INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2012 r. (data wpływu 10 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego – uzupełnionym pismem z dnia 15 października 2012 r. – dotyczącym podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Wobec tego pismem z dnia 8 października 2012 r. wezwano Spółkę do jego uzupełnienia. Niniejsze zostało dokonane w dniu 23 października 2012 r. (data wpływu).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność polegającą na sprzedaży sprzętu medycznego, a także świadczeniu usług serwisowych w zakresie aparatury medycznej.

Oferta towarowa kierowana jest głównie do publicznych placówek służby zdrowia, w mniejszym wymiarze do prywatnych podmiotów. Reklama wyrobów odbywa się w drodze prezentacji sprzętu dokonywanej przez pracowników firmy w ramach udziału w konferencjach naukowych, sympozjach naukowych, spotkaniach indywidualnych. W przypadku sympozjów i konferencji naukowych, na których Spółka może dotrzeć do szerszego – niż w przypadku spotkań indywidualnych – grona potencjalnych klientów, Spółka wykupuje powierzchnię wystawową, gdzie wystawia na pokaz oferowane wyroby, ze względów technicznych niezainstalowane, nieuruchomione, czyli z brakiem możliwości pokazania strony użytkowej i funkcjonalnej.

Mając na celu poszerzenie rynków zbytu oraz dotarcie do jak najszerszego grona potencjalnych klientów (wzrost sprzedaży), a także możliwość zaprezentowania oferowanych urządzeń w formie zainstalowanej i uruchomionej, z możliwością pokazania odbiorcy funkcjonalności oraz strony użytkowej sprzętu, Spółka zawarła umowę o współpracy ze Spółką C. (zwaną dalej Zleceniobiorcą) – właścicielem Centrum Badawczo-Rozwojowego C. (dalej zwane Centrum lub Centrum Badawczo - Rozwojowe). Centrum składa się z szeregu pomieszczeń szpitalnych wyposażonych w aparaturę medyczną. Pomieszczenia te imitują prawdziwe sale operacyjne, wyposażone w wysokiej klasy aparaturę medyczną i rozwiązania techniczne, prezentując możliwości obecnego stanu techniki w zakresie budowy i wyposażenia szpitala. W Centrum potencjalny klient ma możliwość zapoznania się z częścią oferowanych przez Spółkę urządzeń medycznych zainstalowanych w salach operacyjnych, wybudzeniowej, innych. Przeszkoleni z zakresu znajomości sprzętu i jego obsługi przedstawiciele Zleceniobiorcy prezentują i demonstrują ofertę produktową Spółki, a także oferują jej sprzedaż. Działania te zapewniają reklamę marki D. (Centrum imituje sale szpitalne wyposażone w najnowocześniejsze rozwiązania i urządzenia medyczne, wśród których będą urządzenia firmy D., co powoduje kojarzenie marki z nowoczesnymi rozwiązaniami) oraz poszczególnych produktów (możliwość zapoznania się ze sprzętem, jego funkcjonalnością, czytelnością, użytecznością, jakością wykonania poprzez uczestnictwo w prezentacji, demonstracji sprzętu, możliwości własnoręcznego sprawdzenia). Osiągając cel reklamowy Spółka planuje jednocześnie, działając przez przedstawicieli Zleceniobiorcy, doprowadzić do wzrostu sprzedaży oferowanych produktów. Zleceniobiorca natomiast posiadając w swoim Centrum urządzenia Spółki prezentuje najnowocześniejsze rozwiązania i urządzenia szpitalne oraz ma możliwość sprzedaży wyrobów firmy D. osiągając tym samym kompleksowość swojej oferty sprzedaży oraz realizując marżę na sprzedaży jako pośrednik w sprzedaży urządzeń.

