INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 25.11.2008 r. (data wpływu 28.11.2008 r.), uzupełnionego pismem z dnia 02.01.2009 r. (data wpływu 05.01.2009 r.) oraz pismem z dnia 18.02.2009 r. (data nadania 18.02.2009 r., data wpływu 20.02.2009 r.), uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/23-311/08-3/AS z dnia 12.02.2009 r. (data nadania 12.02.2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności wypłaconych oddelegowanym do Szwecji kierowcom - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28.11.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności wypłaconych oddelegowanym do Szwecji kierowcom.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca S. Sp. z o.o. prowadzi działalność w zakresie udostępniania pracowników. Zatrudnia pracowników, dla których w umowach o pracę miejscem pracy jest siedziba Spółki – miasto na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Pracownicy ci są oddelegowywani do pracy w Szwecji. W związku z oddelegowaniem

służbowym za granicę pracownikom wypłacane są należności na pokrycie kosztów podróży zagranicznej według przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r. w wprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (diety, zwrot kosztów przejazdu, noclegów).

Pracownikom, którzy nie przedkładają rachunków za noclegi wypłacany jest ryczałt w wysokości 25% limitu określonego w załączniku do rozporządzenia.

Pracownicy przeprawiający się promem ze xx do Ystad w trakcie rejsu (22.00 - 7.00) odbywają nocleg na promie. Rano po przyjeździe do miejsca pracy, rozpoczynają wykonywanie pracy na terenie Szwecji w charakterze kierowców. Pracodawca za nocleg odbyty na promie w trakcie rejsu ze xxx do Ystad wypłaca im ryczałt za nocleg.

Od wartości wypłaconego ryczałtu nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy, traktując te wypłaty jako zwolnienie od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W dniu 05.01.2009 r. Spółka złożyła uzupełnienie do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W powyższym piśmie uściślono, iż w związku z oddelegowaniem służbowym pracowników, dla których miejscem pracy jest siedziba spółki w mieście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - oddelegowywanym do Szwecji kierowcom, wypłacane są należności na pokrycie kosztów podróży zagranicznej (diety, zwrot kosztów przejazdu, noclegów, ryczałty za nocleg).

Ponadto w dniu 12.02.2009 r. Wnioskodawca został wezwany do uzupełnienia przedmiotowego wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych o opłatę dodatkową.

Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie w dniu 18.02.2009 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy pracownikom przeprawiającym się promem przysługuje ryczałt za nocleg odbyty na promie w trakcie rejsu ze xx do Ystad i czy korzysta on ze zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

W uzupełnieniu do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Spółka rozszerza zakres pytania:

Czy wszystkie należności wypłacone oddelegowanym do pracy w Szwecji kierowcom, tj. wartość diet, zwrot kosztów przejazdu, wartość ryczałtów za noclegi i innych należności za czas podróży służbowych stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu...

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie drugie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Wniosek odnośnie pytania pierwszego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie rozpatrzony w odrębnej interpretacji.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1315 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W oparciu o podany przepis, diety i inne należności za czas podróży służbowych wypłacone pracownikom stanowią koszty uzyskania przychodu, jeżeli istnieje związek pomiędzy przychodami z działalności gospodarczej, a odbywaną podróżą służbową.

Ponieważ Spółka prowadzi działalność w zakresie udostępniania pracowników - taki związek istnieje. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia „podróż służbowa”.

Według Słownika Współczesnego Języka Polskiego „służbowy” - to mający związek z zorganizowaną zhierarchizowana pracą. W związku z tym należy przyjąć, że podróż służbowa to podróż mająca związek z zorganizowaną pracą.

W świetle powyższego za podróż służbową należy uznać wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Również zapis art. 775 § 1 Kodeksu pracy mówi, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Ustalenie siedziby pracodawcy musi sprowadzać się do określenia siedziby, w której prowadzona jest działalność gospodarcza, wynika ona także z dokumentów rejestrowych. Miejsce wykonywania pracy stanowi zgodnie z art. 29 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy jeden z niezbędnych elementów umowy o pracę.

Zatem wykonywanie przez kierowców na polecenie pracodawcy zadań służbowych będących przedmiotem działalności pracodawcy, podlegających na świadczeniu usług transportowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy jest podróżą służbową.

W związku z tym wydatki z tytułu diet i innych należności za czas podróży służbowych stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów w spółkach kapitałowych reguluje Rozdział 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W szczególności zaś wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu), względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi działalność w zakresie udostępniania pracowników. Zatrudnia pracowników, dla których w umowach o pracę miejscem pracy jest siedziba Spółki – miasto na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Pracownicy ci są oddelegowywani do pracy w Szwecji. W związku z oddelegowaniem służbowym za granicę pracownikom wypłacane są należności na pokrycie kosztów podróży zagranicznej według przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w wprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (diety, zwrot kosztów przejazdu, noclegów).

Pracownikom, którzy nie przedkładają rachunków za noclegi wypłacany jest ryczałt w wysokości 25% limitu określonego w załączniku do rozporządzenia.

Pracownicy przeprawiający się promem ze xx do Ystad w trakcie rejsu (22.00 - 7.00) odbywają nocleg na promie. Rano po przyjeździe do miejsca pracy, rozpoczynają wykonywanie pracy na terenie Szwecji w charakterze kierowców. Pracodawca za nocleg odbyty na promie w trakcie rejsu ze xx do Ystad wypłaca im ryczałt za nocleg.

Obowiązek wypłaty przez pracodawcę należności przysługujących pracownikowi wykonującemu na jego polecenie zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową wynika z art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Zgodnie z § 3 tego artykułu, warunki wypłacania tych należności pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż państwowa lub samorządowa jednostka sfery budżetowej określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania. Zgodnie z art. 775 § 4 Kodeksu pracy postanowienia tych dokumentów nie mogą jednak ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej, niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, określonej odpowiednio w:

1. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługującej pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 ze zm.),
2. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługującej pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).
   
   

W odniesieniu do wydatków związanych z służbowymi wyjazdami pracowników należy podkreślić, że w katalogu przepisu art. 16 ust. 1 ustawy nie zawarto zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji, niezależnie od tego, czy wypłacane pracownikom środki pieniężne są elementem wynagrodzenia, czy też na podstawie odrębnych przepisów, zgodnie z przepisami prawa pracy – dietą lub inną należnością, mogą stanowić u pracodawcy koszt uzyskania przychodów, jeśli spełniają dyspozycję art. 15 ust. 1.

Należy przy tym zauważyć, że ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 208, poz. 1316) wprowadzono zmiany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych – obowiązujące od 1 stycznia 2009 r. Zmiany te dotyczą także niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niewypłaconych wynagrodzeń i zasiłków na rzecz osób fizycznych oraz nieopłaconych składek obowiązkowych.

Zgodnie z brzmieniem obowiązującym do dnia 31 grudnia 2008 r.:

• nie uważa się jednakże za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy. Do kosztów podatkowych nie można również zaliczyć nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 40, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek (art. 16 ust. 1 pkt 57 i pkt 57a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).
  
  

Zgodnie z brzmieniem obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r.:

• nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g, a także nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 40 oraz art. 15 ust. 4h, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek (art. 16 ust. 1 pkt 57 i pkt 57a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).
  
  

Należy ponadto podkreślić, że pojęcie „podróż służbowa pracownika” należy do zakresu prawa pracy – art. 775 § 1 Kodeksu pracy, co w konsekwencji skutkuje faktem, iż ocenie przez tutejszy organ nie podlegała kwestia dotycząca obowiązku czy zasadności wypłacania przez Spółkę diet i innych należności za czas podróży służbowych.

Stosownie bowiem do art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W myśl art. 3 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z treścią art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz nieopodatkowanych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Podsumowując, w oparciu o powyższe przepisy prawa należy stwierdzić, iż wszystkie należności wypłacone kierowcom stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu.

Warunkiem formalnoprawnym zakwalifikowania przedmiotowych wydatków Spółki do kosztów uzyskania przychodów jest właściwe udokumentowanie faktu poniesienia danego wydatku.

Należy ponadto wskazać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135,90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.