INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 roku w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2008 r. (data wpływu 9 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wymogów, jakie powinien spełniać certyfikat rezydencji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wymogów, jakie powinien spełniać certyfikat rezydencji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka w ramach swojej działalności, na podstawie podpisanej umowy licencyjnej, korzysta z licencji znaku towarowego angielskiej firmy. W dniu dokonania zapłaty zafakturowanych przez angielską firmę należności licencyjnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca, jako płatnik, pobiera zryczałtowany podatek dochodowy od tej wypłaty i przekazuje go do właściwego urzędu skarbowego. Korzystając z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, Spółka potrąca zryczałtowany podatek w wysokości 10%, ponieważ uzyskała od angielskiej firmy udzielającej licencji na znak towarowy, dokument pod nazwą „Certyfikat statusu osoby podatkowej”. Posiadany przez Spółkę powyższy dokument jest wystawiony przez urząd podatkowy i dokumentuje miejsce siedziby firmy udzielającej licencji.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał pytanie.

Czy przedstawiony dokument spełnia wymogi pozwalające potraktować go jako certyfikat rezydencji w rozumieniu polskiego prawa podatkowego (art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), wystarczający do zastosowania stawki podatku 10%, wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania...

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadany dokument spełnia wymogi certyfikatu rezydencji w rozumieniu polskiego prawa podatkowego, tj. art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka postępuje prawidłowo i zgodnie z przepisami podatkowymi ww. ustawy, w przypadku dokonania wypłaty należności z tytułu licencji, zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania z Wielką Brytanią, potrąca i przekazuje, jako płatnik, do urzędu skarbowego podatek zryczałtowany w wysokości 10%.

W ocenie Spółki przedstawiony dokument określa siedzibę podatnika udzielającego licencji na znak towarowy, jest wydany przez organ administracji podatkowej i należy traktować go jako certyfikat rezydencji uprawniający do skorzystania z zapisów właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Posiadany certyfikat wyraźnie dokumentuje miejsce i siedzibę podatnika dla celów podatkowych. Jest dokumentem wiarygodnym, gdyż jest wydany przez urząd podatkowy państwa siedziby kontrahenta udzielającego licencji na znak towarowy.

Z uwagi na brak, w przepisach podatkowych, ścisłego określenia formy dokumentu stanowiącego certyfikat rezydencji, każdy dokument, który spełnia łącznie dwa warunki, tj.:

1. poświadcza miejsce siedziby dla celów podatkowych,
2. został wydany przez organ administracji podatkowej,
   należy uznać za certyfikat rezydencji właściwy w rozumieniu art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 4a pkt 12 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) – dalej: ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 ustawy, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Certyfikat ma dla celów podatkowych potwierdzić siedzibę podatnika, jest więc formą dokumentowania stanu faktycznego. Dokument ten ma potwierdzać, w którym państwie podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy, nieposiadający siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a uzyskujący dochody ze źródeł położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, posiada rezydencję podatkową, tj. w którym państwie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest opodatkowany z każdego źródła dochodu wskazanego przez to państwo, niezależnie od miejsca położenia źródła tego dochodu).

Certyfikat jest zaświadczeniem, a więc dokumentem potwierdzającym określony stan faktyczny na dzień jego wydania, a także – o ile wynika to z jego treści – również w przeszłości. Zaświadczenie to nie może dotyczyć stanów przyszłych, które dopiero mogą (albo i nie) wystąpić. Tym samym, realizacja jakichkolwiek uprawnień przewidzianych odpowiednią umową o unikaniu podwójnego opodatkowania może nastąpić jedynie w oparciu o certyfikat rezydencji osoby zagranicznej obejmujący sobą dzień dokonania wypłaty.

Zrozumiałym jest fakt braku określenia formy certyfikatu rezydencji, ponieważ nie sposób uregulować w polskim prawie podatkowym kwestii związanych z wydawaniem dokumentów urzędowych przez zagraniczne administracje podatkowe.

Definicja rezydencji w międzynarodowym prawie podatkowym wynika z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania od dochodu i majątku. Ponieważ umowy te nie określają obowiązującej formy zaświadczenia o miejscu zamieszkania lub siedziby, certyfikat rezydencji nie zawsze wydawany jest na sformalizowanym druku, jak również nie musi wprost zawierać nazwy „certyfikat rezydencji”.

Z treści tychże przepisów wynika, że certyfikat rezydencji powinien spełniać przynajmniej następujące warunki:

• zostać wydany przez właściwą administrację podatkową,

• określać miejsce rezydencji (miejsce zamieszkania bądź siedziby) podatnika dla celów podatkowych,

• zawierać datę wydania certyfikatu i/lub datę, na jaką potwierdzana jest rezydencja podatkowa.

Zatem każde zaświadczenie wydane przez właściwą władzę podatkową (aktualne na dzień wypłaty), które potwierdza posiadanie przez dany podmiot rezydencji podatkowej tego państwa – jest wystarczające.

Certyfikat rezydencji ma służyć przede wszystkim płatnikowi w ustaleniu czy powinien pobrać podatek według stawki wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, czy też według stawki krajowej. Płatnik będzie musiał, w razie konieczności, udowodnić, że miał prawo zastosować korzystniejsze regulacje wynikające z umowy. W przeciwnym razie będzie odpowiadał za nieprawidłowo potrącony podatek lub niepobranie podatku.

Zaznaczyć również należy, że płatnik powinien posiadać certyfikat rezydencji swoich kontrahentów w oryginale lub w postaci kopii poświadczonej notarialnie, oraz przedstawiać go na każdorazowe żądanie polskich organów podatkowych.

Reasumując, przedstawiona przez Wnioskodawcę treść posiadanego dokumentu nie zawiera żadnej daty (wydania certyfikatu i/lub daty potwierdzenia rezydencji), przede wszystkim jednak określa status podatkowy dla celów podatku VAT, nie potwierdzając, iż wskazany w nim podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (z każdego źródła dochodu) w danym państwie.

Tym samym organ podatkowy nie podziela stanowiska Spółki, iż powyższy dokument spełnia wymogi uznania go za certyfikat rezydencji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej, powoduje, iż interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.