W ramach umowy o współpracy, Spółka wyposażyła sale operacyjne w Centrum Badawczo-Rozwojowym w systemy (kolumny) zasilające, lampy operacyjne, a także skrzynki zaworowe do gazów medycznych, punkty poboru gazów medycznych oraz gniazdo wyciągu gazów medycznych wymagające do swojego uruchomienia przeprowadzenia prac montażowych oraz instalacyjnych. W zamian za to Zleceniobiorca zobowiązał się do reklamowania (prezentacje, demonstracje) produktów będących w ofercie Spółki oraz osiągania co roku ustalonego zgodnie z umową o współpracy poziomu sprzedaży w zakresie produktów oferowanych przez Spółkę. Właścicielem powierzonej aparatury pozostaje Wnioskodawca i może on w trakcie trwania umowy dokonywać zmian konfiguracyjnych i ilościowych z wymianą na inne modele włącznie. Zleceniobiorca może w okresie trwania umowy korzystać z logo firmy Spółki oraz znaku towarowego. Spółka natomiast zobowiązała się do zapewnienia wszelkich materiałów informacyjnych dotyczących oferowanego sprzętu medycznego oraz przeprowadzenia co roku szkoleń wytypowanych przez Zleceniobiorcę osób, dotyczących działania oferowanego sprzętu.

Powierzona przez Wnioskodawcę aparatura medyczna została wmontowana w struktury Centrum na czas nieokreślony (wieloletni) i oddana do użytku na mocy umowy i do celów określonych w umowie. Spółka nabyła przekazane w ramach umowy o współpracy urządzenia od dostawcy zagranicznego powiązanego ze Spółką. W razie zakończenia współpracy poprzez rozwiązanie umowy Spółka odbierze sprzęt demonstracyjny i inne materiały przekazane bezpłatnie. W przypadku wymontowania aparatury z Centrum Badawczo-Rozwojowego Spółka będzie dążyła do jej sprzedaży, a jeśli nie będzie takiej możliwości, sprzęt zostanie zlikwidowany.

Urządzenia przekazane w ramach umowy o współpracy są wyrobami medycznymi w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych z dnia 20 maja 2010 r. (Dz. U. 2010 r. Nr 107 poz. 679, ze zm.).

Systemy (kolumny) zasilające służą do doprowadzenia zasilania w gazy medyczne i energię elektryczną do innych urządzeń medycznych. Kolumny mocowane są do sufitu lub do ściany sali operacyjnej, mogą zostać w każdej chwili wymontowane, przeniesione do innego obiektu i ponownie zamontowane bez uszczerbku dla funkcjonalności urządzenia. Lampy operacyjne służą do oświetlania pola operacyjnego podczas zabiegów wykonywanych na salach operacyjnych. Lampa operacyjna montowana jest do sufitu w sali operacyjnej i może zostać w każdej chwili wymontowana, przeniesiona do innego obiektu i ponownie zamontowana bez uszczerbku dla funkcjonalności urządzenia. Skrzynki zaworowe, punkty poboru gazów medycznych oraz gniazdo wyciągu gazów medycznych są częścią instalacji gazów medycznych zasilającej aparaturę medyczną. Montowane są do ściany sali operacyjnej, jako niepołączone ze sobą końcówki instalacji gazów medycznych – część instalacji znajduje się w ścianach budynku (rurki) oraz w innym pomieszczeniu bądź na zewnątrz budynku, gdzie znajdują się zbiorniki z gazami medycznymi doprowadzające gazy do instalacji.

W Centrum wymienione urządzenia pełnią funkcję demonstracyjną polegającą na prezentowaniu nowoczesnych rozwiązań w zakresie zasilania aparatury medycznej na bloku operacyjnym.

Opisane we wniosku składniki majątkowe stanowią własność Spółki, składniki te zostały przez Spółkę nabyte i były przyjęte do używania. Na dzień przyjęcia do używania były kompletne i zdatne do użytku, a Spółka przewiduje ich używanie w opisany powyżej sposób w okresie dłuższym niż rok.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych KŚT Spółka zakwalifikowała opisane składniki majątkowe w grupie 8 rodzaj 802 KŚT wyposażenie, aparaty i sprzęt medyczny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dokonywane przez Spółkę odpisy amortyzacyjne od opisanych powyżej środków trwałych stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, środkami trwałymi są składniki majątkowe podatnika posiadające następujące cechy:

• są własnością lub współwłasnością podatnika,

• zostały nabyte lub wytworzone przez podatnika we własnym zakresie,

• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (leasing finansowy),

• są budowlami, budynkami lub lokalami będącymi odrębną własnością, maszynami, urządzeniami i środkami transportu lub innymi przedmiotami.

W przedstawionym stanie faktycznym przekazane przez Spółkę Zleceniobiorcy do Centrum urządzenia medyczne stanowią własność Spółki, zostały przez Spółkę nabyte, przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok, są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą – są wykorzystywane do reklamy i promocji produktów Spółki.

