INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 24.10.2012 r. (data wpływu 25.10.2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23.11.2012 r. (data wpływu 27.11.2012 r.) złożonym na wezwanie z dnia 13.11.2012 r. Nr IPPB1/415-1326/12-2/MT o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych części mieszkania przeznaczonej na działalność gospodarczą – jest nieprawidłowe,

• możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych miejsca postojowego w garażu podziemnym - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 25.10.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych części mieszkania przeznaczoną na działalność gospodarczą oraz miejsca postojowego w garażu podziemnym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. W dniu 06.09.2012r. podpisał umowę w formie aktu notarialnego kupna na własne nazwisko nowego mieszkania z miejscem garażowym. Zakupiony lokal mieszkalny o powierzchni użytkowej 30,7 m2 składa się z jednego pokoju (17,3m2), łazienki (4,4 m2) oraz korytarza z aneksem kuchennym (9 m2). Koszt zakupu mieszkania to 237 464,50 zł, wartość miejsca garażowego wynosi 29 290,00 zł.

Wnioskodawca zamierza 50% powierzchni pokoju (tj. 8,65 m2 co stanowi 28% całej powierzchni mieszkania) przeznaczyć na działalność gospodarczą. Na miejscu garażowym Wnioskodawca będzie parkował samochód zakupiony na firmę i który został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Część mieszkania przypadającą na działalność gospodarczą i miejsce postojowe dla samochodu Wnioskodawca planuje wprowadzić do ewidencji środków trwałych z dniem 01.01.2013 r.

Pismem z dnia 23.11.2012 r. (data wpływu 27.11.2012 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 13.11.2012 r. Nr IPPB1/415-1326/12-2/MT Strona uzupełniła wniosek ORD-IN poprzez przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oraz informację, iż:

• Wnioskodawca posiada tytuł prawny do miejsca postojowego w garażu podziemnym, jest właścicielem tego miejsca co jest zapisane w księdze wieczystej i akcie notarialnym,

• Wnioskodawca posiada prawo odrębnej własności do lokalu mieszkalnego jak i do miejsca postojowego. Lokal mieszkalny i miejsce postojowe stanowią odrębne nieruchomości,

• miejsce postojowe w garażu podziemnym jest przynależne do lokalu mieszkalnego i stanowi wraz z nim jeden obiekt.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może wprowadzić do ewidencji środków trwałych z dniem 01.01.2013r. część mieszkania wyznaczoną na działalność gospodarczą i wynoszącą 28% powierzchni całkowitej zakupionego lokalu (28% kwoty zakupu mieszkania) oraz miejsca postojowego w garażu podziemnym (100% kwoty zakupu)...

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi”.

Wnioskodawca może wprowadzić do ewidencji środków trwałych część mieszkania wyznaczoną na działalność gospodarczą oraz miejsce postojowe w garażu podziemnym dla samochodu firmowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych części mieszkania przeznaczonej na działalność gospodarczą - uznaje się za nieprawidłowe,

• możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych miejsca postojowego w garażu podziemnym – uznaje się za prawidłowe.
  
  

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., z. 361), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 cytowanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z ww. przepisem amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1 - 3 środki trwałe podlegają amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,

• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania (kompletność i zdatność do użytku należy postrzegać nie tylko w aspekcie fizycznym, ale również na płaszczyźnie prawnej),

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu (tzw. operacyjnego),

• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 22c ustawy.
  
  

Oprócz powyższych przesłanek określonych przez ustawodawcę w ustawie podatkowej przy rozstrzyganiu problemu, czy dany przedmiot może być uznany za środek trwały należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych zawartą w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) – gdzie poszczególne środki trwałe, zakwalifikowane są do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m. in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się według ww. Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe itp.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m. in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że do celów prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych część mieszkania przeznaczona na działalność gospodarczą i wynoszącą 28 % powierzchni całkowitej zakupionego lokalu oraz miejsce postojowe w garażu podziemnym.

Reasumując, mając na uwadze powyższe oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wykluczają możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych miejsca postojowego oraz lokalu mieszkalnego o ile spełnią one definicję środka trwałego. Powołane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują jednak możliwości uznania za środek trwały tylko części lokalu mieszkalnego. Dopełnieniem powyższego jest treść przepisu art. 22f ust. 4 ww. ustawy , który dotyczy dokonywania odpisów amortyzacyjnych w sytuacji częściowego wykorzystywania lokalu mieszkalnego w działalności gospodarczej, a nie uznania tylko jego części za środek trwały.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy w zakresie objętym zadanym przez niego pytaniem. A zatem niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie możliwości wprowadzenia przedmiotowego lokalu mieszkalnego oraz miejsca postojowego do ewidencji środków trwałych. Nie dotyczy ona natomiast prawidłowości ustalenia wartości początkowej, czy też metody amortyzacji środków trwałych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.