INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko K., przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2008 r. (data wpływu 5 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wpłaty zaliczek w formie uproszczonej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2008 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wpłaty zaliczek w formie uproszczonej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

K. złożyła w ustawowym terminie właściwemu organowi podatkowemu zawiadomienie o wyborze uproszczonej formy wpłacania zaliczek na podatek dochodowy w 2008 r. W terminie do 20 lutego 2008 r. Wnioskodawca wpłacił zaliczkę za styczeń 2008 r. w wysokości 1/12 podatku należnego wykazanego w pozycji 52 zeznania CIT-8 za 2006 rok.

K. nie dokonała jednakże wpłaty podatku dochodowego za 2006 rok, bowiem w pozycji 53 („odliczenia od podatku”) zeznania CIT-8 za ten rok pomniejszyła podatek należny o podatek od dywidendy pobrany przez płatnika. Takie uprawnienie wynikało z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. Kwoty z pozycji 52 i 53 zeznania CIT-8 za 2006 rok były równe. W efekcie, w pozycji 54 tego zeznania („podatek należny po odliczeniach za rok podatkowy wykazany w poz. 4 i 5”) wpisano „zero”. Identyczna sytuacja miała miejsce w odniesieniu do zeznania CIT-8 za 2005 rok (złożonego w 2006 r.), a mianowicie wystąpił podatek należny, jednakże po odliczeniu podatku od dywidendy, pobranego przez płatnika, podatek należny po odliczeniach wyniósł „zero”.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał pytanie, czy ma prawo wpłacać w 2008 r. zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych w uproszczonej formie, biorąc pod uwagę fakt, iż w zeznaniu CIT-8 za 2006 rok wykazano podatek należny, jednakże podatek należny po odliczeniach wyniósł „zero”...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo wpłacać w 2008 r. zaliczki na podatek dochodowy w uproszczonej formie. Wynika to z faktu zawiadomienia we właściwym terminie organu podatkowego o takim wyborze oraz wykazania podatku należnego w zeznaniu CIT-8 za 2006 rok (złożonym w 2007 r.).

Termin „podatek należny” nie został zdefiniowany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, ani w ustawie Ordynacja podatkowa. W Ordynacji podatkowej wyjaśniono jedynie znaczenie pojęcia „podatek” wskazując, iż jest to publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej. Zgodnie z art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatkiem niewątpliwie jest kwota stanowiąca 19% podstawy opodatkowania, czyli kwota przed odliczeniem podatku od dywidendy pobranego przez płatnika. Według Wnioskodawcy, „podatek należny” to podatek, który wynika z dochodów z własnej działalności. Jest on bezwzględnie należny, bowiem nawet w przypadku niezłożenia zeznania CIT-8 organ podatkowy wyda decyzję, w której określi wysokość tego podatku. Tego podatku, dla celów określenia go mianem „należny”, nie pomniejsza się o podatek od dywidend pobrany przez płatnika, bowiem odliczenie to jest jedynie przywilejem, a nie obowiązkiem podatnika.

Ponadto, jak wskazuje art. 21 § 2 Ordynacji podatkowej, jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje z mocy samego zdarzenia przewidzianego w ustawie, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty. Należy więc stwierdzić, że podatek należny nie jest tożsamy z podatkiem do zapłaty, skoro ustawodawca wprowadził do ustaw podatkowych obydwa wskazane terminy. Podatkiem należnym, o którym mowa w art. 25 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest więc podatek przed dokonaniem odliczenia podatku od dywidendy, pobranego przez płatnika. Tezę tę potwierdza także okoliczność, iż w przepisie tym wspomina się o „podatku należnym wykazanym w zeznaniu”, a nie o „podatku należnym do zapłaty zgodnie z zeznaniem”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) – dalej: ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 1b, 2a, 3-6a oraz art. 21 i 22, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące.

Podatnicy mogą wpłacać zaliczki miesięczne w danym roku podatkowym w uproszczonej formie w wysokości 1/12 podatku należnego wykazanego w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, złożonym w roku poprzedzającym dany rok podatkowy. Jeżeli w tym zeznaniu podatnicy nie wykazali podatku należnego, mogą wpłacać zaliczki miesięczne w wysokości 1/12 podatku należnego wynikającego z zeznania złożonego w roku poprzedzającym dany rok podatkowy o dwa lata. Jeżeli również w tym roku podatnicy nie wykazali podatku należnego, nie są możliwe wpłaty zaliczek w uproszczonej formie – art. 25 ust. 6 ustawy.

Określenie „podatek należny” zawarte w art. 25 ust. 6 ustawy oznacza podatek, który zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powinien być uiszczony (w tym w postaci zaliczek) za dany rok podatkowy, co wynika z treści art. 27 ust. 1 ustawy, stanowiącego, iż podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a) i przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym – do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

Tym samym powyższe określenie obejmuje podatek, o którym mowa w art. 19 ustawy, pomniejszony o przewidziane przepisami odliczenia.

Do identycznej konkluzji prowadzi również analiza formularza CIT-8, dotyczącego dochodów osiągniętych w 2006 roku. Użyty w tymże formularzu zwrot „podatek należny po odliczeniach” spełnia jedynie rolę precyzującą, wyjaśniającą kolejne kroki w trakcie jego wypełniania. Zarówno pozycja 52, jak i następne 53 i 54, znajdują się w części F „Obliczenie należnego podatku”. Tak więc „podatkiem należnym” jest ostateczny wynik działań arytmetycznych dokonanych w tej części formularza CIT-8.

Poza tym, skoro ustawodawca nie zawarł w słowniczku ustawowym wyjaśnienia pojęcia „podatek należny”, trzeba posiłkować się słownikowym znaczeniem zwrotu „należny”, który według Słownika Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) oznacza „przysługujący komuś lub czemuś”. Zatem z samej interpretacji językowej zwrotu „podatek należny” wynika, że jest nim podatek przysługujący Budżetowi Państwa od dochodu osiągniętego przez podatnika w danym roku podatkowym.

W kontekście powyższego, podstawą wyliczenia kwoty zaliczki podlegającej wpłacie w 2008 r., powinna być kwota podatku należnego wykazanego w złożonym zeznaniu za rok 2006, po uwzględnieniu odliczeń – tj. kwota wykazana w poz. 54 formularza CIT-8, obowiązującego przy rozliczeniu podatku za 2006 rok.

Reasumując, w przedstawionym przez K. stanie faktycznym nie ma możliwości skorzystania z wpłat zaliczek miesięcznych w formie uproszczonej.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej, powoduje, iż interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.