POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14 a § 4 w związku z art. 14 a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, w indywidualnej sprawie podatnika, przedstawionej w piśmie z dnia 7 lutego 2007 r. (z datą wpływu do tutejszego Urzędu w dniu 16 lutego 2007 r.)

postanawia

uznać stanowisko Spółki za prawidłowe – pod warunkiem zgodności działań reklamowych z Prawem Farmaceutycznym.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka xxx Sp. z o.o., podejmuje różnorakie działania promocyjne i reklamowe. Jednym z nich jest dystrybucja materiałów reklamowych w postaci bonów (o niewielkiej wartości – ok. 10-20 zł), na których zamieszczone jest logo Spółki, a także zaproszenie do odwiedzenia strony internetowej (częścią adresu strony jest nazwa Spółki). Strona internetowa zawiera informacje na temat produkowanych przez Spółkę leków, hasła reklamowe (hasła zgodne z Charakterystyką Produktu Leczniczego) jak i informacje o samej Spółce. Bony pieniężne, o znikomej wartości materialnej są wydawane, na warunkach określonych w regulaminie, osobom będącym sprzedawcami w aptekach.

Zdaniem Spółki, bon z nadrukiem w postaci logo Spółki oraz z zaproszeniem do odwiedzenia strony internetowej Spółki może być potraktowany jako materiał reklamowy. Spółka uważa, że koszty związane z drukiem, dystrybucją, rozliczeniem zakupów dokonanych przy pomocy bonu, są kosztami poniesionymi w celach reklamowych i mogą zostać w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Spółka, argumentując swoje stanowisko, z powodu braku legalnej definicji reklamy, opiera się na orzecznictwie. Według NSA "Reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzanie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcania ich do nabywania towarów od tego właśnie, a nie innego podmiotu gospodarczego" – wyrok NSA z 10.11.1999 r., I S.A./Lu 1030/99. "Reklama może dotyczyć nie tylko oferowanych towarów, ale także samej firmy i jej znaku" – wyrok NSA z 16.01.1998 r., I SA/Gd 326/96.

Spółka twierdzi, że zgodnie z powyższym pojęciem reklamy, bon towarowy należy uznać za materiał promujący Spółkę, ponieważ Sprzedawca wie, że bon otrzymał od konkretnej Spółki – dzięki umieszczonemu na nim logo Spółki. Bon jest również pośrednio nośnikiem informacji o produktach Spółki, ponieważ dzięki umieszczonemu na nim adresie strony internetowej Spółki, sprzedawca ma łatwy dostęp do wiedzy o produktach Spółki. Sprzedawcy mając łatwy dostęp do informacji o produktach Spółki, chętniej proponują klientom towar, co do którego ich wiedza jest szersza w porównianiu z wiedzą na temat towarów konkurencji. Ponadto strona internetowa zawiera hasła reklamowe, mające przyczynić się do proponowania przez sprzedawców klientom właśnie leku Spółki. Spółka nadmienia, że umieszczone na bonie logo Spółki, ma na celu "utrwalenie Spółki" w świadomości sprzedawców.

Spółka jest zdania, że bon jest wydawany w celu zwiększenia sprzedaży Spółki, a przeprowadzana akcja reklamowa wpływa pośrednio na wzrost osiąganych przez Spółkę przychodów, dlatego też wydatki poniesione na produkcję, rozprowadzenie, "obsługę" bonów, należy uznać za wydatki związane z reklamą i zaliczyć w całości do kosztów uzyskania przychodów.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie po zapoznaniu się z przedstawionymi okolicznościami, uznając stanowisko Spółki za prawidłowe, informuje co następuje:

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej updop) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Interpretacja pojęcia "koszty uzyskania przychodów" zawartego w/w art. 15 ust. 1 updop, prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

– są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,

– są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

– nie są kosztami wymienionymi w art. 16 ust. 1 updop.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, a nie niezbędności i rezultatu, jakie przyniosły w postaci konkretnych przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają defnicji pojęcia "reklama". W potocznym rozumieniu "reklama", to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do nabywania towarów, korzystania z oferowanych usług. Reklama polega więc na rozpowszechnianiu informacji o towarach, miejscach i możliwościach nabycia, chwaleniu kogoś i zalecaniu czegoś. Natomiast bon, zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego – PWN 1996, to dowód uprawniający do otrzymania w oznaczonym terminie pewnych towarów, sumy pieniędzy lub korzystania z usług. Bon nie jest towarem, lecz dokumentem uprawniającym do zakupu towarów. Zastępuje on środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary.

