INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 06.02.2008 r. (data wpływu 06.02.2008 r. ) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalania wysokości stawki amortyzacyjnej budynku niemieszkalnego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06.02.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalania wysokości stawki amortyzacyjnej budynku niemieszkalnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dnia 15.01.2008 r. aktem notarialnym A nr (…) rodzice Wnioskodawcy H i G M przekazali Wnioskodawcy darowizną budynek przemysłowo-handlowo-usługowy oddany do wykorzystania 13.03.2002 – decyzją Urzędu Gminy.

Budynek przemysłowo-handlowo-usługowy Wnioskodawca wprowadził jako środek trwały do prowadzonej działalności gospodarczej wg wartości rynkowej (wycena rzeczoznawcy wykonana przed przyjęciem darowizny). Wnioskodawca zastosował stawkę amortyzacyjną 10 % w stosunku rocznym – uznając jako koszt uzyskania przychodów działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zastosowanie stawki amortyzacji kwotowej 10 % w stosunku rocznym jest właściwe...

Zdaniem Wnioskodawcy.

Wnioskodawca uważa, że budynek był wykorzystywany:

• oddano go do użytku 13.02.2002 r.
• otrzymany darowizną 15.01.2008 r.

przez okres większy niż 5 lat – spełniając warunki budynku używanego, a więc zastosowanie stawki amortyzacji 10 % kwotowej (jest kosztem uzyskania przychodów działalności gospodarczej) jest właściwe na podstawie przepisów wyszczególnionych w pkt 45 niniejszej deklaracji tj. art. 22j ust. 1 pkt 3 i art. 23 ust. 1 pkt 45 a ppkt a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W myśl treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   
   

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl treści art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
   
   

• dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata.

Natomiast zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy.

Z opisanego stanu faktycznego opisanego przez Wnioskodawcę wynika, że nabyty w formie darowizny budynek był używany przez poprzednich właścicieli przez okres conajmniej 70 miesięcy i po dniu 15 stycznia 2008 roku został po raz pierwszy wprowadzony przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, co mogłoby dawać możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych w myśl cyt. art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyby nie był on budynkiem niemieszkalnym.

Jak już wspomniano wyżej, art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 oraz w ppkt a i b okres amortyzacji nie może być krótszy niż lat 10. Tak więc, zastosowanie dla budynków i budowli wymienionych dyspozycją art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy stawki 10 % byłoby właściwe.

W przedmiotowej sprawie bez znaczenia pozostaje jednak fakt czy budynek, który podatnik zakupił spełnia definicję używanego środka trwałego, o której mowa w art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, jako iż definicja ta odnosi się tylko do środków trwałych wskazanych w art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Tymczasem, dla ustalenia wysokości stawki amortyzacyjnej dla przedmiotowego budynku zastosowanie mieć będzie art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

Kluczową dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest okoliczność, iż przedmiotowy budynek ma charakter przemysłowo-handlowo-usługowy, jest więc budynkiem niemieszkalnym. Jako taki, należy go sklasyfikować w grupie 10 pozycji 1 Wykazu stawek amortyzacyjnych, dla której stawka amortyzacyjna wynosi 2,5 %.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych okres amortyzacji budynków niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 %, wynosi 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Reasumując, okres amortyzacji używanego budynku niemieszkalnego wynosi 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych

Z uwagi na powyższe, stawkę 10 % Wnioskodawca mógłby zastosować jedynie w przypadku, gdyby od dnia oddania przedmiotowego budynku do używania do jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych minęło lat 30. Tak w niniejszym przypadku nie jest i dlatego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.