INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Banku Spółdzielczego, przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 8 grudnia 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu wykupienia przez pracodawcę na ich rzecz:

• obowiązkowych świadczeń medycznych – jest prawidłowe,
• dobrowolnych świadczeń medycznych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu wykupienia przez pracodawcę na ich rzecz:

• obowiązkowych świadczeń medycznych,
• dobrowolnych świadczeń medycznych.
  
  

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Bank Spółdzielczy zamierza zawrzeć ze Spółką. z o.o. trzy umowy o świadczenie usług medycznych. Przedmiotem pierwszej z nich jest objęcie pracowników Banku świadczeniami zdrowotnymi, do zapewnienia których jest on obowiązany na podstawie przepisów Kodeksu pracy oraz innych ustaw. Umowa przewiduje, że Spółka będzie świadczyła na rzecz Banku usługi medyczne w zryczałtowanym systemie opłat z zakresu medycyny pracy dla pracowników objętych opieką w ramach trzeciej umowy, której przedmiotem będzie świadczenie pozaobowiązkowych usług medycznych, zgodnie z ustalonym przez Bank i Spółkę zakresem przedmiotowym. Wynagrodzenie dla Spółki za świadczone usługi z zakresu medycyny pracy będzie obliczane w oparciu o wykaz pracowników objętych umową o świadczenie pozaobowiązkowych usług medycznych i będzie stanowić iloczyn ilości osób oraz ryczałtowego miesięcznego wynagrodzenia w wysokości 8,00 zł za jednego uprawnionego pracownika Banku.

Przedmiotem drugiej z umów będzie świadczenie przez Spółkę usług medycznych w zakresie medycyny pracy, zgodnie z ustawą z dnia 27 czerwca 1997r. o służbie medycyny pracy (Dz. U. Nr 96 poz. 593) na rzecz:

• pracowników nie objętych umową o świadczenie pozaobowiązkowych usług medycznych oraz
• kandydatów na pracowników Banku, za których Bank uznaje nowozatrudnionych pracowników na podstawie umowy o pracę.
  
  

Należność za świadczone usługi będzie uregulowana na podstawie faktury wystawionej przez Spółkę w oparciu o cennik badań w zakresie medycyny pracy.

Przedmiotem trzeciej umowy będzie świadczenie przez Spółkę usług medycznych, zgodnie z Zakresem Usług stanowiącym załącznik do umowy. Zakres świadczonych usług oraz cena zależy od pakietu. Bank zamierza korzystać z dwóch pakietów o wartości odpowiednio 53 zł i 74 zł za pracownika. Ryczałtowe wynagrodzenie za świadczone w ramach umowy usługi będzie obliczane w oparciu o wykaz pracowników uprawnionych do korzystania z nich i będzie stanowić iloczyn liczby oraz ceny pakietów obejmujących wybrany zakres świadczeń. W każdej z ww. umów wynagrodzenie obejmuje okres płatności za jeden miesiąc. Umowa przewiduje również, że wynagrodzenie będzie waloryzowane raz w roku w oparciu o wskaźnik wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych, ogłaszany przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.

Z powyższego wynika, że w ramach:

• pierwszej i drugiej umowy, pracownicy Banku zostaną objęci świadczeniami zdrowotnymi, do zapewnienia których zobowiązują Bank przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw, natomiast
• trzeciej umowy, do dyspozycji pracowników Banku zostaną postawione usługi medyczne wykraczające poza zakres obowiązkowych świadczeń zdrowotnych wynikających z Kodeksu pracy oraz innych ustaw.
  
  

Wynagrodzenie za usługi medyczne w zakresie medycyny pracy ustalone zostało ryczałtowo w stosunku do osób korzystających ze świadczeń pozaobowiązkowych oraz kwotowo dla pracowników niekorzystających z pakietu medycznego oraz nowoprzyjętych, zgodnie z cennikiem badań w zakresie medycyny pracy. Natomiast wysokość wynagrodzenia za pakiety wykraczające poza zakres świadczeń obowiązkowych na rzecz pracowników ustalono w formie stałego ryczałtu, niezależnego od liczby faktycznie wykonanych świadczeń zdrowotnych na rzecz pracowników uprawnionych.