Jednakże Spółka przekazując sprzedawcom aptek bony o znikomej wartości (10-20 zł) opatrzone logo firmy, dokonuje równocześnie w ten sposób reklamy swojej działalności i "utrwala" swoją nazwę w ich świadomości. Spółka, dzięki temu, że jest bardziej znana dla sprzedawców aptek, może osiągać większe zyski, gdyż pracownicy aptek dzięki większej znajomości Spółki i jej produktów, będą chętniej proponować klientom jej produkty.

Do działalności prowadzonej przez Spółkę w zakresie obrotu produktami leczniczymi mają zastosowanie przepisy szczególne, tj. ustawa z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. Nr. 53, poz. 533 ze zm.). W art. 52 ust. 1 i 2 tej ustawy określona została definicja i katalog czynności stanowiących reklamę produktu leczniczego.

Dla działalności reklamowej Prawo farmaceutyczne przewiduje szereg ograniczeń, które zostały wymienione w art. 53-64. Przykładowo w art. 58 ust. 1 zawarto zakaz kierowania do osób uprawnionych do wystawiania recept oraz osób prowadzacych obrót produktami leczniczymi reklamy produktu leczniczego polegającej na wręczaniu, oferowaniu i obiecywaniu korzyści materialnych, prezentów i różnych ułatwień, nagród, wycieczek oraz organizowaniu i finansowaniu spotkań promocyjnych produktów leczniczych, podczas których przejawy gościnności wykraczają poza główny cel tego spotkania. Zakaz ten nie dotyczy jednak przedmiotów o znikomej wartości, o czym mówi art. 58 ust. 3 według którego przepis ust. 1 i 2 nie dotyczy dawania lub przyjmowania przedmiotów o znikomej wartości materialnej opatrzonych znakiem reklamującym daną firmę lub produkt leczniczy.

W świetle powyższego, działania wymienione we wniosku Spółki mogą być uznane za reklamę produktu leczniczego i w związku z tym za koszt uzyskania przychodu, wyłącznie po spełnieniu warunków określonych w ustawie Prawo farmaceutyczne.

W następstwie zmian wprowadzonych nowelizacją od dnia 01.01.2007 r., wydatki ponoszone przez podatników na działalność reklamową o charakterze publicznym i niepublicznym nie zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów.

Znowelizowana ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji usług reklamowych, jednakże do działalności w zakresie farmaceutycznym prowadzonej przez Spółkę, mają zastosowanie przepisy szczególne tzn. Prawo Farmaceutyczne. Definicja dotycząca reklamy zawarta w w/w ustawie ma zastosowanie w odniesieniu do reklamy produktów leczniczych w rozumieniu ustaw podatkowych w tym przedmiocie.

Reasumując, podejmowane przez Spółkę działania, wymienione we wniosku mające na celu rozwój i stymulowanie sprzedaży produktów leczniczych mogą być zaliczone w pełnej wysokości do kosztów uzyskania przychodów, gdy reklama ta będzie prowadzona zgodnie z unormowaniami zawartymi w ustawie Prawo Farmaceutyczne wraz z ewentualnymi przepisami wykonawczymi do niej. Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego, jako organ podatkowy, nie jest jednak upoważniony w świetle art. 14 a ustawy Ordynacja podatkowa do wydawania wiążących interpretacji w zakresie spełniania formalnych wymogów przepisów Prawa Farmaceutycznego w stosunku do konkretnych działań podatników w tym przedmiocie. Kompetencje organu podatkowego do udzielania w/w wykładni dotyczą bowiem wyłącznie przepisów prawa podatkowego.

Biorąc powyższe pod uwagę Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia i jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego i faktycznego przedstawionego przez pytającego. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę zakresu praw i obowiązków Podatnika.

Zgodnie z treścią art. 14 b § 1 – 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14 b § 5 w/w ustawy.

Na podstawie art. 14 a § 4 Ordynacji podatkowej, na niniejsze postanowienie przysługuje Stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.