INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2008 r. (data wpływu 9 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT. Prowadzi działalność gospodarczą od roku 1999. Spółka zajmuje się w przeważającej części tzw. „deweloperką", tzn. budową i sprzedażą lokali mieszkalnych i lokali użytkowych wraz z udziałem w gruncie przynależnym do tych lokali. Sprzedawane lokale mieszkalne oraz lokale usługowe stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Sprzedawane przez Spółkę lokale znajdują się na nowo budowanym osiedlu. Oferowane lokale mieszkalne mają powierzchnię użytkową nie przekraczającą 150 m².

W umowach zawieranych przez Wnioskodawcę z nabywcami lokali zawarte są m. in. postanowienia dotyczące standardu wykończenia. Jest tam mowa o następujących elementach – „wykończenie standardowe”:

  - konstrukcja budynku (jak fundamenty, ściany, stropy, przewody wentylacyjne, dach, itp.),

  - izolacje (przeciwwilgociowe, termiczne, akustyczne),

  - wykończenie zewnętrzne budynku (tynki, parapety zewnętrzne, balustrady balkonowe, itp.),

  - zagospodarowanie terenu (ekran akustyczny, elementy małej architektury, zieleń, drogi wewnętrzne na osiedlu, miejsca postojowe naziemne tzn. miejsca parkingowe przy budynku ogólnodostępne, itp.),

  - instalacje (instalacja wodno-kanalizacyjna, instalacja centralnego ogrzewania i ciepłej wody, wentylacja, instalacja elektryczna, dodatkowe gniazda elektryczne/teletechniczne na indywidualne zlecenie kupującego, itp.),

  - wykończenie wewnętrzne (ścianki działowe, tynki wewnętrzne, posadzki, stolarka, parapety wewnętrzne, ślusarka, pomalowanie ścian jednokrotne, rolety zewnętrzne w lokalach na parterze, itp.).

Większość lokali Spółka sprzedaje w ww. wykończeniu, a zatem w tzw. stanie deweloperskim. Do pełnego zagospodarowania nabywca musi tylko je wykończyć wykładzinami, płytkami, armaturą, meblami, itp.

Z powodu coraz większej konkurencji na rynku mieszkaniowym Wnioskodawca postanowił uatrakcyjnić swoją ofertę i zaoferować sprzedaż niektórych lokali mieszkalnych w stanie wykończonym.

Mieszkania te zawierałyby dodatkowo następujące elementy – „wykończenie dodatkowe”:

  - meble kuchenne wmontowane na stałe w mieszkanie (tzw. zabudowa kuchenna stała),

  - zlewozmywak kuchenny (wmontowany w ww. meble kuchenne),

  - bateria zlewozmywakowa (wmontowana w ww. meble kuchenne),

  - szafa na stałe wmontowana w mieszkanie (przytwierdzona do ścian, zabudowa wnękowa, itp.),

  - położenie płytek w kuchni i w łazience,

  - armatura łazienkowa zamontowana na stałe,

  - parkiet lub panele podłogowe, itp.,

  - pomalowanie ścian, tapety,

  - oświetlenie zamontowane na stałe (np. lampy halogenowe w ścianach, wnękach, sufitach, itp.),

  - itp.

Ww. dodatkowe elementy byłyby zamontowane na stałe w mieszkaniu i stanowiłyby jego integralną część. Cena lokalu mieszkalnego byłaby odpowiednio podwyższona o te elementy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż lokalu mieszkalnego wykończonego, tzn. mieszkania, które oprócz standardowego wykończenia (zgodnie z opisem „wykończenie standardowe” podanym w części zapytania „Opis stanu faktycznego"), zawiera również meble i urządzenia na stałe wmontowane do mieszkania (np. zabudowa kuchenna, szafa wnękowa – jak wymienione w części zapytania „Opis stanu faktycznego" – „wykończenie dodatkowe”) jest opodatkowana stawką VAT w wysokości 7% w odniesieniu do całej ceny netto za mieszkanie...
2. Czy sprzedaż takiego lokalu, tzn. mieszkania, które oprócz standardowego wykończenia (zgodnie z opisem „wykończenie standardowe” podanym w części zapytania „Opis stanu faktycznego"), zawiera również meble i urządzenia na stałe wmontowane do mieszkania (np. zabudowa kuchenna, szafa wnękowa – jak wymienione w części zapytania „Opis stanu faktycznego" – „wykończenie dodatkowe”) nie podlega ewidencjonowaniu w kasie fiskalnej...

