INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 26.01.2008 r. (data wpływu 1.02.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalania zaliczki na podatek z pozarolniczej działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1.02.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalania zaliczki na podatek z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w 2004 roku rozpoczęła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej polegającej na skupie jaj od producentów, pakowaniu i dystrybucji. Sprzedaż jaj prowadzi w detalu oraz na rzecz osób prowadzących działalność gospodarczą.

Podatek dochodowy rozliczała:

• na podstawie podatkowej książki przychodów i rozchodów,
• od 01.01.2005 (ze względu na przekroczenie limitu obrotów, a zatem zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości) na podstawie ksiąg rachunkowych
  
  

W trakcie 2007 roku strona rozpoczęła chów drobiu nieśnego czyli działy specjalne. Ewidencję przychodów i kosztów z tych działów włączyła do prowadzonych już ksiąg handlowych z działalności pozarolniczej.

Koszty bezpośrednio związane z działami specjalnymi, np.: zakup pasz, opieka weterynaryjna, są wyodrębnione na odpowiednich kontach. Pozostaje jednak większość kosztów pośrednich, np.: obsługi i administracji, amortyzacji, remontów maszyn i urządzeń do dystrybucji jaj zarówno z własnej produkcji czyli działów specjalnych jak i zakupionych do dalszej odsprzedaży czyli działalności pozarolniczej.

Ze względów technicznych - miksowanie sprzedawanej partii towarów - nie jest możliwe ustalenie wartości sprzedaży jaj pochodzących z działów specjalnych oraz z zakupu. Chcę korzystać z prawa ustalania dochodu z działów specjalnych zgodnie z art. 24 ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z interpretacji przepisów oraz wyjaśnień Urzędu Skarbowego wynika, że zaliczki na podatek dochodowy z działów specjalnych strona musi płacić na podstawie norm szacunkowych. Powinna zatem odpowiednio wyodrębnić przychody i koszty z działalności pozarolniczej celem ustalenia drugiej zaliczki. Wyodrębnienie w księgach rachunkowych dochodów z tych dwóch różnych źródeł wg wybranej przeze wnioskodawcę metody może być jednak kwestionowane przez organy skarbowe ze względu na to, że nie znajduje do tego podstawy prawnej. Strona ma również przekonanie, że obliczony podatek roczny na podstawie ksiąg będzie również podwójnym podatkiem dochodowym, bo obejmować będzie zysk ze sprzedaży jaj pochodzących od kur hodowanych w ramach działów specjalnych jak i samych kur.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czym należy kierować się i jak ustalać zaliczki z pozostałej działalności pozarolniczej w opisanym przypadku...

Zdaniem wnioskodawcy bardziej racjonalnie byłoby ustalić w każdym miesiącu w księgach łączny dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej oraz działów specjalnych. Od tak ustalonej kwoty zaliczki odjąć zaliczkę z szacunkowych dochodów działów specjalnych a różnica stanowiłaby kwotę zaliczki z pozostałej działalności. Zachowawczo należałoby płacić podwójne zaliczki, tj. pierwszą wg norm szacunkowych z działów specjalnych oraz drugą ustaloną wg ksiąg rachunkowych z całej działalności gospodarczej. Byłoby to jednak zbyt dużym obciążeniem dla strony.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) źródłem przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Natomiast stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy odrębnym źródłem przychodu są działy specjalne produkcji rolnej.

Ze złożonego wniosku wynika, iż strona osiąga dochody z obu wyżej wymienionych źródeł.

Osoby osiągające przychód z działów specjalnych produkcji rolnej mają możliwość wyboru jednego z dwóch sposobów opodatkowania dochodu z tego źródła. Wybór tego sposobu należy do podatnika.

Stosownie do art. 15 ww. ustawy przychód z działów specjalnych produkcji rolnej ustala się według zasad określonych w art. 14, jeżeli podatnik prowadzi księgi wskazujące te przychody. O zamiarze założenia ksiąg podatnik jest obowiązany zawiadomić właściwego naczelnika urzędu skarbowego przed rozpoczęciem roku podatkowego albo przed rozpoczęciem prowadzenia działów specjalnych produkcji rolnej, jeżeli nastąpiło ono w ciągu roku.

Art. 24 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że dochodem (stratą) z działów specjalnych produkcji rolnej jest różnica pomiędzy przychodem z tytułu prowadzenia tych działów a poniesionymi kosztami uzyskania, powiększona o wartość przyrostu stada zwierząt na koniec roku podatkowego w porównaniu ze stanem na początek roku i pomniejszona o wartość ubytków w tym stadzie w ciągu roku podatkowego. Dochód z działów specjalnych produkcji rolnej, jeżeli podatnik nie prowadzi ksiąg, o których mowa w art. 15, ustala się przy zastosowaniu norm szacunkowych dochodu z określonej powierzchni upraw lub jednostki produkcji zwierzęcej, określonych w załączniku nr 2.

Załącznik Nr 2 jest podany zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 28 września 2007 r. w sprawie norm szacunkowych dochodu z działów specjalnych produkcji rolnej (Dz. U. Nr 187, poz. 1329), które weszło w życie 1 stycznia 2008 r.

W myśl art. 24a ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy.

Przepis art. 24a ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych dotyczy osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody, w rozumieniu art. 14, za poprzedni rok podatkowy wyniosły w walucie polskiej co najmniej równowartość kwoty określonej w euro w przepisach o rachunkowości. W myśl art. 24a ust. 6 ww. ustawy wyrażone w euro wielkości, o których mowa w ust. 4 i 5, przelicza się na walutę polską według średniego kursu ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski, obowiązującego w dniu 30 września roku poprzedzającego rok podatkowy.

Powyższa kwota wynika z treści art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) stanowiącej, iż przepisy ustawy o rachunkowości stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 800.000 euro.

Konieczność prowadzenia księgi rachunkowej z jednego źródła przychodów – pozarolniczej działalności gospodarczej, nie narzuca obowiązku prowadzenia księgi rachunkowej dla drugiego źródła przychodów – działów specjalnych produkcji rolnej.

Art. 43 ust 5 ww. ustawy stanowi, że jeżeli podatnicy, którzy osiągają dochody z działów specjalnych produkcji rolnej, osiągają poza dochodem z działów specjalnych produkcji rolnej inne dochody, od dochodów tych opłacają zaliczki według zasad określonych w art. 44 ww. ustawy, bez łączenia tych dochodów z dochodem z działów specjalnych produkcji rolnej (art. 43 ust. 5 ww. ustawy).

Z powyższego jednoznacznie wynika, że ustawodawca wyłączył możliwość łącznego opodatkowania dochodów u podatników osiągających przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej oraz działów specjalnych produkcji rolnej.

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz powołane przepisy uznać należy stanowisko Strony za nieprawidłowe.

Dodać należy, iż powołany przez Stronę we wniosku art. 24 ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje w przedmiotowej sprawie zastosowania, gdyż dotyczy dochodu z tytułu inwestowania składki ubezpieczeniowej w związku z umową ubezpieczenia zawartą na podstawie przepisów o działalności ubezpieczeniowej.

W tym miejscu należy podkreślić, iż ocena prawidłowości konkretnej metody wyliczania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych wykracza poza zakres interpretacji przepisów prawa podatkowego. Bowiem celem pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej w trybie art. 14 b Ordynacji podatkowej jest wyjaśnienie obowiązków podatkowych podatnika wynikających z przepisów prawa.

Natomiast konkretny sposób rozliczeń podatkowych stanowi element postępowania kontrolnego i podatkowego, prowadzonego w oparciu o konkretną dokumentację księgową, prowadzoną przez podatnika.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock