Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-772/12/ZK
z 27 września 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 28 czerwca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku oraz możliwości jego amortyzowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku oraz możliwości jego amortyzowania.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Od 1997 r. Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w głównej mierze w zakresie handlu glazurą, klejami, art. wyposażania łazienek, itp. Miejscem prowadzenia działalności jest budynek objęły wspólnością majątkową małżeńską. Obecnie w budynku znajduje się salon glazury, sklep i magazyn. Ponadto znajduje się w nim część mieszkalna. Wspólność majątkowa małżeńska istnieje od dnia zawarcia małżeństwa i do dnia złożenia wniosku nie były zawierane żadne umowy małżeńskie.

Budynek w obecnym stanie został wybudowany w następujących etapach:

• w 1979 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem zakupiła grunt i rozpoczęła budowę budynku mieszkalnego. Budowa trwała w latach 1980-1989, a wybudowany budynek miał służyć ich celom mieszkaniowym. Był to budynek jednorodzinny, dwukondygnacyjny. Obok budynku znajdowały się pomieszczenia gospodarcze: stodoła, garaże, wiata. Wykonany został również utwardzony plac. Wnioskodawczyni nie posiada jakichkolwiek dokumentów dotyczących kosztu wytworzenia. Z uwagi na prowadzenie budowy na cele mieszkalne, nie była zobowiązana do gromadzenia i przechowywania tych dokumentów,
• w 1994 r. mąż Wnioskodawczyni rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej i siedzibą firmy był ww. budynek (budynek nie był wpisany do ewidencji środków trwałych w jego firmie, jak również nie był amortyzowany),
• w 1997 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła działalność gospodarczą, której siedziba również mieściła się w ww. budynku (budynek nie był wpisany do ewidencji środków trwałych w jej firmie, jak również nie był amortyzowany),
• w okresie od dnia 16 grudnia 1996 r. do dnia 12 grudnia 2002 r. została przeprowadzona rozbudowa budynku mieszkalnego i gospodarczego, na skutek czego dobudowano salon glazury i doszło do połączenia istniejącego budynku mieszkalnego i istniejących budynków gospodarczych w jeden budynek trzykondygnacyjny, składający się z salonu glazury i z części mieszkalnej,
• w latach 2003-2004 Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem powadziła spółkę cywilną, której siedziba również mieściła się w opisanym budynku. Budynek ten nie był przez nich wniesiony do spółki jako wkład niepieniężny, ani nie był wniesiony do spółki do używania,
• w latach 2002-2004 przeprowadzona została kolejna rozbudowa – obudowano część magazynową i ekspozycyjną,
• w końcówce lat 90-tych i na początku lat dwutysięcznych została przeprowadzona modernizacja parkingu, ułożono kostkę brukową.
  
  

Obecnie w budynku powierzchnia przeznaczona na działalność gospodarczą, stanowi więcej niż połowę powierzchni użytkowej całego budynku (powierzchnia przeznaczona na działalność jest dużo większa niż przeznaczona na cele mieszkaniowe).

Kierowaniem i prowadzeniem prac budowlanych związanych z modernizacjami i rozbudowami zajmował się przede wszystkim mąż Wnioskodawczyni. On też zajmował się gromadzeniem dokumentacji. W 2004 r. mąż zabrał z siedziby spółki dokumenty firmowe bez jej zgody i je przywłaszczył. Sprawa została zgłoszona na policję. Wnioskodawczyni nie udało się odzyskać dokumentów.

W chwili obecnej Wnioskodawczyni chciałaby ujawnić ten budynek, jako środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej. Z uwagi na fakt, że cześć budynku była wybudowana w okresie, w którym ani Ona, ani jej mąż nie prowadzili działalności i budynek powstał dla zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych oraz z uwagi na fakt, że Wnioskodawczyni nie odzyskała dokumentów przywłaszczonych przez męża, nie jest w stanie ustalić kosztu wytworzenia posiadanej przez nią nieruchomości.

Obecnie mąż nie prowadzi działalności w opisanej nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy opisane okoliczności, powodujące brak dokumentów dotyczących wytworzenia posiadanej przez Wnioskodawczynię nieruchomości, uprawnia do ustalenia wartości początkowej według wyceny biegłego z uwzględnieniem cen rynkowych?

