INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2011r. (data wpływu 24 czerwca 2011r.), uzupełnionym pismem dnia 3 października 2011r. (data wpływu 5 października 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie obowiązku ewidencyjnego w rozumieniu przepisów ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie w zakresie obowiązku ewidencyjnego w rozumieniu przepisów ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 października 2011r. (data wpływu 5 października 2011r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu Nr IPPP2-443-780/11-2/AK z dnia 22 września 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz związane z nim zdarzenie przyszłe.

C. (dalej: Fundusz) jest otwartym funduszem inwestycyjnym utworzonym na podstawie niemieckiego prawa inwestycyjnego (dalej: InvG). Fundusz prowadzi na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej działalność gospodarczą polegającą między innymi na kupnie i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek, jak również na wynajmie powierzchni komercyjnej w posiadanych nieruchomościach. Fundusz został założony 1 października 2006r. na czas nieokreślony. Fundusz nie jest częścią konstrukcji parasolowej.

Stosownie do postanowień niemieckiej InvG, Fundusz zorganizowany jest w formie instytucji wspólnego inwestowania zwanej S.. Fundusz gromadzi środki finansowe od inwestorów i wykorzystuje je na zakup aktywów (w szczególności nieruchomości komercyjnych) w ramach wspólnego inwestowania. Niemieckie fundusze inwestycyjne działające w formie S. można zdefiniować jako kontraktowe fundusze zbiorowego inwestowania (z ang. common funds), zarządzane przez spółki zarządzające (z niem. Kapitalanlagegesellschaft) oraz nadzorowane przez bank - depozytariusza.

Funduszem zarządza spółka zarządzającą A. mbH (dalej: Spółka). Spółka ta funkcjonuje w formie prawnej niemieckiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (G- GmbH) z siedzibą oraz zarządem we Frankfurcie nad Menem, Niemcy. W konsekwencji, w Niemczech zarówno Fundusz jak i Spółka podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Certyfikat rezydencji Funduszu wystawiony przez niemiecki organ podatkowy (stanowiący Załącznik 1 do niniejszego wniosku) potwierdza, że Fundusz podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Środki finansowe Funduszu inwestowane są przez Spółkę we własnym imieniu, jednak na rachunek Funduszu z przestrzeganiem zasad dywersyfikacji ryzyka inwestycyjnego, zasadniczo w nieruchomości lub w spółki nieruchomościowe.

W przeciwieństwie do polskich funduszy inwestycyjnych (zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 27 maja 2004r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546) fundusz inwestycyjny jest osobą prawną), zgodnie z niemieckim prawem inwestycyjnym, Fundusz nie posiada osobowości prawnej. Majątek zgromadzony w Funduszu stanowi wyodrębnioną masę majątkową. Spółka zarządza nim we własnym imieniu, choć na rachunek Funduszu.

Inwestowanie w Fundusz zasadniczo odbywa się anonimowo (Fundusz nie zna z imienia i nazwiska/nazwy swoich inwestorów) poprzez wpłatę środków pieniężnych (przy jednoczesnym nabyciu jednostki uczestnictwa) do Funduszu. Fundusz został założony głównie dla niemieckich instytucjonalnych i indywidualnych inwestorów. Inwestorzy nabywają jednostki uczestnictwa w Funduszu. Nie nabywają aktywów posiadanych przez Fundusz, w szczególności zaś nie są właścicielami tych aktywów. Co więcej, inwestorzy nie mają praw głosu w zakresie zarządzania aktywami Funduszu. Stosunek prawny nawiązany pomiędzy inwestorami a Funduszem nie jest podobny do stosunku prawnego łączącego udziałowców spółek kapitałowych. Jego kontraktowy charakter definiowany jest poprzez regulacje lnvG oraz postanowienia umowy uczestnictwa w Funduszu. Dodatkowo, umowa uczestnictwa w Funduszu, określana jako prospekt, określa szczegóły inwestowania poprzez Fundusz.

