INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z dnia 03 lipca 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 03 września 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej (pytanie oznaczone we wniosku numerem 1) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 września 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca posiada zatrzymane zyski z lat ubiegłych. Akcjonariusze Spółki planują podział zysku (w tym również zysku wypracowanego w 2011 r.). W związku z brakiem wystarczających środków pieniężnych na wypłatę dywidendy, rozważana jest częściowa wypłata dywidendy w formie rzeczowej. W tym celu planowane jest podjęcie uchwały Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy, zgodnie z którą dywidenda zostanie wypłacona częściowo w formie rzeczowej na rzecz akcjonariusza posiadającego na moment wypłaty przynajmniej 10% akcji Spółki (które będzie trzymał nieprzerwanie przez okres 2 lat), a częściowo w formie pieniężnej na rzecz pozostałych akcjonariuszy indywidualnych.

Akcjonariusz otrzymujący dywidendę w formie rzeczowej, nie korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania, posiada siedzibę w Polsce i podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów.

Dywidenda rzeczowa obejmie część posiadanych przez Spółkę niezabudowanych gruntów o łącznej powierzchni około 144 ha (dalej: „Nieruchomości”). Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Nieruchomości zostały sklasyfikowane jako przeznaczone pod inwestycje o charakterze przemysłowym/usługowym i zostały nabyte w latach 70-tych, a Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy ich nabyciu. Wnioskodawca poniósł wydatki związane z Nieruchomościami (np. utrzymanie Nieruchomości), w stosunku do których przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Dokonanie przez Spółkę wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej będzie zgodne z brzmieniem Jej statutu. Wysokość dywidendy podlegającej wypłacie będzie odpowiadała wartości rynkowej posiadanych i przekazywanych przez Spółkę Nieruchomości.

Możliwym jest iż krótko po otrzymaniu dywidendy rzeczowej, Nieruchomości mogą zostać zbyte (sprzedane) na rzecz innego inwestora.

Spółka zwraca uwagę, iż wniosek dotyczący przedstawionego powyżej zdarzenia przyszłego został również złożony przez ww. akcjonariusza.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że wypłata przez Spółkę dywidendy w formie rzeczowej w drodze transferu Nieruchomości nie powoduje powstania dla Spółki przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób prawnych, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

(pytanie oznaczone we wniosku numerem 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata dywidendy rzeczowej w drodze przeniesienia własności Nieruchomości nie spowoduje powstania dla Spółki przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska

1. Charakter prawny wypłaty dywidendy rzeczowej
   Wypłata dywidendy przez spółkę akcyjną uregulowana została w art. 347, 348, 349, 353 Kodeksu Spółek Handlowych (dalej: „KSH”). Dywidenda jest formą partycypowania akcjonariuszy w zysku netto spółki czyli w zysku po opodatkowaniu CIT. Na podstawie art. 347 KSH, akcjonariusz ma prawo do udziału w zyskach spółki, której akcji jest posiadaczem, pod warunkiem przeznaczenia go uchwałą Walnego Zgromadzenia do wypłaty.
   Prawo do wypłaty dywidendy stanowi jedno z podstawowych praw majątkowych akcjonariusza w spółce akcyjnej, które konkretyzuje się wraz z uchwałą o wypłacie dywidendy. Spółka natomiast, z tytułu wypłaty dywidendy, nie ma względem akcjonariusza żadnych roszczeń. Wypłata dywidendy stanowi zatem jednostronne świadczenie spółki na rzecz akcjonariusza.
   KSH reguluje ogólnie zasady wypłaty udziału w zysku spółki, nie wyróżniając przy tym jej form. Doktryna prawa handlowego wskazuje na dopuszczalność wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej (zwanej również „dywidendą rzeczową” lub „dywidendą w naturze”), choć nie zostało to wyrażone wprost żadnymi przepisami .
   