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie elementy lokalu mieszkalnego stanowiące zarówno „wykończenie standardowe” jak i „wykończenie dodatkowe” należy traktować jako część składową mieszkania. Zgodnie bowiem z art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Zarówno elementy wymienione w „Opisie stanu faktycznego" w części „wykończenie standardowe” jak i „wykończenie dodatkowe” są połączone ze sprzedawanym lokalem mieszkalnym w taki sposób, że istnieje pomiędzy nimi więź fizykalno-przestrzenna oraz więź funkcjonalna. Połączenie to ma ponadto charakter trwały. Żaden z elementów wymienionych w „Opisie stanu faktycznego" w części „wykończenie standardowe” jak i „wykończenie dodatkowe” nie będzie istniał bez przedmiotowego mieszkania.

Zdaniem Spółki sprzedaż lokalu mieszkalnego wykończonego, tzn. mieszkania, które oprócz standardowego wykończenia (zgodnie z opisem „wykończenie standardowe” podanym w części zapytania „Opis stanu faktycznego"), zawiera również meble i urządzenia na stałe wmontowane do mieszkania (np. zabudowa kuchenna, szafa wnękowa, płytki, panele podłogowe – jak wymienione w części zapytania „Opis stanu faktycznego" – „wykończenie dodatkowe”) jest opodatkowana stawką VAT w wysokości 7% w odniesieniu do całej ceny netto za mieszkanie. Mówi o tym art. 41 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (lokale mieszkalne oferowane przez Wnioskodawcę mają powierzchnię użytkową nie przekraczającą 150 m²).

Potwierdzeniem takiego stanowiska jest interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Nr IPPP1-443-82/07-7/RK z dnia 30 października 2007 r.

Przy czym Spółka uważa, że w odniesieniu do sprzedaży mebli wolnostojących, lamp wolnostojących (tzn. niezabudowanych na stałe), dywanów, donic, wazonów i innych tego typu artykułów wyposażenia mieszkań, należy zastosować stawkę VAT odpowiednią dla danego towaru, ponieważ wartość tego typu wyposażenia nie powiększa wartości lokalu mieszkalnego i nie należy tego traktować jak dostawy lokalu mieszkalnego.

W opinii Wnioskodawcy sprzedaż lokalu mieszkalnego wykończonego, tzn. mieszkania, które oprócz standardowego wykończenia (zgodnie z opisem „wykończenie standardowe” podanym w części zapytania „Opis stanu faktycznego"), zawiera również meble i urządzenia na stałe wmontowane do mieszkania (np. zabudowa kuchenna, szafa wnękowa – jak wymienione w części zapytania „Opis stanu faktycznego" – „wykończenie dodatkowe”) nie podlega ewidencjonowaniu w kasie rejestrującej. Zgodnie bowiem z postanowieniami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. Nr 245, poz. 1807), dostawa nieruchomości jest zwolniona z obowiązku ewidencjonowania (pozycja nr 36 załącznika do tego rozporządzenia). Zdaniem Spółki, sprzedaż lokalu mieszkalnego, w stanie wykończonym jak wyżej, należy traktować jako dostawę nieruchomości.

Przy czym Wnioskodawca uważa, że w odniesieniu do sprzedaży mebli wolnostojących, lamp wolnostojących (tzn. niezabudowanych na stałe), dywanów, donic, wazonów i innych artykułów wyposażenia mieszkań, należy tego typu obrót ewidencjonować przy pomocy kasy rejestrującej, ponieważ wartość takiego wyposażenia nie powiększa wartości lokalu mieszkalnego i nie należy tego traktować jak dostawy nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%. Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jaki i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 12 cyt. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2008 r. stawkę 7% podatku stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym – stosownie do art. 41 ust. 12a ww. ustawy – rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

Stosownie do art. 41 ust. 12c ww. ustawy, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Ponadto zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2008 r. § 5 ust. 1a pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.) stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% również w odniesieniu do obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, w zakresie w jakim obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12 – 12 c ustawy.

W myśl art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zajmuje się budową i sprzedażą lokali mieszkalnych oraz lokali użytkowych. W zawieranych przez Spółkę umowach z nabywcami zawarte są postanowienia dotyczące standardu wykończenia. Większość lokali mieszkalnych Spółka sprzedaje w „wykończeniu standardowym” czyli w tzw. stanie deweloperskim. Z powodu coraz większej konkurencji na rynku mieszkaniowym, Wnioskodawca zamierza uatrakcyjnić swoją ofertę poprzez sprzedaż lokali mieszkalnych w stanie wykończonym – meble oraz urządzenia na stałe wmontowane do mieszkania („wykończenie dodatkowe”). Zdaniem Spółki wszystkie elementy lokalu mieszkalnego stanowiące zarówno „wykończenie standardowe” jaki i „wykończenie dodatkowe” należy traktować jako część składową mieszkania.