Konstrukcja, w której Fundusz stanowi wyodrębnioną masę majątkową, natomiast Spółka zarządza nią we własnym imieniu ma charakter wyłącznie formalny, upraszczający czynności związane z zarządzaniem nieruchomościami znajdującymi się w portfelu inwestycyjnym Funduszu (np. wpisy do ksiąg wieczystych, zawieranie umów z najemcami, umów remontowo-budowlanych dla posiadanych nieruchomości). W znacznej części umów zawieranych przez Spółkę, a w szczególności w umowach nabycia nieruchomości, znajduje się zapis, że kupującym jest Spółka działająca na rzecz otwartego nieruchomościowego funduszu inwestycyjnego pod nazwą C.. W przeciwieństwie do np. spółki osobowej, inwestorzy nie posiadają prawa głosu w zakresie zarządzania majątkiem Funduszu. Samo posiadanie jednostek uczestnictwa nie daje inwestorowi w zasadzie żadnego prawa głosu. Inwestorzy mogą wpływać (pośrednio) na działalność Funduszu jedynie poprzez fakt wpłacania środków pieniężnych w określonej wysokości oraz ich wycofywanie z Funduszu poprzez zbycie lub umorzenie jednostek uczestnictwa.

Celem nabycia jednostki uczestnictwa w Funduszu inwestor wpłaca do niego środki pieniężne, przez co nabywa prawo do udziału w wyniku finansowym Funduszu w proporcji posiadanych jednostek uczestnictwa do całości wpłat wszystkich inwestorów Funduszu. Dystrybucja wynagrodzenia wypłacanego inwestorom za udostępnienie ich środków finansowych Funduszowi oparta jest na wyniku finansowym Funduszu, po odliczeniu odpowiednich kosztów, opłat i podatków.

Obecnie Fundusz dysponuje środkami wielu inwestorów. Na dzień 31 sierpnia 2010r., wartość aktywów netto Funduszu wynosiła … mln EUR. Cena emisyjna na jednostkę uczestnictwa wyniosła 110,62 EUR dla łącznej ilości xxx jednostek. Inwestor może zasadniczo zbyć lub umorzyć jednostkę uczestnictwa w każdej chwili (w wyjątkowych sytuacjach, określonych w prospekcie, możliwość umorzenia udziałów może zostać zawieszona), § 37 InvG. W takim przypadku Spółka jest zobowiązana wypłacić inwestorom z majątku Funduszu równowartość jego jednostek uczestnictwa. W tym kontekście Spółka kalkuluje wartość jednostki uczestnictwa w odstępach dziennych. Omawiana kalkulacja odzwierciedla wynik finansowy Funduszu, jak i rynkową wartość aktywów, zgodnie z § 70 lnvG.

Fundusz inwestuje wyłącznie w aktywa określone w § 2 lnvG. W szczególności, zgodnie z zapisami prospektu Funduszu, przedmiotem inwestycji są następujące prawa majątkowe: nieruchomości lokatorskie przeznaczone na wynajem, powierzchnie biurowe przeznaczone na wynajem oraz nieruchomości składające się z powierzchni lokatorskiej oraz biurowej, nieruchomości w trakcie budowy o wartości do 20% wartości aktywów Funduszu, niezagospodarowane grunty budowlane przeznaczone pod budowę nieruchomości wspomnianych wyżej, dziedziczne prawa budowlane do wspomnianych wyżej nieruchomości, inne nieruchomości oraz prawa dziedziczne i im podobne, prawa wieczystego użytkowania w zakresie wspomnianych wyżej nieruchomości oraz stanowiących budynki przeznaczenia publicznego do wysokości wartości 10% wartości aktywów Funduszu. Wszystkie te aktywa są wymienione w odpowiednich przepisach lnvG.

Bieżąca działalność Funduszu w Polsce sprowadza się do bezpośredniego nabywania nieruchomości inwestycyjnych oraz czerpania korzyści z ich wynajmu, a także do późniejszego ich zbycia. Na dzień sporządzania wniosku Fundusz posiada bezpośrednio trzy nieruchomości komercyjne W Polsce: dwa centra handlowo - usługowe oraz centrum logistyczne, z których to czerpie pożytki z tytułu najmu. Jednakże Fundusz nie wyklucza, że w przyszłości będzie nabywał również polskie spółki kapitałowe i osobowe, będące właścicielami nieruchomości.