Jedną z cech środka trwałego jest to, że musi on być kompletny i zdatny do użytku. Stan ten musi istnieć w momencie oddania środka trwałego do używania. W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 21 maja 2008 r. (sygn. akt I SA/Go 356/08) Sąd stwierdził, że „Amortyzacja wskazana w art. 16a ust. 1 ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych uzależniona jest od kompletności, jak i zdatności do użytku środka trwałego w dniu przyjęcia go do używania”. Natomiast, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 września 2006 r., (sygn. akt II FSK 1103/05) stwierdzono „Aby koszty zakupu budynku stanowiły koszty uzyskania przychodów i podlegały odliczeniu poprzez odpisy amortyzacyjne, budynek ten musi być kompletny i zdatny do użyczenia, a nadto nie może mieć dowolnego przeznaczenia, lecz takie, które jednoznacznie umożliwia jego wykorzystanie w prowadzonej przez podatnika działalności”.

Za przyjęcie do używania należy w tym przypadku rozumieć przekazanie (zainstalowanie) urządzeń medycznych Zleceniodawcy, na podstawie zawartej umowy w celu wykorzystania do reklamy i promocji produktów i marki Spółki poprzez demonstrację i prezentację urządzeń Spółki.

Językowa wykładnia pojęć „kompletny i zdatny do użytku” prowadzi do wniosku, że dany środek, aby spełnić powyższe przesłanki, powinien być „zupełny” („całkowity”), „pozbawiony braków”, a przy tym „nadający się do gospodarczego wykorzystania”. Za takie należy uznać urządzenia przekazane przez Spółkę Zleceniobiorcy. Są one przez pracowników Zleceniobiorcy wykorzystywane w celach prezentacji, demonstracji sprzętu, możliwości własnoręcznego sprawdzenia przez potencjalnych klientów, więc jako kompletne są używane i będą się „zużywały”.

Zdatność do użytku w wielu sytuacjach faktycznych oznaczać może konieczność spełnienia szeregu wymogów formalnoprawnych nakładanych na przedsiębiorcę przez odrębne przepisy. Przykładowo wytwarzany przez podatnika budynek nabędzie walor zdatności do użytku dopiero z chwilą doręczenia decyzji o pozwoleniu na jego użytkowanie. Wówczas, zgodnie z prawem budowlanym, możliwe będzie jego gospodarcze wykorzystywanie. Analogicznie dopiero zarejestrowanie samochodu (a więc pozwolenie na poruszanie się samochodu po drogach publicznych) umożliwia jego użytkowanie. Taka sytuacja ma również miejsce w przedstawionym stanie faktycznym, gdyż są to wyroby medyczne, których zasady wprowadzania do obrotu i do używania są prawnie regulowane, jednak urządzenia zainstalowane w Centrum posiadają aktualne deklaracje i certyfikaty zgodności oraz zostały dopuszczone do obrotu i do używania na terytorium Polski zgodnie z ustawą z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego Spółka stoi na stanowisku, że przekazane w ramach umowy o współpracy urządzenia medyczne stanowią, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środki trwałe kompletne i zdatne do użytku.

W Centrum Badawczo - Rozwojowym, gdzie są zainstalowane, potencjalny klient ma możliwość zapoznania się z częścią oferowanych przez Spółkę urządzeń medycznych zainstalowanych w salach operacyjnych, wybudzeniowej, innych. Przeszkoleni z zakresu znajomości sprzętu i jego obsługi przedstawiciele Zleceniobiorcy prezentują i demonstrują ofertę produktową Spółki, a także oferują jej sprzedaż, a potencjalny klient ma możliwość zapoznania się ze sprzętem, jego funkcjonalnością, czytelnością, użytecznością, jakością wykonania poprzez uczestnictwo w prezentacji, demonstracji sprzętu, możliwości własnoręcznego sprawdzenia. Sprzęt jest wykorzystywany przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą – jest wykorzystywany w celach promocyjno-reklamowych. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny Białymstoku w wyroku z dnia 2 lipca 2008 r. (sygn. akt I SA/Bk 183/08) „Przy ustalaniu wykorzystywania środków trwałych na potrzeby związane z prowadzoną działalnością decydujące jest ustalenie występowania związku używanych środków trwałych z prowadzoną działalnością gospodarczą, a nie to czy są one „fizycznie” wykorzystywane przez podatnika”. Sąd ten słusznie podniósł również, że „Pojęcie "wykorzystywanie na potrzeby", jest pojęciem szerszym od pojęcia "wykorzystywania w ramach" prowadzonej działalności gospodarczej”. Powyższe oznacza, że Spółka nie musi posiadać środków trwałych, może je umiejscowić poza firmą, ważne jest, aby służyły one potrzebom Spółki, co zostało w przedstawionym stanie faktycznym spełnione.