Czy po ujawnieniu opisanego środka trwałego, będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całej wartości początkowej posiadanej nieruchomości, po pomniejszeniu jej o wartość odpowiadającą powierzchni mieszkalnej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ujawniając posiadany przez Nią budynek w ewidencji środków trwałych, ma możliwość ustalenia wartości początkowej według wyceny biegłego z uwzględnieniem cen rynkowych, gdyż z przyczyn od niej niezależnych nie jest w stanie ustalić kosztu wytworzenia.

Na mocy art. 22g ust. 4 updof, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zgodnie brzmieniem art. 22g ust. 9 updof, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni chcąc wprowadzić do ewidencji środków trwałych i amortyzować opisaną w zdarzeniu przyszłym nieruchomość, powinna ustalić koszt jej wytworzenia. Jednak w opisanym zdarzeniu przyszłym nie ma możliwości ustalenia takiego kosztu z uwagi na następujące okoliczności:

• obecny budynek powstał na skutek rozbudowy budynku mieszkalnego, a budując we własnym zakresie budynek mieszkalny razem z mężem nie gromadzili dokumentów potwierdzających poniesione wydatki, gdyż takiego obowiązku nie było, budując nieruchomość przeznaczoną na cele mieszkaniowe,
• przywłaszczenie przez męża Wnioskodawczyni dokumentacji związanej z prowadzonymi inwestycjami również uniemożliwia ustalenie wartości tych inwestycji.
  
  

Podsumowując, Wnioskodawczyni uważa, iż nie ma możliwości ustalenia kosztu wytworzenia nieruchomości wykorzystywanej przez Nią w ramach działalności gospodarczej. To powoduje, że spełnia dyspozycję art. 22g ust. 9 updof, gdyż niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma charakter obiektywny (budowa budynku mieszkalnego nie zobowiązuje do gromadzenia dokumentacji, a utrata dokumentów dotyczących inwestycji nie była następstwem zaniedbań, zaś ich odtworzenie bądź ponowne uzyskanie nie jest możliwe - policja do dziś nie może odzyskać dokumentów). Okoliczności przedstawione we wniosku stanowią sytuację szczególną, będącą wyjątkiem od obowiązującej zasady ustalania wartości wg kosztu wytworzenia. Uzasadniają możliwość ustalenia wartości początkowej przedmiotowego środka trwałego w oparciu o wycenę dokonaną przez biegłego, w sposób określony w art. 22g ust. 9 updof, tj. w drodze wyceny dokonywanej przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ujawnienie przez Nią budynku w ewidencji środków trwałych powoduje, że od miesiąca następującego po ujawnieniu będzie dokonywać amortyzacji od całej wartości początkowej ujawnionego budynku, pomniejszonej proporcjonalnie o część mieszkalną.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 4 updof, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Przepis ten nie zakłada jakichkolwiek ograniczeń w zakresie dokonywanej amortyzacji ujawnionych środków trwałych w porównaniu z amortyzacją środków trwałych dokonywaną od razu po przyjęciu do używania. Natomiast zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość początkową części nieruchomości zajętej na działalność ustala się w proporcji do wartości całego budynku. Przepis ten stanowi, że jeżeli tylko część jakiegoś budynku jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Przy czym, w myśl art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Natomiast zgodnie z art. 22f ust. 4 tej ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, która jest zróżnicowana, m.in. z uwagi na sposób nabycia, stanowi wartość początkowa środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie wytworzenia we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia.

Zgodnie z art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Jednakże niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego musi być spowodowana sytuacją szczególną, wyjątkową, np. gdy podatnik dla celów prywatnych, a zwłaszcza mieszkaniowych wytworzył dany składnik majątku, a następnie pragnie wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ujmując w ewidencji (wykazie) środków trwałych.

Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 przedmiotowej ustawy, nie można stosować do składników majątku, które zostały wytworzone z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środka trwałego powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w ww. art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 tej ustawy. W opinii tut. Organu dotyczy to w szczególności sytuacji wytworzenia budynku niemieszkalnego, a więc budynku ze swej istoty nie przeznaczonego na cele mieszkalne podatnika. Niemożność ustalenia wydatków na wytworzenie składników majątku musi jednakże wynikać z obiektywnych przesłanek, a nie być wynikiem świadomego działania, bądź zaniedbań podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., iż w 1979 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupiła grunt, na którym w latach 1980-1989, został wybudowany budynek mieszkalny. Był to budynek jednorodzinny, dwukondygnacyjny. Obok znajdowały się pomieszczenia gospodarcze: stodoła, garaże, wiata. Wykonany został również utwardzony plac. Wnioskodawczyni nie posiada jakichkolwiek dokumentów dotyczących kosztu jego wytworzenia, z uwagi na prowadzenie budowy na cele mieszkalne. W 1994 r. mąż Wnioskodawczyni rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej i siedzibą firmy był ww. budynek, przy czym nie był on wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie był amortyzowany. W 1997 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej, której siedziba również mieściła się w ww. budynku (budynek nie był wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie był amortyzowany). W okresie od dnia 16 grudnia 1996 r. do dnia 12 grudnia 2002 r. została przeprowadzona rozbudowa ww. budynku mieszkalnego i gospodarczego –dobudowano salon glazury i połączono istniejący budynek mieszkalny i istniejące budynki gospodarcze w jeden budynek trzykondygnacyjny, składający się z salonu glazury i z części mieszkalnej. W latach 2003-2004 Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem powadziła spółkę cywilną, której siedziba mieściła się w ww. budynku. Budynek ten nie był przez nich wniesiony do spółki jako wkład niepieniężny, ani nie był wniesiony do spółki do używania. W latach 2002-2004 przeprowadzona została kolejna rozbudowa – dobudowano część magazynową i ekspozycyjną, w końcówce lat 90-tych i na początku lat dwutysięcznych została przeprowadzona modernizacja parkingu, ułożono kostkę brukową.

Obecnie powierzchnia budynku przeznaczona na działalność gospodarczą stanowi więcej niż połowę powierzchni użytkowej całego budynku. Sprawami dotyczącymi prowadzeniem prac budowlanych związanych z modernizacjami i rozbudowami ww. budynku zajmował się przede wszystkim mąż Wnioskodawczyni. On też zajmował się gromadzeniem dokumentacji. W 2004 r. mąż zabrał z siedziby spółki dokumenty firmowe bez zgody Wnioskodawczyni i je przywłaszczył. Sprawa została zgłoszona na Policję. Wnioskodawczyni nie udało się odzyskać dokumentów.

Obecnie Wnioskodawczyni zamierza ujawnić przedmiotowy budynek, jako środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej. Z uwagi na fakt, że cześć budynku była wybudowana w okresie, w którym ani Ona, ani jej mąż nie prowadzili działalności i budynek powstał dla zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych oraz z uwagi na fakt, że Wnioskodawczyni nie odzyskała dokumentów przywłaszczonych przez męża, nie jest w stanie ustalić kosztu wytworzenia posiadanej przez nią nieruchomości. Obecnie mąż nie prowadzi działalności w ww. nieruchomości budynkowej.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie:

• wskazany we wniosku budynek nie był uprzednio amortyzowany w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię lub jej męża działalności gospodarczej, ani w działalności prowadzonej w formie spółki osobowej, tzw. małżeńskiej,
• Wnioskodawczyni nie posiada dokumentów umożliwiających ustalenie kosztu wytworzenia wskazanego we wniosku środka trwałego,
• brak tych dokumentów nie wynika z zaniedbań Wnioskodawczyni,
• nie jest możliwe ich odtworzenie,

to wartość początkową tego składnika majątku może być ustalona w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez powołanego biegłego. Podkreślić przy tym należy, iż wydanie interpretacji indywidualnej polega na ocenie stanowiska wnioskodawcy dotyczącego skutków podatkowych przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego. Postępowanie o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych jest postępowaniem odrębnym, szczególnym w stosunku do innych postępowań podatkowych. W postępowaniu tym nie przeprowadza się postępowania dowodowego. Zatem tut. Organ nie ma możliwości ani podstaw prawnych do zbadania, czy w istocie z uwagi na stosunki panujące w małżeństwie Wnioskodawczyni, posiada Ona, czy też nie posiada możliwość odzyskania wskazanych we wniosku dokumentów, wskazujących wysokość poniesionych nakładów inwestycyjnych dot. przedmiotowego budynku. Kwestie te mogą zostać zweryfikowane przez uprawniony organ podatkowy w toku ewentualnego postępowania podatkowego.

Stosownie do treści art. 22f ust. 4 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej ww. środka trwałego wykorzystywanego w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą stanowić koszt podatkowy, w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, stanowisko Wnioskodawczyni, z ww. zastrzeżeniem, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.