Instytucją władną do wydawania zezwoleń na działalność dla instytucji finansowych, w tym spółek zarządzających funduszami inwestycyjnymi oraz banków-depozytariuszy, na terenie Niemiec oraz nadzorowania całokształtu ich działania jest Bundesanstalt für Finanzdiensteleistungsaufsicht (…) (dalej: BaFin). BaFin wydał indywidualne zezwolenie na prowadzenie działalności inwestycyjnej zgodnie z niemieckim prawem inwestycyjnym (lnvG).

Depozytariuszem dla Funduszu przechowującym aktywa Funduszu jest B. (poprzednio: D. Bank) z siedzibą we Frankfurcie nad Menem, Niemcy. Depozytariusz jest odpowiedzialny za stałe monitorowanie tych aktywów Funduszu, które nie mogą być powierzone do przechowywania (m.in. nieruchomości składających się na portfolio Funduszu), jak również przechowywanie środków pieniężnych, papierów wartościowych i zdeponowanych jednostek uczestnictwa Funduszu, które to trzymane są przez depozytariusza na rachunku typu blocked account.

Zależności pomiędzy poszczególnymi podmiotami w strukturze inwestycyjnej można zilustrować za pomocą poniższego schematu.

Schemat 1

Zależności pomiędzy poszczególnymi podmiotami w strukturze inwestycyjnej niemieckiego funduszu (S.)

PATRZ WNIOSEK ORD-IN

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w kontekście podatków dochodowych, pomimo zastosowania zwolnienia z art. 6 ust. 1 pkt 6a ustawy o PDOP Fundusz jest zobowiązany do rejestracji i posiadania numeru NIP w rozumieniu art. 2 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy o NIP...

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 3 października 2011r.) :

Fundusz stoi na stanowisku, że w zakresie przychodów/dochodów osiąganych na terytorium Polski, Fundusz jest uznawany za jedynego podatnika i rzeczywistego odbiorcę tych przysporzeń, co zostało potwierdzone w indywidualnej interpretacji prawa podatkowego z dnia 8 września 2011r. (sygn.: IPPB5/423-570/11-2/AJ). Fundusz jest również zdania, że w przypadku objęcia go zwolnieniem podmiotowym na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 10a Ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 54, poz. 654 ze zm., dalej: UPDOP), nadal będzie posiadał przymiot podatnika. Jednakże, jako że Fundusz działa poprzez Spółkę (sam bowiem nie posiada odpowiedniego organu reprezentującego), to ona dokonuje formalnej rejestracji, a także wszelkie deklaracje rejestracyjne i aktualizacyjne są podpisywane przez osoby reprezentujące Spółkę. Tak więc numer identyfikacyjny powinien zostać formalnie uzyskany przez Spółkę, która faktycznie działa na rzecz Funduszu i dokonuje czynności w jego imieniu. W tym znaczeniu, zdaniem Wnioskodawcy, co do zasady Fundusz podlega obowiązkowi ewidencyjnemu na terytorium Polski, jednak nie jest zobowiązany do uzyskania numeru NIP odrębnego od tego, jaki uzyskała Spółka. Zatem, w opinii Wnioskodawcy, uzasadnienie przedstawione we wniosku o uzyskanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego w tym zakresie nie jest wewnętrznie sprzeczne. Kluczowy akcent należy bowiem położyć na występujące w zdaniu:

„Fundusz nie jest zobowiązany do uzyskania odrębnego numeru identyfikacji podatkowej, ani dokonania odrębnej rejestracji w Polsce” słowo „odrębne”, wskazujące, że uzyskanie numeru identyfikacji podatkowej dla Funduszu stanowi prawo i obowiązek Spółki.

Uzasadnienie:

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym Fundusz jest zarządzany przez Spółkę odpowiadającą formą prawną polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Za zarządzanie Funduszem Spółka otrzymuje wynagrodzenie, które zostało określone w prospekcie emisyjnym. Fundusz, zorganizowany jako instytucja wspólnego inwestowania, nie posiada bowiem osobowości prawnej, a we wszelkich czynnościach prawnych, co do zasady, działa poprzez Spółkę.

Zgodnie z art. 1 Ustawy z 13 października 1995 roku o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2004r., Nr 269, poz. 2681 ze zm.) (dalej: ustawa o NIP), ustawa o NIP określa zasady ewidencji podatników, płatników podatków, a także płatników składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne, zasady i tryb nadawania numerów identyfikacji podatkowej oraz zasady posługiwania się tymi numerami.