Zgodnie z art. 47 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Aby uzyskać atrybut części składowej rzeczy nadrzędnej, w tym przypadku lokalu mieszkalnego, wyposażenie dodatkowe powinno być połączone z tą rzeczą w taki sposób, że będzie istniała:

1. więź fizykalno – przestrzenna,
2. więź funkcjonalna (gospodarcza),

a połączenie będzie miało charakter trwały. Przy czym przesłanki te muszą być spełnione łącznie. W sensie takiego połączenia elementy „wykończenia dodatkowego” powinny stracić byt w sensie prawnym, gospodarczym i fizycznym. Zatem elementy „wykończenia dodatkowego” nie będą mogły samoistnie stanowić rzeczy, lecz powinny tworzyć z mieszkaniem jedną całość. Stosownie jednak do art. 47 § 3 k.c. przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Jednocześnie w art. 111 ust. 7 pkt 3 ww. ustawy upoważniono Ministra Finansów do wydania rozporządzenia regulującego kwestie zwolnienia określonych grup podatników (zwolnienia podmiotowe) lub niektórych czynności (zwolnienia przedmiotowe) na czas określony z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej, ze względu na rodzaj prowadzonej działalności lub wysokość obrotu. Wykonanie ww. delegacji ustawowej nastąpiło poprzez wydanie rozporządzeń w sprawie kas rejestrujących.

W myśl § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 czerwca 2007 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. Nr 116, poz. 804) zwalniało się z obowiązku ewidencjonowania:

1. do dnia 31 grudnia 2007 r. – sprzedaż w zakresie czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia;
2. do dnia 30 września 2007 r. – czynności objęte do dnia 30 czerwca 2007 r. zwolnieniem od ewidencjonowania wymienione w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2006 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. Nr 51, poz. 375, Nr 60, poz. 431 i Nr 243, poz. 1768), niewymienione w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Ww. rozporządzenie Ministra Finansów utraciło moc z dniem 31 grudnia 2007 r.

Od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 30 czerwca 2008 r. obowiązywało rozporządzenie z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. Nr 245, poz. 1807). Zgodnie § 2 ww. rozporządzenia zwalniało się do dnia 30 czerwca 2008 r. z obowiązku ewidencjonowania sprzedaż w zakresie czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia, m. in. dostawę nieruchomości (poz. 36 załącznika).

Od dnia 1 lipca 2008 r. weszło w życie nowe rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 27 czerwca 2008 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. Nr 113, poz. 720), w którym zgodnie z § 2 zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania:

1. do dnia 31 grudnia 2008 r. – sprzedaż w zakresie czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia;
2. do dnia 31 października 2008 r. – czynności objęte do dnia 30 czerwca 2008 r. zwolnieniem z obowiązku ewidencjonowania wymienione w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. Nr 245, poz. 1807), których nie dotyczą poz. 5, 9, 15, 16, 18-20, 23 załącznika do niniejszego rozporządzenia.

Wśród czynności zwolnionych z obowiązku ewidencjonowania, wymienionych w załączniku do powyższego rozporządzenia, w pozycji 36 znajduje się dostawa nieruchomości.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż w przypadku, gdy przedmiotem dostawy będzie lokal mieszkalny mieszczący się w budynku mieszkalnym sklasyfikowanym w PKOB w dziale 11 – stawka 7% stosowana będzie w odniesieniu do całości dostawy, bez względu na elementy „wykończenia standardowego” zawierające się w cenie lokalu będącego przedmiotem transakcji. Jednocześnie wskazać należy, że jeżeli elementy „wykończenia dodatkowego” spełniają definicję części składowej mieszkania, to Wnioskodawca nie będzie wyodrębniał ich z podstawy opodatkowania, bowiem dostawie będzie podlegało mieszkalnie, czyli rzecz nadrzędna.

Ponadto, w przypadku dostawy lokalu mieszkalnego na rzecz osoby fizycznej nieprowadzacej działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, Wnioskodawca będzie zwolniony z obowiązku ewidencjonowania tej dostawy przy zastosowaniu kasy rejestrującej do dnia 31 grudnia 2008 r.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.