Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, sprawa dotyczy pożyczki otrzymanej przez Podatnika od partnera handlowego, świadczonej poza systemem bankowym. Spółka zawarła umowę pożyczki z podmiotem posiadającym siedzibę w Szwajcarii. Pożyczka jest udzielona w trzech transzach, przy czym Spółka jak dotąd wykorzystała dwie transze. Pożyczka jest udzielona w PLN i odsetki również będą rozliczane w tej walucie. Umowa pożyczki określa, że „narosłe odsetki będą kapitalizowane w skali rocznej i oprocentowywane w każdą rocznicę pierwszego pobrania pieniędzy z pożyczki, aż pożyczka nie zostanie w całości spłacona wraz z narosłymi odsetkami”. W okresach miesięcznych partner handlowy dokonuje potrącenia raty z należności Podatnika z tytułu sprzedaży produktów. Kwota raty nie jest dzielona na kapitał i odsetki. Podatnik zaliczył pożyczkę jako usługę pośrednictwa finansowego poza systemem bankowym o symbolu PKWiU 65.22 i w myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług potraktował jako zwolnioną od podatku od towarów i usług.
Zdaniem Podatnika, kapitalizacja odsetek powodując zwiększenie kapitału pożyczki nie wywołuje skutków w podatku od towarów i usług, a więc nie powstaje obowiązek podatkowy.
W ocenie Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu przedstawione przez Podatnika stanowisko w sprawie jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), przez import usług rozumieć należy świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, tj. usługobiorca usług świadczonych przez podatników posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium kraju. W myśl art. 17 ust. 2 ustawy, przepisów ust. 1 pkt 4 i 5 nie stosuje się w przypadku świadczenia usług i dostawy towarów, od których podatek należny został rozliczony przez usługodawcę lub dokonującego dostawy towarów na terytorium kraju, z wyłączeniem świadczenia usług określonych w art. 27 ust. 3 lub art. 28 ust. 3, 4, 6 i 7 oraz dostawy gazu w systemie gazowym lub energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, dla których w każdym przypadku podatnikiem jest usługobiorca lub nabywca towarów. Przy czym zgodnie z art. 17 ust. 3 ustawy, w przypadkach wymienionych w art. 27 ust. 3, przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju. Jak wynika ze złożonego wniosku Podatnik jest usługobiorcą usługi świadczonej przez podatnika posiadającego siedzibę na terytorium Szwajcarii, a zatem poza terytorium kraju (Rzeczypospolitej Polskiej). Jednakże okolicznością determinującą uzyskanie statusu podatnika z tytułu importu usług jest miejsce świadczenia przedmiotowej usługi. Wskazać bowiem należy, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług dla ustalenia gdzie i przez kogo winien zostać rozliczony podatek należny z tytułu świadczenia usług podstawowe znaczenie ma określenie w jaki sposób przepisy tej ustawy wskazują miejsce ich świadczenia. Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 wymienionej wyżej ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z przepisu powyższego wynika zasada, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegać będzie odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem świadczenia jest terytorium kraju, przez które, w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Zgodnie z art. 27 ust. 3 pkt 2, w związku z ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku, gdy usługi bankowe, finansowe i ubezpieczeniowe łącznie z reasekuracją, z wyjątkiem wynajmu sejfów przez banki są świadczone na rzecz podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę - miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania. Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż miejscem świadczenia przedmiotowej usługi jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a w konsekwencji, Podatnik dokonuje importu usługi.
Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika, iż świadczona usługa jest zaklasyfikowana w PKWiU jako usługa pośrednictwa finansowego poza systemem bankowym i mieści się w klasie usług oznaczonej symbolem 65.22. Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu wskazuje zatem, iż zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku Nr 4 do ustawy. Pod pozycją Nr 3 tego załącznika wymienione zostały usługi pośrednictwa finansowego, zaklasyfikowane w PKWiU w sekcji J, w działach 65-67, z wyłączeniem zamkniętego katalogu usług wskazanych w tej pozycji załącznika. W katalogu usług wyłączonych, nie znajdują się jednak importowane przez Podatnika usługi, co oznacza, iż korzystają one ze zwolnienia od podatku.
Odnosząc się do wątpliwości Podatnika dotyczących momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu importu przedmiotowej usługi, wskazać należy, że zgodnie z art. 19 ust. 19 ustawy o podatku od towarów i usług, do importu usług stosuje się odpowiednio przepisy ust. 1, 4, 5, 11, 13 pkt 1 lit. b i c pkt 2, 4 i 7-9 oraz ust. 14-16. Przepisy te nie określają jednak szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do usług finansowych, a w konsekwencji należy w tym zakresie zastosować regulacje ogólne. Zgodnie zatem z art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Jak stanowi ust. 4 wskazanego artykułu, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Przepis ten, zgodnie z ust. 5, stosuje się odpowiednio do faktur za częściowe wykonanie usługi. W myśl art. 19 ust. 11 ustawy, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części. Przy czym w ocenie tut. Organu podatkowego momentem wykonania usługi polegającej na udzieleniu pożyczki jest postawienie środków pieniężnych do dyspozycji pożyczkobiorcy. Jak wynika z powyższego, dzień kapitalizacji odsetek, a także ich naliczenia, pozostaje bez wpływu na moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu importu przedmiotowej usługi.
Odnosząc się do podstawy opodatkowania importu przedmiotowych usług, wskazać należy, iż zgodnie z art. 29 ust. 17 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania w imporcie usług jest kwota, którą usługobiorca jest obowiązany zapłacić, z wyjątkiem gdy wartość usługi została wliczona do podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zgodnie z art. 31 ust. 2 pkt 2 lub wartość usługi - na podstawie odrębnych przepisów - zwiększa wartość celną importowanego towaru albo w przypadku gdy podatek został rozliczony przez usługodawcę. Kwotą należną, jaką usługobiorca jest obowiązany zapłacić jest natomiast kwota należnych odsetek, która pełni w tym przypadku funkcję wynagrodzenia za świadczenie polegające na tymczasowym udostępnieniu określonych środków pieniężnych (kwoty pożyczki).
Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż stanowisko Podatnika, w myśl którego, z odsetkami wynikającymi z udzielonej pożyczki nie wiąże się obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług, jest nieprawidłowe. Kwota odsetek jest bowiem podstawą opodatkowania importu usługi zwolnionej od podatku od towarów i usług (ale podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem).
Ponadto, wskazać należy, iż oceniając stanowisko Podatnika, tut. Organ podatkowy przyjął wskazaną przez niego klasyfikację statystyczną wykonywanych czynności. Klasyfikacji danego towaru lub usługi w PKWiU w pierwszej kolejności dokonuje bowiem producent lub importer danego towaru bądź usługi, natomiast wątpliwości i spory powstałe na tym tle rozstrzygane są przez właściwe organy statystyczne. Oznacza to, iż organ podatkowy nie jest właściwy do samodzielnego dokonywania klasyfikacji statystycznej danego towaru lub usługi.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.