Na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy o NIP osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu oraz otrzymują numery identyfikacji podatkowej. Obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w art. 2 ust. 1 ustawy o NIP, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, a w szczególności zakłady (oddziały) osób prawnych oraz płatnicy podatków.

Ponadto, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o NIP, podatnicy obowiązani są do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego. Takiego zgłoszenia dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej, oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Mając na uwadze brzmienie powyższych przepisów wskazać należy, iż na gruncie ustawy o NIP ustawodawca rozróżnia dwie kategorie podmiotów, tj. osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które są podatnikami na podstawie innych ustaw oraz inne podmioty, które także na mocy odrębnych ustaw mają przypisany status podatnika.

Należy również podkreślić, że w myśl art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) (dalej: Ordynacja podatkowa), podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Pojęcie osoby prawnej zostało zdefiniowane z kolei w art. 33 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) (dalej: Kodeks cywilny). W świetle tej ustawy osobami prawnymi są Skarb Państwa i jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną. Zgodnie z art. 37 § 1 Kodeksu cywilnego osobowość prawną podmiot uzyskuje natomiast z chwilą wpisu do właściwego rejestru, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.

W Kodeksie cywilnym nie została jednak zawarta definicja jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Art. 331 Kodeksu cywilnego wskazuje jedynie, że do jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną, stosuje się odpowiednio przepisy o osobach prawnych. W doktrynie przyjmuje się jednak, że jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej są podmioty, którym przepisy prawa w ograniczonym zakresie przyznają zdolność prawną, głównie zdolność sądową oraz zdolność do nabywania praw i zaciągania zobowiązań. Ponadto jednostka organizacyjna powinna posiadać pewną, choćby minimalną strukturę organizacyjną.

Dodatkowo art. 1 ust. 2 UPDOP stanowi, iż jej przepisy mają zastosowanie m. in. do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej. Z kolei art. 3 ust. 2 UPDOP wskazuje, iż podatnicy jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Fundusz pragnie zaznaczyć, iż poprzez obowiązek podatkowy należy rozumieć zgodnie z zapisami Ordynacji podatkowej nieskonkretyzowaną powinność świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem określonego zdarzenia. Pod pojęciem zobowiązania podatkowego należy z kolei rozumieć wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Zdaniem Funduszu, z uwagi na zastosowanie zwolnienia określonego w art. 6 ust. 1 pkt ba, w przypadku Funduszu nie dochodzi do przekształcenia obowiązku podatkowego w zobowiązanie podatkowe. Pomimo to, z uwagi na fakt, iż osiąga on dochody na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, spoczywa na nim obowiązek podatkowy, przez co powinien zostać uznany za podatnika dla celów podatku dochodowego.

W związku z powyższym, mając na uwadze brzmienie przepisów ustawy o NIP, co do zasady na Funduszu spoczywa obowiązek ewidencyjny w rozumieniu art. 2 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 2 tejże ustawy.

Z uwagi na przedstawioną w stanie faktycznym specyfikę prawną, w kwestii uzyskania numeru NIP, Fundusz będzie działał poprzez Spółkę. Oznacza to, iż formalnej rejestracji dla celów podatkowych w Polsce na rzecz Funduszu dokonuje Spółka, a wszelkie deklaracje rejestracyjne i aktualizacyjne są podpisywane przez osoby reprezentujące Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i związanego z nim zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 roku o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz. U. z 2004r., Nr 269, poz. 2681 ze zm.), ustawa określa zasady ewidencji podatników, płatników podatków, a także płatników składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne, zasady i tryb nadawania numerów identyfikacji podatkowej, zwanego dalej „NIP" oraz zasady posługiwania się identyfikatorem podatkowym.

Stosownie do brzmienia art. 2 ust. 1 powołanej ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków, o czym stanowi art. 2 ust. 2 cyt. ustawy).

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy, podatnicy obowiązani są do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego; zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy, podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych obowiązani są dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego nie później niż w terminie złożenia pierwszej, od dnia wejścia w życie ustawy, deklaracji dotyczącej zaliczki na ten podatek.

