INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2008 r. (data wpływu 17 marca 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 maja 2008 r. (data wpływu 21 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntów. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 16 maja 2008 r. (data wpływu 21 maja 2008 r.) o doprecyzowanie stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w dniu 19 kwietnia 2004 r. nabył wraz z małżonką aktem notarialnym Repetytorium A nr (…) nieruchomość rolną: działkę gruntu nr X1 i działkę budowlaną nr X2, obie o łącznej powierzchni 1,2462 ha. W związku z tym, że była to umowa warunkowa w dniu 30 kwietnia 2004 r. na podstawie aktu notarialnego A nr 6573/2004 nastąpiło przeniesienie własności. Wnioskodawca wraz z małżonką wystąpił o podział nieruchomości gruntowej nr X1 na mniejsze działki. Decyzją z dnia 20 grudnia 2006 r. nr WNZ.III.74301 -26/70/06 uzyskali podział przedmiotowych nieruchomości na działki o numerach: X1a, X1b, X1c, X1d, X1e, X1f – droga.

Obecnie posiadają 4 działki. Jest to ich prywatny majątek, nie związany z działalnością gospodarczą. Decyzję o podziale podjęli, gdyż trudno było znaleźć kupca na całą ziemię, a ze względów rodzinnych musieli ją sprzedać. W dniu 29 października 2007 r. aktem notarialnym Repetytorium A nr (…) Wnioskodawca wraz z małżonką sprzedali działkę budowlaną, na której mieli zamiar się budować. Nie zmienili jej przeznaczenia. W dniu 24 stycznia 2008 r. aktem notarialnym Repetytorium A nr (…) sprzedali działkę nr X1d o powierzchni 0,1555 ha niezabudowaną oraz udział wynoszący 1/5 w działce gruntu nr X1f o powierzchni 0,1134 ha. Zainteresowany wraz z małżonką mają zamiar sprzedać jeszcze 3 działki. Przedmiotowe grunty nie były wykorzystywane w działalności rolniczej oraz nie służyły do innych czynności podlegających opodatkowaniem podatkiem VAT (np.: najem, dzierżawa).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy dostawa działek (majątek własny), powstałych w wyniku podziału, będzie uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i będzie podlegać opodatkowaniu...
2. Czy wysprzedając majątek własny jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności podatkowej, Zainteresowany jest podatnikiem podatku od towarów i usług, na podstawie art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, z przepisu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) nie wynika, że będzie on uznany za podatnika VAT i będzie w związku z tym zobowiązany do zapłaty podatku VAT z tytułu sprzedaży nieruchomości powstałych z podziału działek. W związku z tym, że obecnie grunty są towarami w rozumieniu przepisów ww. ustawy, ich sprzedaż stanowi „dostawę towaru” (a więc czynność mieszczącą się w katalogu czynności opodatkowanych). Faktycznemu opodatkowaniu podatkiem VAT określona czynność podlega wówczas, gdy czynność ta (mieszcząca się katalogu czynności opodatkowanych – w tym przypadku sprzedaż działki) jest wykonywana przez podmiot działający dla tej czynności jako podatnik VAT. Osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej wysprzedająca majątek prywatny, nie może być uznana za podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Przełożenie definicji art. 15 ustawy na sytuację, w której osoba fizyczna, dokonuje sprzedaży działek ze swego majątku (nie będąc formalnie przedsiębiorcą) wywołuje wiele kontrowersji. Ostatnio w praktyce zaczyna jednak zwyciężać pogląd, zgodnie z którym „Sprzedaż kilku lub więcej działek przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego pod budownictwo mieszkaniowe, jeżeli działki te stanowią majątek osobisty podatnika VAT i nie służą prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, nie można uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu VI Dyrektywy VAT” (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 lutego 2007 r., III SA/Wa 4176/06, niepubl.). W powołanym wyroku, obowiązek podatkowy w VAT nie powstaje w sytuacji, gdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą dokonuje czynności, która odnosi się do majątku osobistego niezwiązanego z prowadzeniem działalności gospodarczej. Nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu odsprzedaży, lecz spożytkowania na potrzeby własne.

