INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 12.02.2008 r. (data wpływu 14.02.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonywania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego środka trwałego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.02.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonywania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od dnia 1.03.2007 r. ma zarejestrowaną działalność gospodarczą X, w zakresie usług dekarskich, handlu materiałami budowlanymi, głównie blachą.

W październiku 1996 r. Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą w tej samej branży, jako wspólnik spółki cywilnej „Y”, Z, K, NIP (…) Spółka istniała do grudnia 2006 r.

W obydwu działalnościach wartość przychodu ze sprzedaży nigdy nie przekraczała 800 tys. Euro.

Wnioskodawca podkreśla, iż od 1996 r. miał dwumiesięczną przerwę w prowadzeniu działalności gospodarczej (przerwa w opłacaniu składek do ZUS; nie był zarejestrowany w Urzędzie Pracy).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z powyższym Wnioskodawca może skorzystać z jednorazowej amortyzacji środka trwałego...

Zdaniem Wnioskodawcy dwa miesiące przerwy w prowadzeniu działalności gospodarczej nie wyklucza go jako podatnika z pomocy de minimis. Gdyby spółka istniała dalej, mógłby jednorazowo amortyzować środki trwałe, ponieważ firma osiągała niskie przychody.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22k ust. 7 powołanej ustawy podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Przepis ten nie ma zastosowania do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki nie mającej osobowości prawnej lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa (art. 22k ust. 11 ww. ustawy). Zatem z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać mali podatnicy lub podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej za wyjątkiem sytuacji, gdy zostaną wypełnione przesłanki określone w art. 22k ust. 11 powołanej ustawy.

Definicja zawarta w art. 5a pkt 20 ww. ustawy określa małego podatnika, jako: „podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł”.

Definicja ta została wprowadzona do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych m.in. na użytek jednorazowej amortyzacji.

W przypadku jednorazowej amortyzacji istotnym jest kto nabywa środki trwałe, prowadzi ich ewidencję i dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca w dniu 01.03.2007 r. rozpoczął działalność gospodarczą w zakresie usług dekarskich oraz handlu materiałami budowlanymi, natomiast do grudnia 2006 r. prowadził działalność w tej samej branży, jako wspólnik spółki cywilnej.

Analizując powyższe wskazać należy, iż przepis art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będzie miał zastosowania w opisanej sytuacji, bowiem Wnioskodawca w świetle art. 22k ust. 11 ww. ustawy nie należy do rozpoczynających działalność gospodarczą, jak również nie mieści się w definicji „małego podatnika”, gdyż tu określają swój przychód kontynuujący działalność.

Reasumując, uznać należy, iż w świetle obowiązujących przepisów Wnioskodawca nie ma prawa do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego środka trwałego, a zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.