Wobec tak ukształtowanego stanu oraz w związku ze zmianą po 1 stycznia 2007r. interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie opodatkowania abonamentów medycznych otrzymywanych przez pracowników od pracodawców, Bank - na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) - wnosi o udzielenie pisemnej interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego zawartych w art. 11 oraz art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz.176 ze zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość świadczeń medycznych otrzymywanych i stawianych do dyspozycji pracowników Banku stanowi dla nich przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy zgodnie z art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Stosownie do postanowień art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z zastrzeżeniem art. 14 - 16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia stanowi cena zakupu. Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. W zakresie świadczeń medycznych Kodeks pracy nakłada na Bank jako pracodawcę obowiązek zapewnienia badań lekarskich: wstępnych, okresowych i kontrolnych w zakresie uszczegółowionym w rozporządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej, które zostało wydane na podstawie art. 179 i art. 229 Kodeksu pracy. Świadczenia zdrowotne, wskazane w powyższych przepisach korzystają ze zwolnienia przedmiotowego.

A zatem - zdaniem Banku - objęcie pracowników świadczeniami zdrowotnymi, do zapewnienia których zobowiązują Bank przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw stanowi dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy, wolny od podatku dochodowego od osób fizycznych, w związku z czym Bank jako płatnik nie jest zobowiązany do poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy. Jeżeli chodzi natomiast o świadczenia zdrowotne wykraczające poza zakres świadczeń obowiązkowych, które na podstawie umowy zawartej ze Spółką z o.o. postawione zostaną do dyspozycji pracowników Banku, to - zdaniem Banku - nie będą one podlegały opodatkowaniu jako przychody ze stosunku pracy, ponieważ umowa o świadczenie tych usług przewiduje stałe ryczałtowe wynagrodzenie ustalone jako iloczyn uprawnionych pracowników i jednostkowej ceny pakietu, niezależnie od rzeczywistej wartości wykonywanych usług medycznych oraz bez względu na to, czy w ogóle pracownicy z nich korzystają, czy też nie.

A zatem podkreślić należy, że:

• świadczenia zostaną postawione do dyspozycji pracowników,
• Bank nie będzie dysponował informacją czy pracownicy z tych świadczeń skorzystali (faktycznie je otrzymali), a jeżeli nawet tak to w jakim zakresie.
  
  

Przywołany przepis art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób nie budzący wątpliwości wskazuje, że warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód jest jego otrzymanie. Obiektywny brak możliwości ustalenia wartości świadczeń zdrowotnych, z których pracownicy Banku skorzystają przesądza o tym, ze wykonywane na ich rzecz świadczenia zdrowotne nie mogą stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują doliczania do przychodów pracownika wartości świadczeń ponoszonych przez pracodawcę na rzecz pracowników w przypadku, gdy nie można ustalić konkretnej, rzeczywistej wartości otrzymanego przez pracownika świadczenia. Za przyjęciem takiego stanowiska przemawia istota umów zawieranych przez pracodawców z jednostkami służby medycyny uprawnionymi na podstawie odrębnych przepisów do świadczenia tego typu usług, które to przyznają beneficjentom (pracownikom) prawo (możliwość) do korzystania z usług medycznych. Zdaniem Banku - wartość świadczeń zdrowotnych wykraczających poza zakres obowiązkowych świadczeń zdrowotnych, do ponoszenia których Bank zobowiązany jest na podstawie przepisów Kodeksu pracy oraz innych ustaw, postawionych do dyspozycji uprawnionych pracowników nie będzie stanowić przychodu w rozumieniu przepisów art. 12 ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem niemożliwe będzie ustalenie wartości nieodpłatnego świadczenia, z którego faktycznie uprawniona osoba skorzysta.

Na potwierdzenie własnego stanowiska wnioskodawca powołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2008r. sygn. Akt ..., wskazując za nim, iż w treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały wskazane, co jest istotne w rozpoznawanej sprawie, jako przychody: wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Konsekwencją takiego zróżnicowania przychodów jest wskazanie w kolejnych przepisach sposobu obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Ustawodawca w odmienny sposób określił sposób obliczania wartości dla każdej z tych kategorii świadczeń, czemu dał wyraz w ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a i 2b art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem dla potrzeb wskazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konieczne jest jego przyporządkowania do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie, aby móc zastosować właściwą metodę obliczania jego wartości. W tym miejscu trzeba podkreślić, iż ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości ww. świadczeń w sposób inny niż określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Inaczej mówiąc, jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty i wymienione zostały jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 – 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przy czym, zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu.

