INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2008 r. (data wpływu 27 października 2008 r.), uzupełnionym w dniu 24 listopada 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, pismem z dnia 17 listopada 2008 r. nr ILPB1/415-876/08-2/AK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Wezwanie prawidłowo doręczono w dniu 20 listopada 2008 r., wniosek uzupełniono w dniu 24 listopada 2008 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o. o. (zwana dalej Spółką) jako agencja pracy tymczasowej prowadzi działalność w zakresie zatrudniania pracowników tymczasowych i kierowania ich do pracodawcy użytkownika, w rozumieniu ustawy z dnia 9 lipca 2003 roku w sprawie zatrudniania pracowników tymczasowych, zgodnie z jego zapotrzebowaniem. Spółka kieruje takich pracowników, względnie osoby wykonujące pracę osobiście (na podstawie cywilnoprawnej umowy zlecenia zawieranej poza prowadzeniem działalności gospodarczej do swoich klientów tzw. pracodawców użytkowników). Wśród klientów Spółki są między innymi przedsiębiorcy zagraniczni, w tym spółki niemieckiego prawa handlowego. Konsekwentnie Spółka kieruje zatrudnionych przez siebie pracowników tymczasowych do pracy w konkretnych podmiotach (spółkach) z siedzibą w Niemczech. Spółka kieruje pracowników do pracy w Niemczech na okres nie przekraczający 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym. W stosunku do delegowanych do Niemiec pracowników Spółka nie posiada formularzy E101, obowiązujących w kwestii opłacenia składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, co w konsekwencji skutkuje tym, że składki na ubezpieczenie społeczne oddelegowanych pracowników są płacone do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, właściwego dla siedziby przedsiębiorcy niemieckiego, do którego delegowani są pracownicy tymczasowi. Oznacza to, że Spółka nie przekazuje składek na ubezpieczenie społeczne do polskiego ZUS, ale pobiera i opłaca należne składki na zasadach obowiązujących w kraju oddelegowania pracownika tymczasowego (w analizowanym przypadku w Niemczech). Mając na względzie powyższe powstała wątpliwość, czy Spółka wypłacając swym tymczasowym pracownikom/zleceniobiorcom wynagrodzenie słusznie pobiera od niego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości i na zasadach obowiązujących w Polsce, i czy słusznie nie pomniejsza podstawy opodatkowania tym podatkiem o wartość składek na ubezpieczenie społeczne opłaconych do niemieckich organów odpowiedzialnych za system ubezpieczeń społecznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle przepisu artykułu 31 w związku z art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Spółka słusznie czyni pobierając zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanych wynagrodzeń za pracę w Niemczech, wiedząc, że pobyt pracownika tymczasowego nie przekroczy w Niemczech łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku...
2. Czy Spółka w świetle przepisu art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma prawo pomniejszyć podstawę obliczenia podatku (zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych) o wartość składki na ubezpieczenie emerytalne pracowników tymczasowych, opłacanej według przepisów obowiązujących w Niemczech...
3. Czy Spółka w świetle przepisu art. 27b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma prawo pomniejszyć kwotę zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych o wartość składki na ubezpieczenie zdrowotne opłacone na warunkach/zasadach obowiązujących w Niemczech...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, tak jak to zostało wspomniane we wstępie, Spółka jako agencja pracy tymczasowej, stosownie do przepisów ustawy z dnia 9 lipca 2003 roku w sprawie zatrudniania pracowników tymczasowych, zatrudnia pracowników tymczasowych po to, by oddelegować ich do pracy do tzw. pracodawców - użytkowników (w rozumieniu ww. ustawy). Są nimi klienci Spółki, którzy składają zamówienia dotyczące konkretnych pracowników (tj. posiadających odpowiednie kwalifikacje zawodowe). Klientami Spółki są między innymi podmioty zagraniczne, w tym działające w Niemczech. Skutkiem zawarcia umowy o współpracy z niemiecką spółką prawa handlowego jest oddelegowanie przez Spółkę zatrudnionych pracowników tymczasowych do Niemiec, w celu wykonania określonych prac, zgodnych z zapotrzebowaniem niemieckiego klienta Spółki (czyli pracodawcy użytkownika). Powstała więc wątpliwość, czy:

• Spółka powinna pobierać zaliczki na podatek dochodowy od dochodów osobistych takiego pracownika w Polsce,
• Spółka ma prawo obniżyć podstawę opodatkowania dochodów pracownika o wartość składek pobranych przez Spółkę z wynagrodzeń wypłaconych pracownikowi, a odprowadzonych do właściwych niemieckich organów zajmujących się kwestiami ubezpieczenia społecznego, na warunkach i w kwotach ustalonych na podstawie niemieckiego ustawodawstwa,
• Spółka ma prawo obniżyć wartość zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, pobieranej od wynagrodzeń wypłacanych przez Spółkę oddelegowanym do Niemiec pracownikom, o wartość składki na ubezpieczenie zdrowotne opłaconej na warunkach i w kwotach ustalonych na podstawie ustawodawstwa niemieckiego.

Wnioskodawca uważa, że z uwagi na to, iż stosownie do postanowień art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 15 umowy zawartej pomiędzy Republiką Federalną Niemiec i Rzecząpospolitą Polską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku nieograniczony obowiązek podatkowy oddelegowanych do pracy w Niemczech pracowników pozostaje w Polsce, Spółka powinna pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z przepisami polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pobyt pracowników w Niemczech nie przekroczy bowiem 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym. Konsekwentnie zatem, obowiązek rozliczenia podatku od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom tymczasowym, tymczasowo oddelegowanym do Niemiec przez Spółkę, powinien być wykonywany zgodnie z polskimi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, zdaniem Spółki, że nie jest możliwe w takim wypadku skorzystanie z dyspozycji przepisu art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwalniającej zakład pracy z obowiązku pobrania zaliczki na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wnioskodawca wskazał, że Spółka nie dysponuje formularzami E101 - zaświadczeniami dotyczącymi ustawodawstwa właściwego w sprawach ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, wydawanych przez ZUS dla poszczególnych pracowników. Uzyskanie takiego zaświadczenia skutkowałoby uznaniem ustawodawstwa polskiego jako właściwego dla rozliczeń pracowników oddelegowanych do pracy poza granicami Polski, w zakresie składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. Oznacza to tym samym, że Spółka zmuszona jest opłacać składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne swych oddelegowanych pracowników zgodnie z ustawodawstwem obowiązującym w kraju, do którego oddelegowany został pracownik tymczasowy (w analizowanym przypadku Spółka zobowiązana jest więc stosować niemieckie przepisy oraz odprowadzać składki do właściwych w Niemczech organów). Mając na względzie powyższe powstała wątpliwość, czy poprzez fakt, że Spółka opłaca składki na ubezpieczenie społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne na zasadach innych niż wynikające z przepisów polskich ustaw, Spółka obliczając wysokość zobowiązania podatkowego od wypłacanych swoim pracownikom wynagrodzeń ma prawo zastosować wszelkie odliczenia potrąconych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne zgodnie z dyspozycjami polskich przepisów. Analiza przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ocenie Spółki nie pozostawia wątpliwości, że w przypadku takim jak w Spółce, gdzie brak formularza E101 zmusza Spółkę do opłacania składek ubezpieczeniowych w Niemczech (stosownie do tam obowiązujących przepisów), nie ma możliwości pomniejszenia ani podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym ani kwoty samego podatku dochodowego od osób fizycznych o wartość potrąconych i opłaconych w Niemczech składek. Polskie przepisy bowiem wyraźnie wskazują, że (art. 26 ust. 1 pkt 2 lit b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu kwoty składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 z późn. zm.) potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika. Odwołanie się wprost do polskiej ustawy uniemożliwia pomniejszenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym o wartość składek zapłaconych w Niemczech. Podobnie jest w przypadku składek na ubezpieczenie zdrowotne.