   Należy zauważyć, że KSH nie preferuje żadnej z form wypłaty dywidendy, w szczególności nie ustanawia pierwszeństwa formy pieniężnej nad niepieniężną ani nie wprowadza zakazu dywidendy niepieniężnej. Postanowienia KSH mogą być odnoszone w równym stopniu zarówno do dywidend w pieniądzu, jak i niepieniężnych. Skoro postanowienia ustawowe nie przesądzają o wyższości jednej formy wypłaty dywidendy nad drugą należy przyjąć, że obie formy są równorzędne
   Forma wypłaty dywidendy uzależniona jest od treści uchwały postanawiającej o jej wypłacie. W przypadku podjęcia uchwały o wypłacie dywidendy w gotówce, zobowiązanie spółki ma od początku charakter pieniężny, natomiast jeżeli podjęta jest uchwała o wypłacie dywidendy częściowo w formie niepieniężnej, zobowiązanie ma od początku również charakter częściowo niepieniężny.
   Komentatorzy są również zgodni co do tego, że wypłata dywidendy w formie rzeczowej jest możliwa, o ile statut danej spółki tego nie zabrania.
   W świetle postanowień KSH, wypłata dywidendy jest szczególnym rodzajem czynności prawnej. Źródłem nabycia przedmiotu dywidendy i tytułem do uzyskania świadczenia przez wspólnika nie jest umowa cywilnoprawna, lecz uchwała Walnego Zgromadzenia, wydana w oparciu o odpowiednie zapisy statutu spółki. Jest to czynność, która została ściśle uregulowana w przepisach KSH i nie mają do niej zastosowania przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z1964 r. Nr 16, poz. 93; dalej: „kodeks cywilny”) dotyczące sprzedaży lub zamiany.
   Spółka pragnie również dodać, iż w przypadku podjęcia uchwały o wypłacie dywidendy w formie rzeczowej oraz części w formie pieniężnej, Spółka powinna wykonać taką uchwałę oraz wypłacić dywidendę.
   W związku z powyższym wypłata dywidendy nie powinna być klasyfikowana jako czynność polegająca na dysponowaniu majątkiem Spółki w drodze sprzedaży.
   