Analizując brzmienie powyższych przepisów wskazać należy, iż na gruncie ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, ustawodawca rozróżnia dwie kategorie podmiotów: osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które są podatnikami na podstawie innych ustaw oraz inne podmioty, które także na mocy odrębnych ustaw mają przypisany status podatnika, a obok tej grupy płatników podatków, którym odrębne ustawy prawa nie nadają statusu podatnika. Wniosek taki wspiera analiza art. 6 tejże ustawy, gdzie ustawodawca literalnie rozróżnia kategorię "podatników" oraz „płatników”.

Mocą art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawa lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Pojęcie „osoby prawnej" zostało zdefiniowane w art. 33 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym osobami prawnymi są Skarb Państwa i jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną. Osobowość prawną uzyskuje się z chwilą wpisu do właściwego rejestru, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej (art. 37 § 1 Kodeksu cywilnego).

Prawo cywilne nie zawiera natomiast definicji pojęcia „jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej". Art. 331 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi jedynie, że do jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną, stosuje się odpowiednio przepisy o osobach prawnych. W doktrynie przyjmuje się, że jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej są podmioty, którym przepisy prawa w ograniczonym zakresie przyznają zdolność prawną, głównie zdolność sądową (podmiot może pozywać i być pozywany) oraz zdolność do nabywania praw i zaciągania zobowiązań. Ponadto jednostka organizacyjna posiada pewną, choćby minimalną strukturę organizacyjną.

Z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest otwartym funduszem inwestycyjnym utworzonym na podstawie niemieckiego prawa inwestycyjnego. Fundusz prowadzi na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej działalność gospodarczą polegającą między innymi na kupnie i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek, jak również na wynajmie powierzchni komercyjnej w posiadanych nieruchomościach. Fundusz został założony 1 października 2006r. na czas nieokreślony. Fundusz nie jest częścią konstrukcji parasolowej.

Funduszem zarządza spółka zarządzającą. Spółka ta funkcjonuje w formie prawnej niemieckiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą oraz zarządem we Frankfurcie nad Menem, Niemcy.

Środki finansowe Funduszu inwestowane są przez Spółkę we własnym imieniu, jednak na rachunek Funduszu z przestrzeganiem zasad dywersyfikacji ryzyka inwestycyjnego, zasadniczo w nieruchomości lub w spółki nieruchomościowe.

Konstrukcja, w której Fundusz stanowi wyodrębnioną masę majątkową, natomiast Spółka zarządza nią we własnym imieniu ma charakter wyłącznie formalny, upraszczający czynności związane z zarządzaniem nieruchomościami znajdującymi się w portfelu inwestycyjnym Funduszu (np. wpisy do ksiąg wieczystych, zawieranie umów z najemcami, umów remontowo-budowlanych dla posiadanych nieruchomości). W znacznej części umów zawieranych przez Spółkę, a w szczególności w umowach nabycia nieruchomości, znajduje się zapis, że kupującym jest Spółka działająca na rzecz otwartego nieruchomościowego funduszu inwestycyjnego

Na tle powyższego, Wnioskodawca powziął wątpliwości odnośnie obowiązku uzyskania przez niego Numeru Identyfikacji Podatkowej (NIP).

W tym miejscu podkreślić należy, iż jakkolwiek zapytanie Wnioskodawcy dotyczy leżącego po jego stronie obowiązku ewidencyjnego, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, bowiem ta ocena ma zasadnicze znaczenie dla objęcia Wnioskodawcy obowiązkiem złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 8 września 2011r. Nr IPPB5/423-570/11-2/AJ w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych stwierdził, iż Wnioskodawcę należy uznać za podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, w rozumieniu art. 1 ust. 2 updop w zw. z art. 3 ust. 2 tej ustawy.

Odnosząc powyższe ustalenia do powoływanego art. 2 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, zgodnie z którym obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają m.in. podmioty nieposiadające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych przepisów są podatnikami stwierdzić należy, iż Wnioskodawca jako podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, podlega obowiązkowi ewidencyjnemu, a co za tym idzie zobowiązany jest do złożenia zgłoszenia ewidencyjnego i posiadania numeru NIP w rozumieniu art. 2 ust. 1 w z w. z art. 2 ust. 2 ww. ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

W niniejszej interpretacji odpowiedziano na wniosek w części dotyczącej obowiązku ewidencyjnego w rozumieniu przepisów ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników. W kwestii dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostały odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.