Na podobnym stanowisku stanął Naczelny Sąd Administracyjny w niedawno wydanym wyroku z dnia 24 kwietnia 2007 r., I FSK 603/06, LEX nr 261626. W uzasadnieniu wyroku czytamy m.in.: „Pojęcie podatnika, zarówno w prawie polskim, jak i unijnym, uzależnione jest od prowadzenia działalności gospodarczej; wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wtedy, jeżeli została wykonana w ramach działalności gospodarczej. Uzależnienie pojęcia podatnika od prowadzenia działalności gospodarczej jest profesjonalny obrót gospodarczy, a to z uwagi na charakter podatku od towarów i usług, który jest przecież szczególną formą podatku obrotowego. W tym zakresie uzasadnionym jest wykluczenie osób fizycznych (i instytucji) z grona podatników, nawet jeżeli wykonują czynności dostawy towarów (tym bardziej gdy sporadycznie), jeżeli dokonują sprzedaży majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, lecz spożytkowany w celach własnych przy spełnieniu przesłanki, o jakiej mowa w art. 2 ust. 1 VI Dyrektywy.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza również wyrok składu 7 sędziów NSA z dnia 29 października 2007 roku sygn. akt IFPS 3/07, z którego wynika, że podatek VAT płacą tylko osoby, które sprzedają ziemię w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Sytuacja taka nie ma miejsca w przypadku Zainteresowanego. Nabyta nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności. Przedmiotowa sprzedaż będzie w takiej sytuacji podlegać podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przedmiotowe nieruchomości spełniają definicje towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż traktowana jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy (…).

Zasady wykładni językowej i funkcjonalnej definicji działalności gospodarczej prowadzą do wniosku, że działalność gospodarczą stanowi nie tylko działalność częstotliwa, czyli stała i powtarzalna, ale także jednorazowa czynność, jeżeli wiąże się z nią zamiar częstotliwości.

Z pojęcia działalności gospodarczej wynika również, że dla celów podatku od towarów i usług nie jest konieczne, aby działalność była działalnością zarobkową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły przez podmioty gospodarcze (przedsiębiorców). Decydujące znaczenie ma także częstotliwość dokonywania czynności.

Zaznaczyć przy tym należy, że o kwestii częstotliwości wykonywanej czynności nie decyduje czasookres jej wykonywania (tydzień, miesiąc, rok) ani też ilość dokonywanych transakcji, tylko fakt powtarzalności określonej czynności.

W efekcie dostawa gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy sprzedawcy można przypisać znamiona działalności gospodarczej, prowadzonej z zamiarem wykonywania jej w sposób częstotliwy. Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „zamiar”, jak również nie precyzuje pojęcia „sposób częstotliwy”, w każdym przypadku należy badać, czy intencją wykonującego określone czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie (więcej niż jednokrotnie).

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej przepisy stwierdza się, że aby dostawę towarów lub świadczenie usług uznać za działalność gospodarczą należy wykazać, iż w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywanie przy niej towary (usługi) zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Ponieważ Wnioskodawca dokonał: zakupu przedmiotowej nieruchomości, podzielił ją na działki budowlane, dokonał dostawy dwóch z nich i udziałów w działce stanowiącej drogę dojazdową oraz zamierza zbyć kolejne trzy, stwierdza się, że dokonał czynności, które świadczą o zamiarze dostawy gruntów w sposób częstotliwy. Tym samym zachowanie Zainteresowanego spełnia znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku VAT.

W związku z powyższym stwierdza się, iż Wnioskodawca stał się podatnikiem podatku od towarów i usług już z chwilą pierwszej transakcji, bowiem zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy, do podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę – niezależnie od wielkości obrotów – nie stosuje się zwolnień podmiotowych, o których mowa w art. 113 ust. 1 i 9. Dostawa działek, które zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczone są pod zabudowę nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ponieważ zwolnieniem tym objęta jest tylko dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Stosownie zatem do art. 41 ust. 1 ustawy, dostawa działek podlegać będzie opodatkowaniu 22% stawką podatku.

Stosowanie do przedstawionych przepisów, należy stwierdzić, że dostawa przedmiotowych gruntów jest czynnością, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i w konsekwencji nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych z dnia 9 września 2000 r. (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450 ze zm.).

Tutejszy Organ informuje, że powołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów krajowych są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.