   
2. Konsekwencje wypłaty dywidendy rzeczowej dla podmiotu wypłacającego
   Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o CIT przedmiotem opodatkowania jest - co do zasady - dochód, bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. Dochodem jest co do zasady nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.
   Ustawa o CIT nie zawiera definicji przychodu podatkowego, zawiera ona jedynie w art. 12 ust. 1 otwarty katalog przysporzeń majątkowych stanowiących przychody podatnika. Zgodnie z tym przepisem przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze i wartości pieniężne, w tym różnice kursowe.
   Jak natomiast wskazuje się w doktrynie oraz orzecznictwie, przychodem jest każde przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa majątek podatnika (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 listopada 2003 r., sygn. III SA 3382/02, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 25 stycznia 2011 r., sygn. I SA/Wr 1294/10, interpretację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 4 grudnia 2009 r., nr ILPB3/423-777/09-2/JG).
   Wypłata dywidendy jest jednostronnym świadczeniem, któremu nie towarzyszy żadne przysporzenie majątkowe po stronie wypłacającego. Co więcej, wiąże się ona z trwałym pomniejszeniem majątku wypłacającego bez względu na to, czy dokonywana jest w formie pieniężnej, czy częściowo niepieniężnej. Jedynym podmiotem, u którego dochodzi do przysporzenia majątkowego w wyniku wypłaty dywidendy, jest akcjonariusz.
   Spółka pragnie również zwrócić uwagę na fakt, iż przepisy podatkowe, podobnie jak przepisy KSH, nie przewidują przepisów szczególnych w kwestii wypłaty dywidendy. W konsekwencji, wypłata dywidendy niezależnie od formy nie będzie mieć wpływu na rozliczenia w zakresie CIT dla podmiotu wypłacającego dywidendę (tj. w żadnym przypadku nie dochodzi do powstania przychodu po stronie tego podmiotu).
   Wobec powyższego nieuzasadnione byłoby dopatrywanie się różnicy pomiędzy wypłatą dywidendy w formie pieniężnej i niepieniężnej. Nie można bowiem różnicować sytuacji podatkowej spółki dokonującej podziału zysków na rzecz akcjonariuszy w naturze od sytuacji spółki, która wypłaca dywidendę w formie pieniężnej. Oznaczałoby to bowiem, iż pomimo braku regulacji normatywnej w tym zakresie, wybór jednej z dwóch dopuszczalnych form wypłat) dywidendy implikowałby odmienne skutki podatkowe.
   Natomiast, uzyskanie przychodu z tytułu otrzymania dywidendy jest wyraźnie unormowane w przepisach ustawy o CIT. Zgodnie z art. 22 ustawy o CIT, dywidenda stanowić może przychód wyłącznie podmiotu uprawnionego do otrzymania dywidendy.
   W oparciu o cytowany powyżej przepis należy skonkludować, że podatnikiem jest jedynie podmiot otrzymujący dywidendę, a podmiot wypłacający występuje wyłącznie w roli płatnika, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Oznacza to, iż wypłata dywidendy w formie przeniesienia własności nieruchomości jest dla podmiotu wypłacającego neutralna z punktu widzenia jego rozliczeń podatkowych, tj. nie generuje przychodu podlegającego opodatkowaniu. Dodatkowo, Spółka pragnie zaznaczyć, iż zysk z którego wypłacana będzie dywidenda rzeczowa podlega opodatkowaniu u Spółki z tytułu osiągnięcia zysku zgodnie z ustawą o CIT. Akcjonariusze otrzymujący dywidendę również mogą być opodatkowani z tytułu udziału w zyskach osób prawnych.
   Zdaniem Spółki, za podstawę prawną powstania przychodu z tytułu wypłaty dywidendy w formie rzeczowej nie można również uznać art. 14 ust. 1 ustawy o CIT. Przepis ten stanowi, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.
   W tym miejscu należy podkreślić, iż cytowana regulacja jest normą uzupełniającą w stosunku do art. 7 i art. 12 ustawy o CIT, która konkretyzuje sposób ustalenia wysokości przychodu dla transakcji odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych. Możliwość zastosowania tego przepisu uzależniona jest w pierwszej kolejności od wystąpienia przychodu, jak również od istnienia transakcji odpłatnego zbycia. Przytoczony przepis wiąże zatem powstanie przychodu z czynnością polegającą na zbyciu rzeczy lub praw za cenę określoną w umowie. Czynność ta wypełnia treść umowy sprzedaży, która w prawie cywilnym jest umową dwustronnie zobowiązującą - sprzedawcę zobowiązuje się do wydania rzeczy, a nabywcę do zapłaty za nią określonej w umowie ceny. W związku z faktem, że podjęcie uchwały o wypłacie dywidendy jak wskazano powyżej jest czynnością jednostronnie zobowiązującą przepis art. 14 ust. 1 ustawy o CIT nie ma zastosowania do dywidendy, w tym do dywidendy wypłacanej w formie rzeczowej We wskazanym stanie faktycznym nie może być także mowy o cenie za zbywany majątek. To bowiem Spółka jest dłużnikiem i musi spełniać swoje świadczenia nie żądając niczego w zamian. Innymi słowy, Spółka nie ma ani roszczenia ani wierzytelności wobec akcjonariuszy.
   
