INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22.09.2008 r. (data wpływu 29.09.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie umów pożyczek - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.09.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie umów pożyczek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

P Sp. z o.o. z siedzibą w Polsce (dalej: Spółka) otrzymuje lub będzie otrzymywać oprocentowane pożyczki od spółki X, mającej siedzibę poza terytorium Polski, we Francji i nie będącej udziałowcem Spółki (dalej także: Pożyczkodawca, spółka francuska).

Pożyczkodawca nie jest bankiem, natomiast działalność gospodarcza określona w statucie spółki francuskiej i wykonywana faktycznie w sposób zorganizowany przez pożyczkodawcę polega na zapewnieniu finansowania innym podmiotom, w tym poprzez udzielenie pożyczek.

Umowy pożyczek będą zawierane przez Spółkę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Środki pieniężne będące ich przedmiotem w chwili zawierania umów znajdować się będą również za granicą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny, Spółka prosi o potwierdzenie, że pożyczki udzielane przez spółkę francuską, w sytuacji gdy umowy pożyczek zawierane będą poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej i środki pieniężne będące ich przedmiotem znajdować się będzie w chwili zawarcia umów również poza granicami kraju, przedmiotowe pożyczki nie podlegają PCC..., gdyż podlegają wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych (dalej: PCC) na podstawie art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (dalej: ustawa o PCC), jako że opodatkowaniem PCC objęto wyłącznie czynności, których przedmiotem są rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bądź rzeczy znajdujące się za granicą w przypadku, gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium kraju.

Zdaniem wnioskodawcy.

Jak wspomniano wyżej, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o PCC, umowy pożyczki podlegają PCC. Natomiast w myśl art. 1 ust. 4 ustawy o PCC, określone w art. 1 czynności cywilnoprawne, w tym pożyczki, podlegają opodatkowaniu PCC jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Mając na uwadze literalne brzmienie powyższego przepisu, zdaniem Spółki, dla powstania obowiązku podatkowego w PCC wystarczające będzie aby jedno z dwóch powyższych kryteriów było spełnione (na zasadzie alternatywy), przy czym drugie z nich wymagać będzie spełnienia łącznie dwóch przesłanek (siedziba nabywcy oraz miejsce dokonania czynności są w Polsce).

W celu ustalenia czy konkretna umowa pożyczki podlegać będzie PCC, w pierwszej kolejności należy zatem ustalić miejsce, w którym - w momencie zawarcia umowy pożyczki - będą się znajdować pieniądze stanowiące jej przedmiot. W ocenie Spółki, nie ulega wątpliwości, że pożyczka będzie podlegać PCC jeżeli w chwili zawarcia umowy pożyczki jej przedmiot, tj. pieniądze będą znajdowały się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W takim przypadku, miejsca (i) zawarcia umowy pożyczki oraz (ii) siedziby lub zamieszkania pożyczkobiorcy nie będą miały znaczenia dla ustalenia obowiązku podatkowego w PCC z uwagi na to, że spełnione zostało pierwsze z kryteriów wystarczające do powstania obowiązku w PCC. Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych, m.in. w interpretacji z dnia 23 stycznia 2008 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (sygn. ITPB1/436-40/07/ENB), w interpretacji z dnia 7 marca 2008 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB2/436-218/07-4/AA) oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 7 maja 2008 r. wydanej przez ten sam organ (sygn. IPPB2/436-217/O7-4/AA).

Natomiast w sytuacji, gdy w chwili zawarcia umowy pożyczki środki pieniężne będące jej przedmiotem znajdować się będą poza terytorium kraju, ustalenia wymagać będzie czy spełnione jest drugie z wymienionych powyżej kryteriów, tj. czy zarówno miejsce zamieszkania lub siedziby pożyczkobiorcy jaki i kraj zawarcia umowy pożyczki jest w kraju. Pożyczka będzie zatem podlegała PCC, w przypadku gdy (i) pożyczkobiorca będzie posiadał siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a (ii) umowa pożyczki zawarta będzie na terytorium kraju. Jak zostało wskazane wyżej, dla opodatkowania pożyczki PCC, obydwa te warunki muszą zostać spełnione łącznie. W konsekwencji, jeśli spełniony zostanie tylko jeden z nich, obowiązek podatkowy w PCC nie powstanie.

Mając na uwadze powyższe oraz fakt, iż (i) pieniądze będące przedmiotem pożyczek udzielanych Spółce przez spółkę francuska będę znajdowały się w chwili zawarcia umów pożyczek za granicą i jednocześnie (ii) Spółka ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale (iii) umowy pożyczek zawarte zostaną za granicą to - zdaniem Spółki - czynności te nie będą podlegać opodatkowaniu PCC.