Jak wskazano powyżej przekazane przez Spółkę Zleceniobiorcy urządzenia medyczne spełniają definicję środków trwałych zawartą w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zainstalowanie tych urządzeń w Centrum i ich wykorzystywane zgodnie z umową ze Zleceniobiorcą (wykorzystywanie na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki) będzie skutkowało ich faktycznym zużywaniem się. Powyższe prowadzi do wniosku, że Spółka może traktować przekazany sprzęt medyczny jako środki trwałe i dokonywać od nich odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodu zgodnie z zasadami określonymi w art. 16a -16m omawianej ustawy podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuważnych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił m.in. w punkcie 1 wydatki na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem punktu 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednocześnie w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że składnik majątkowy, który stanowi własność lub współwłasność podatnika, jeśli przewidywany okres jego używania przekraczać będzie rok, może zostać zaliczony do środków trwałych podatnika i być amortyzowany, jeżeli jest kompletny i zdatny do użytku. W myśl bowiem cytowanego powyżej art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środek trwały podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. Tak więc kompletność i zdatność do użytku należy postrzegać nie tylko w aspekcie fizycznym, ale również na płaszczyźnie prawnej, np. nie będzie środkiem zdatnym do użytku rzecz, która co prawda może spełniać zaplanowane dla niej funkcje, jednakże nie spełnia określonych prawnych wymagań, których spełnienie jest warunkiem rozpoczęcia jej użytkowania.

Na mocy art. 16h ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Składniki majątku stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne – myśl art. 16d ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Wprowadzenie takiego składnika majątku do ewidencji wymaga ustalenia jego wartości początkowej. Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zostały unormowane w art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Odpisy amortyzacyjne od prawidłowo ustalonej wartości początkowej środka trwałego, dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie – co wymaga szczególnego podkreślenia w przedmiotowej sprawie – stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c omawianej ustawy podatkowej – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania – za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania,

Nieodpłatnym jest świadczenie, którego spełnienie nie powoduje, po stronie otrzymującego, obowiązku wzajemnego świadczenia na rzecz dającego. Pod tym pojęciem, należy rozumieć te wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. Stwierdzić należy, że nieodpłatne świadczenie ma miejsce w tych przypadkach, w których na skutek działania jednego podmiotu, drugi – kosztem tego pierwszego – uzyskuje korzyści.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż opisane we wniosku składniki majątkowe stanowią własność Spółki, składniki te zostały przez Spółkę nabyte i zostały przyjęte do używania. Na dzień przyjęcia do używania były kompletne i zdatne do użytku, a Spółka przewiduje ich używanie w opisany powyżej sposób w okresie dłuższym niż rok. Składniki te są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Jednocześnie, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych KŚT Spółka zakwalifikowała opisane składniki majątkowe w grupie 8 rodzaj 802 KŚT wyposażenie, aparaty i sprzęt medyczny. Jednocześnie, udostępnienie Zleceniobiorcy ww. składników (zainstalowanie w jego pomieszczeniach) nie ma charakteru nieodpłatnego świadczenia.

W konsekwencji, przedmiotowe składniki majątkowe mogą zostać uznane za środki trwałe, zgodnie z dyspozycją art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a odpisy amortyzacyjne od ww. środków dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 tej ustawy, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Podkreślić przy tym należy, że interpretację indywidualną wydano wyłącznie w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę, natomiast w toku prowadzonego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ prowadzi postępowanie dowodowe w celu ustalenia stanu faktycznego, który rzeczywiście zaistniał. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa, tut. organ podatkowy, nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania dowodowego zmierzającego do zbierania materiałów dowodowych w sposób odpowiadający dyspozycji art. 187 w związku z art. 122 Ordynacji podatkowej. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.