   Spółka pragnie podkreślić, że przedstawiona powyżej argumentacja dotycząca neutralności na gruncie CIT wypłaty dywidendy rzeczowej jest w pełni zgodna z jednolitą linią orzeczniczą prezentowaną przez sądy administracyjne, potwierdzoną przez Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”). W szczególności należy wskazać na wyroki NSA z dnia 12 czerwca 2012 r., sygn. II FSK 1260/11, z dnia 14 marca 2012 r., sygn. II FSK 1673/10 czy wyrok NSA z dnia 8 lutego 2012 r., sygn. II FSK 1384/10, w którym Sąd potwierdził, iż: „Wykładnia przepisów prawnych zawartych w art. 12 ust. 1-3 oraz art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie daje podstaw do przyjęcia tezy, zgodnie z którą podjęcie uchwały przez Zgromadzenie Wspólników o wypłacie zysku w formie niepieniężnej, tzn. w postaci przysługującego spółce prawa własności do części nieruchomości skutkuje powstaniem przychodu po jej stronie. (...) Wypłata z zysku w formie rzeczowej spowoduje natomiast przesunięcie danej pozycji z aktywów na pasywa w bilansie spółki. Nie powstanie jednak z tego tytułu żadne przysporzenie majątkowe, a więc przychód podatkowy w spółce. Wypłata dywidendy w naturze nie jest bowiem dla spółki odpłatnym zbyciem nieruchomości. Wypłata dywidendy w formie rzeczowej przez przyznanie udziału w nieruchomości jako substytut świadczenia pieniężnego nie powoduje wiec powstania przychodu po stronie spółki."
   Z kolei Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: „WSA") w Poznaniu w wyroku z dnia 3 marca 2011 r., sygn. I SA/Po 912/10 wskazał, iż: „Skoro wprost z przepisów prawa nie wynika, aby wypłacenie dywidendy niepieniężnej powodowało powstanie po stronie podatnika obowiązku podatkowego, to a contrario nie można a priori rozszerzać katalogu źródeł przychodu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.”
   Podobny pogląd zaprezentowany został w następujących wyrokach: WSA we Wrocławiu z dnia 7 lipca 2011 r., sygn. I SA/Wr 707/11; WSA w Warszawie z dnia 1 lutego 2012 r., sygn. III SA/Wa 1375/11; WSA w Poznaniu z dnia 8 kwietnia 2011 r., sygn. I SA/Po 140/11; WSA w Kielcach z dnia 25 marca 2010 r., sygn. I SA/Ke 120/10; WSA w Poznaniu z dnia 7 kwietnia 2011 r., sygn. I SA/Po 98/11; WSA we Wrocławiu z dnia 23 lutego 2011 r., sygn. I SA/Wr 1461/10; WSA w Warszawie z dnia 25 stycznia 2011 r., sygn. III SA/Wa 3068/10; WSA w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2010 r., sygn. III SAWa 374/10; WSA w Gliwicach z dnia 20 czerwca 2012 r., sygn. I SA/G1 1170/11.
   
   
3. Brak opodatkowania CIT po stronie Spółki w odniesieniu do wypłacanej dywidendy rzeczowej.
   Mając na uwadze przedstawioną powyżej argumentację, w opinii Spółki, w przedstawionym powyżej zdarzeniu przyszłym wypłata dywidendy przez Spółkę w formie rzeczowej w drodze przeniesienia własności Nieruchomości nie spowoduje powstania dla Wnioskodawcy przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o CIT. Jak bowiem wskazała powyżej Spółka wypłata dywidendy w formie rzeczowej powinna rodzić takie same skutki na gruncie podatku CIT, jak wypłata dywidendy w formie pieniężnej.
   
   

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Prawo do dywidendy i sposób jego realizacji zostały unormowane ustawą z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.).

Zgodnie z art. 347 § 1 kodeksu, akcjonariusze mają prawo do udziału w zysku wykazanym w sprawozdaniu finansowym, zbadanym przez biegłego rewidenta, który został przeznaczony przez walne zgromadzenie do wypłaty akcjonariuszom. Zysk rozdziela się w stosunku do liczby akcji. Jeżeli akcje nie są całkowicie pokryte, zysk rozdziela się w stosunku do dokonanych wpłat na akcje (§ 2 tego artykułu). Natomiast w myśl art. 347 § 3 ww. ustawy, statut może przewidywać inny sposób podziału zysku, z uwzględnieniem art. 348, art. 349, art. 351 § 4 oraz art. 353.