Spółka pragnie podkreślić, że podobne stanowisko w analogicznym stanie faktycznym zajęły liczne organy podatkowe, w tym m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacjach indywidualnych z dnia 9 maja 2008 r. (sygn. IPPB2/436-48/08-4/MZ) oraz dnia 19 maja 2008 r. (sygn. 1PP821436-53/08-5/MZ).

Mając na uwadze przedstawione powyżej argumenty, w naszej ocenie P Sp. z o.o. jest uprawniona do skorzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 9 pkt 10 lit. a ustawy o PCC. W konsekwencji, pożyczki otrzymane przez Spółkę od francuskiego pożyczkodawcy nie będą opodatkowane PCC. W świetle powyższego, Spółka wnosi o potwierdzenie jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 09 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450 ze zm.) podatkowi temu podlegają wymienione w tym przepisie czynności cywilnoprawne, w tym między innymi umowy pożyczki.

Elementami przedmiotowo istotnymi określonej w art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) umowy pożyczki są: obowiązek pożyczkodawcy przeniesienia na własność pożyczkobiorcy określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku oraz obowiązek pożyczkobiorcy zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W praktyce największe znaczenie, zarówno w obrocie gospodarczym jak i nieprofesjonalnym, mają pożyczki pieniężne. Do elementów znamionujących umowę pożyczki należy obowiązek jej zwrotu. Przy czym, nie tyle dotyczy to oznaczenia terminu zwrotu, ile chodzi o zaznaczenie samego obowiązku zwrotu – który, jak wskazuje się w orzecznictwie, w myśl art. 720 § 1 K. c. jest elementem przedmiotowo istotnym tego rodzaju umowy, bez którego nie ma umowy pożyczki. W zależności od tego, jak zostanie ukształtowana przez strony umowa pożyczki, może ona przyjąć postać umowy nieodpłatnej bądź też odpłatnej, gdzie pożyczkobiorca zobowiązany będzie do zapłaty odsetek.

Umowa pożyczki jest umową konsensualną. Dochodzi do skutku poprzez zgodne oświadczenia woli.

Czynności cywilnoprawne zawarte w katalogu zamkniętym określonym w art. 1 wymienionej ustawy podlegają omawianemu podatkowi od czynności cywilnoprawnych o ile spełniają przesłanki zawarte w art. 1 ust. 4 cytowanej ustawy.

Zgodnie z powyższym artykułem czynności cywilnoprawne w tym pożyczka podlegają omawianemu podatkowi, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Zgodnie z art. 1 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy podatkowi podlegają czynności wskazane w ustawie, gdy ich przedmiotem są rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, ale jeżeli są spełnione łącznie dwie przesłanki:

1. nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2. oraz objęta zakresem przedmiotowym ustawy czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Należy zauważyć, iż dla opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych obydwa warunki muszą być spełnione kumulatywnie. Jeżeli zostanie spełniony tylko jeden z nich, nie powstanie obowiązek podatkowy.

W świetle przedstawionej przez Spółkę sytuacji w dniu zawarcia umów pieniądze będą znajdowały się za granicą i umowy zostaną zawarte za granicą. A zatem, powyższe czynności nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Bezprzedmiotowym jest zatem rozpatrywanie omawianych pożyczek pod katem art. 9 pkt 10 lit. a ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, który może mieć zastosowanie wyłącznie do czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Reasumując stwierdza się, iż zawarcie przez pożyczkobiorcę umów pożyczek poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przy założeniu, że pieniądze będące przedmiotem tych umów w chwili ich zawarcia będą znajdowały się za granicami Polski nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zgodnie z art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wnioskodawca od złożonego w dniu 29.09.2009 r. wniosku dokonał wpłaty opłaty w kwocie 75 zł. Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141 poz. 888) wniosek od dnia 20 września 2008 r. podlega opłacie w wysokości 40 zł.

Z uwagi na powyższe opłata w wysokości 35 zł dokonana w dniu 11.09.2008 r. zostanie zwrócona zgodnie z § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 czerwca w sprawie gospodarki finansowej jednostek budżetowych, zakładów budżetowych i gospodarstw pomocniczych oraz trybu postępowania przy przekształceniu w inną formę organizacyjno - prawną (Dz. U. Nr 116, poz. 783), na wskazany we wniosku adres Spółki do korespondencji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.