tym, że konkretny wydatek przeznaczony na cele rehabilitacyjne musi z reguły wyróżniać się pewną cechą charakterystyczną.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności i stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, że wydatki poniesione na:

• zakup i montaż materiałów do likwidacji progów w mieszkaniu,
• wykonanie nowej łazienki i w.c. położonych przy pokoju wnioskodawcy pod warunkiem, że są przystosowane do jego niepełnosprawności i przeznaczone do jego użytku,
• zakup pieca gazowego, który zastąpił piec kuchenny, którego wnioskodawca nie może obsługiwać ze względu na orzeczoną niepełnosprawność

spełniają przesłankę określoną w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy i mogą być odliczone od dochodu.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy, w powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Natomiast wydatki, które zostały poniesione na :

- zakup i instalację pieca c.o.,
- zakup i wymianę podłóg na panele,

nie podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy.

Generalnie należy stwierdzić, że zastąpienie ogrzewania domu (mieszkania) piecami kaflowymi na ogrzewanie piecem c.o. nowego typu obsługiwanym raz na parę dni oraz podłóg na panele, nosi znamiona modernizacji i remontu jaki przeprowadza każdy, (a więc nie tylko osoba niepełnosprawna) jeżeli posiada budynek lub mieszkanie. Prace tego typu są podyktowane naturalną potrzebą remontu i modernizacji domu (mieszkania) bez względu na to, kim są jego mieszkańcy. Z całą pewnością modernizacja przeprowadzona w ww. zakresie poprawi komfort mieszkającej w nim osoby (osób), jednak trudno doszukać się w poniesionych wydatkach cech charakterystycznych dla niepełnosprawności wnioskodawcy, które mogłyby pozwolić na zaliczenie ich jako wydatków na cele rehabilitacyjne. Zarówno piec c.o., jak i panele podłogowe nie są przeznaczone wyłącznie dla osób niepełnosprawnych w celu zaspokojenia ich potrzeb. Są to standardowe rzeczy i urządzenia występujące w powszechnej sprzedaży, dostępne dla przeciętnego kupującego. Cechują się łatwością obsługi (piec) i utrzymania w czystości (panele), jednakże są rzeczami i urządzeniami powszechnego użytku, przeznaczonymi do korzystania przez nieokreślony krąg osób. Dlatego nie można zaliczyć tych wydatku do wydatków związanych bezpośrednio z niepełnosprawnością, a jedynie do wydatków modernizujących budynek mieszkalny i zwiększających jego użyteczność.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sadu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Ponadto z całą konsekwencją należy podkreślić, że ulga, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy nie może być przez podatników traktowana jako ulga remontowo-modernizacyjna.

Brak jest zatem podstaw do uznania, iż ww. wymienione powyżej wydatki spełnią przesłankę określoną w art. 26 ust.7a pkt 1 ww. ustawy i mogą być odliczone od dochodu.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy, w powyższym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia wprzedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa s. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a,43-300 Bielsko-Biała.