Jak wskazują powołane unormowania, dywidenda to prawo wspólnika do udziału w zyskach spółki kapitałowej - jest konkretyzacją prawa wspólnika do udziału w zysku wypracowanym przez tę spółkę w danym okresie i przeznaczonym do podziału stosowną uchwałą walnego zgromadzenia akcjonariuszy. Pozyskanie przez spółkę kapitałową środków na wypłatę dywidendy ma bezpośredni związek z wypracowaniem przez nią zysku (po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych).

Należy przy tym zauważyć, że zysk spółki kapitałowej jest ustalany w określonej kwocie pieniężnej. W konsekwencji, także dywidenda należna danemu akcjonariuszowi – jako jego udział w zysku spółki przeznaczonym do podziału – jest ustalana jako kwota pieniężna. Wartość dywidendy odpowiada bowiem części zysku przeznaczonego do podziału przypadającej na akcje posiadane przez akcjonariusza w kapitale spółki. Samo zwolnienie się spółki z obowiązku realizacji prawa akcjonariusza do ustalonej dywidendy może natomiast nastąpić w formie pieniężnej, jak i – za zgodą akcjonariusza – poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego.

Podjęcie decyzji w zakresie wypłaty dywidendy niepieniężnej może być podyktowane różnymi względami, np. brakiem gotówki na wypłatę dywidendy, także pochodzącej z zewnętrznych źródeł finansowania np. pożyczki czy kredytu. Spółka może także za bardziej racjonalne z ekonomicznego punktu widzenia uznać przekazanie określonych składników swoich aktywów uakcjonariuszowi uprawnionemu do dywidendy niż ich zbycie, a dopiero następnie wypłatę gotówki (w tym przypadku oszczędza np. na kosztach związanych ze zbyciem majątku ).

Na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r., nr 74, poz. 397 z późn. zm.; określana w dalszej części skrótem „updop”) dywidenda jest przychodem udziałowca (akcjonariusza) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych i podlega opodatkowaniu w momencie jej wypłaty.

Ocena skutków prawnych po stronie Spółki wypłacającej akcjonariuszowi dywidendę w formie niepieniężnej wymaga ustalenia, czy po jej stronie powstanie przychód podatkowy czy też nie. Wskazać w tym miejscu należy, że wypłata wynagrodzenia w formie gotówki byłaby dla Spółki neutralna podatkowo. Natomiast zgoła odmienna sytuacja ma miejsce wtedy, gdy Spółka dokonuje wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej, kosztem swojego majątku.