Polska ustawa stanowi, że podatek dochodowy, obliczony zgodnie z przepisami ustawy podatkowej w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którym mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135) pobranej w roku podatkowym przez płatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Przy czym kwota składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którą zmniejsza się podatek, nie może przekroczyć 7,75% podstawy wymiaru tej składki. Konsekwentnie w obowiązującym w dniu złożenia wniosku stanie faktycznym i prawnym, Spółka nie jest uprawniona do obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, oraz kwoty samego podatku należnego do wpłaty kolejno o wartość składek na ubezpieczenie społeczne zapłaconych w Niemczech oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne. Przepisy nie dają bowiem, takiej możliwości w stosunku do składek innych niż wynikające z ustaw kolejno powołanych w przepisie art. 26 i 27b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ulega wątpliwości, że powyższe wprowadza nierówność w traktowaniu podatników. Podatnik (czyli pracownik tymczasowy) pozbawiony bowiem będzie do pomniejszenia podstawy opodatkowania oraz podatku o opłacone przez Spółkę składki w Niemczech również w zeznaniu rocznym. Z powodu jednak takiego a nie innego stanu prawnego, przyjęty przez Spółkę sposób rozliczeń wynagrodzeń pracowników tymczasowych należy uznać, zdaniem Spółki, za zgodny z obowiązującymi w roku 2008 uregulowaniami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z treścią art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90) określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie ”oznacza osobę", która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ww. polsko-niemieckiej umowy, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

W związku z powyższym w stosunku do pracowników, którzy osiągnęli dochód z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Niemiec, a także przebywali w Niemczech przez okres nieprzekraczający łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, należna zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych powinna być odprowadzana w Polsce. W tym przypadku będą spełnione warunki zawarte w przepisie art. 15 ust. 1 umowy podpisanej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze przedstawione informacje należy wskazać, że na Spółce ciąży – wynikający z ww. art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – obowiązek obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od wypłaconych wynagrodzeń.

W aspekcie składek na ubezpieczenie społecznie i zdrowotne należy stwierdzić, iż możliwość odliczania składek na ubezpieczenie społeczne reguluje art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z kolei składki na ubezpieczenie zdrowotne art. 27b ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu podlegają odliczeniu składki określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887, z późn. zm.):

1. zapłacone w roku podatkowym bezpośrednio na własne ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe podatnika oraz osób z nim współpracujących,
2. potrącone w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu

- odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) wolny od podatku na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 27b ust. 1 ww. ustawy stanowi, że podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którym mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135):

1. opłaconej w roku podatkowym bezpośrednio przez podatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
2. pobranej w roku podatkowym przez płatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,

- obniżenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) wolny od podatku na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z powyższych przepisów wynika, że składki na ubezpieczenie podlegają odliczeniu, pod warunkiem, że zostały zapłacone do polskiego systemu ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, oraz że podstawy ich wymiaru nie stanowi dochód (przychód), wolny od podatku na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W związku z tym, potrącone przez Spółkę od wynagrodzeń opłacane składki ubezpieczenia społecznego w Niemczech, co do zasady nie podlegają odliczeniu od dochodu, na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), jak również składka na powszechne ubezpieczenie zdrowotne nie podlega odliczeniu od podatku na podstawie art. 27b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że zgodnie z art. 26 i 27b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Spółka – na dzień złożenia wniosku – nie była uprawniona do obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, oraz kwoty samego podatku należnego do wpłaty kolejno o wartość zapłaconych w Niemczech składek na ubezpieczenie społeczne oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednakże tut. Organ wskazuje, że z dniem 1 grudnia 2008 r. wszedł w życie zapis art. 26 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek zapłaconych w roku podatkowym ze środków podatnika na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne podatnika lub osób z nim współpracujących, zgodnie z przepisami dotyczącymi obowiązkowego ubezpieczenia społecznego obowiązującymi w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 13a-13c.

Natomiast art. 27b ust. 1 pkt 2 ww. ustawy otrzymał brzmienie, zgodnie z którym podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki zapłaconej w roku podatkowym ze środków podatnika na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne podatnika lub osób z nim współpracujących, zgodnie z przepisami dotyczącymi obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego obowiązującymi w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, lub w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 4.

Przepisy te wprowadzono na mocy odpowiednio: art. 1 pkt 19 lit. a) tiret drugie, oraz art. 1 pkt 20 lit. a) ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316).

W myśl art. 14 ww. ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, przepis art. 26 ust. 1 pkt 2a oraz zmieniona w dniu 1 stycznia 2009 r. treść art. 27b ust. 1 pkt 2, mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od dnia 1 stycznia 2008 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.