Z powołanych przepisów wynika zatem, że wartość otrzymanych od pracodawcy nieodpłatnych świadczeń medycznych co do zasady stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym należy wskazać, że świadczenia medyczne związane z obowiązkowymi badaniami, do których ponoszenia pracodawca jest zobowiązany przepisami Kodeksu pracy lub innych ustaw, są przychodem pracownika zwolnionym z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że wnioskodawca pragnie zawrzeć ze Spółką umowy na świadczenie dla pracowników obowiązkowych usług medycznych z zakresu medycyny pracy jak i dodatkowych (dobrowolnych) usług medycznych. Opłata za usługi medyczne będzie wnoszona:

• kwotowo - za usługi z zakresu medycyny pracy - zakupione dla pracowników niekorzystających z pakietu medycznego oraz nowoprzyjętych,
• ryczałtowo - za usługi z zakresu medycyny pracy - zakupione dla korzystających ze świadczeń dodatkowych oraz za usługi miesięczne wykraczające poza zakres świadczeń obowiązkowych (dodatkowe).
  
  

Z wniosku wynika również, że Bank nie będzie dysponował informacją czy pracownicy skorzystają z dodatkowych świadczeń medycznych i w jakim zakresie.

Należy zauważyć, iż jeżeli pracodawca opłaci usługi medyczne za pracownika, wówczas wartość kosztów poniesionych przez zakład pracy przypadająca na pracownika stanowi przychód ze stosunku pracy dla pracownika.

Podkreślić należy, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z konkretnej usługi medycznej, lecz fakt objęcia pracownika konkretnymi usługami medycznymi (o określonej wartości pieniężnej). Objęcie pracownika nieobowiązkową opieką medyczną stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen jego zakupu. Ryczałtowy sposób opłacania przez pracodawcę kosztów związanych z otoczeniem pracowników nieobowiązkową opieką medyczną, nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika. Wartość świadczenia medycznego opłaconego za pracownika pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia pracownika wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślenia wymaga również i to, że w przypadku ryczałtowej formy dokonywania rozliczeń z firmą świadczącą usługi medyczne, fakt skorzystania lub nie skorzystania przez uprawnioną osobę w danym miesiącu czy innym okresie rozliczeniowym z usługi, pozostaje bez wpływu na sposób opodatkowania przedmiotowych świadczeń.

Będąc osobą uprawnioną do świadczeń medycznych objętych pakietem, pracownik może nie skorzystać z żadnych usług lub też skorzystać z usług o faktycznej wartości daleko wykraczających poza odpłatność ryczałtową. Ilość faktycznie wykorzystanych usług przez pracownika nie wpływa na wysokość odpłatności ustalonej w sposób ryczałtowy. Wartość ta jest stała i jest ponoszona za gotowość świadczenia usług objętych pakietem na rzecz konkretnego pracownika, w okresie za który została zapłacona.

Należy również zauważyć, iż nieodpłatnym świadczeniem wnioskodawcy na rzecz jej pracowników nie będzie korzystanie przez tych pracowników z konkretnych usług medycznych, lecz fakt objęcia pracowników opieką medyczną. W związku z tym, przychodem nie będzie wartość rzeczywiście skonsumowanych usług medycznych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika jakim będzie możliwość skorzystania z takich usług. Dlatego też - w świetle powyższego - nie można zgodzić się z twierdzeniem wnioskodawcy, że w przypadku ryczałtowo opłaconych dodatkowych świadczeń medycznych nie powstanie przychód, bowiem nie można ustalić jaka będzie rzeczywista wartość otrzymanego świadczenia. Wartość ta jest bowiem znana - jest to cena za jaką pracodawca nabywa usługę medyczną.

Reasumując należy stwierdzić, iż cena zakupu usług medycznych jaką musiałby zapłacić pracownik, a które otrzyma nieodpłatnie od wnioskodawcy, stanowić będzie dla niego przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym w przypadku zakupu przez pracodawcę usług medycznych uprawniających poszczególnych pracowników do skorzystania ze świadczeń nie wchodzących w zakres medycyny pracy ich wartość stanowić będzie przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa oraz przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż stanowisko wnioskodawcy, że wartość dodatkowych świadczeń medycznych wykraczających poza zakres obowiązkowych świadczeń zdrowotnych, wynikających z podpisania umów nie będzie stanowić dla pracowników przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jest nieprawidłowe.

Podkreślić należy, że powołany we wniosku wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wydany został w indywidualnej sprawie i nie wiąże tut. organu. Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Powołany wyżej przepis art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został podany w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009r. nadanym ustawą z dnia 6 listopada 2008r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316).

Zaznacza się jednakże, że treść zmian w ww. przepisie obowiązująca od dnia 01 stycznia 2009r. nie ma wpływu na ocenę stanowiska wnioskodawcy, co oznacza, iż zarówno w świetle stanu prawnego obowiązującego przed wprowadzoną zmianą (tj. do dnia 31 grudnia 2008r.) jak i stanu prawnego obowiązującego od dnia 01 stycznia 2009r. ocena stanowiska wnioskodawcy co do przedstawionego zdarzenia przyszłego jest taka sama.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.