Przykładowy wykaz zdarzeń uznanych przez ustawodawcę za przychody wymieniony w art. 12 updop wskazuje, że co do zasady, za przychód podatkowy można uznać każde przysporzenie majątkowe podatnika o charakterze trwałym, którego rzeczywiste otrzymanie – a w niektórych przypadkach już sam fakt, że jest należny - powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego, o ile przysporzenie to nie jest wyłączone z przychodów na mocy art. 12 ust. 4 updop.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka posiada zatrzymane zyski z lat ubiegłych. Akcjonariusze Spółki planują podział zysku (w tym również zysku wypracowanego w 2011 r.). W związku z brakiem wystarczających środków pieniężnych na wypłatę dywidendy, rozważana jest częściowa wypłata dywidendy w formie rzeczowej. W tym celu planowane jest podjęcie uchwały Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy, zgodnie z którą dywidenda zostanie wypłacona częściowo w formie rzeczowej na rzecz akcjonariusza posiadającego na moment wypłaty przynajmniej 10% akcji Spółki (które będzie trzymał nieprzerwanie przez okres 2 lat), a częściowo w formie pieniężnej na rzecz pozostałych akcjonariuszy indywidualnych. Akcjonariusz otrzymujący dywidendę w formie rzeczowej, nie korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania, posiada siedzibę w Polsce i podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów. Dywidenda rzeczowa obejmie część posiadanych przez Spółkę niezabudowanych gruntów o łącznej powierzchni około 144 ha. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, Nieruchomości zostały sklasyfikowane jako przeznaczone pod inwestycje o charakterze przemysłowym/usługowym i zostały nabyte w latach 70-tych, a Spółce nie przysługiwało prawe do odliczenia podatku naliczonego na ich nabyciu. Wnioskodawca poniósł wydatki związane z Nieruchomościami (np. utrzymanie Nieruchomości), w stosunku do których przysługiwało jej prawo do odliczenia podatku naliczonego. Dokonanie przez Spółkę wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej będzie zgodne z brzmieniem jej statutu. Wysokość dywidendy podlegającej wypłacie będzie odpowiadała wartości rynkowej posiadanych i przekazywanych przez Spółkę Nieruchomości.

Wykonanie zobowiązania w formie przeniesienia przez Spółkę, znajdujących się w Jej aktywach, nieruchomości prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania Spółki. W ten sposób Spółka jako dłużnik zwolni się z długu, a ww. akcje zmienią właściciela. Prowadzi to do powstania po stronie Spółki przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 updop.

Przeniesienie własności nieruchomości w drodze wypłaty dywidendy w postaci niepieniężnej należy bowiem traktować na gruncie updop na równi ze zbyciem tej nieruchomości. Należy zauważyć, że z punktu widzenia konsekwencji podatkowych sytuacja jest taka sama, jak ta w której podatnik dokonuje odpłatnego zbycia nieruchomości (tym samym osiąga przychód do opodatkowania), a otrzymane pieniądze przeznacza na wypełnienie zobowiązania względem swoich wierzycieli. Uznanie, że przeniesienie w drodze wypłaty dywidendy własności nieruchomości należy traktować na równi z wypłatą dywidendy w gotówce spowodowałoby nierówne traktowanie podatników. Podatnik, który najpierw dokonuje sprzedaży nieruchomości, a następnie reguluje swoje zobowiązania z tytułu dywidendy w formie pieniężnej byłby opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych, natomiast podatnik, który bezpośrednio w ww. drodze przeniósł własność akcji i udziałów, nie osiągnąłby żadnego przychodu.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać, że wypłata dywidendy w formie niepieniężnej w drodze przeniesienia na akcjonariuszy Spółki własności nieruchomości, stanowiącej składnik aktywów Spółki, spowoduje po stronie Spółki wypłacającej dywidendę powstanie przychodu z odpłatnego zbycia, rozpoznanego na podstawie art. 12 ust. 1 updop, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Reasumując, w Spółce powstanie przychód podatkowy z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości (gruntów) w wysokości wartości rynkowej ww. nieruchomości odpowiadającej wartości dywidendy przeznaczonej do wypłaty.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnośnie powołanych przez Spółkę orzeczeń należy zauważyć, iż orzeczenia sądowe wydane zostały w indywidualnych sprawach w odzwierciedleniu do konkretnych stanów faktycznych i nie mają charakteru wiążącej wykładni prawa podatkowego. Powołane orzeczenia nie są źródłem prawa i nie mogą stanowić podstawy prawnej działań organów administracji. Organy administracji są związane oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażonymi w orzeczeniu sądu administracyjnego, jednakże to związanie istnieje tylko w ramach tej sprawy, która była rozpoznawana przez sąd administracyjny – zgodnie z art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Poza tym tut. Organ ze względów wskazanych powyżej nie podziela stanowisk wyrażonych w tych wyrokach, czemu dał wyraz w niniejszej interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku numerami 2 i 3, wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.