POSTANOWIENIE

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Strony z dnia 22 czerwca 2006 r. (data wpływu: 04.07.2006 r.) w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych stwierdza, że przedstawione we wniosku stanowisko jest prawidłowe.

Uzasadnienie

Zapytanie dotyczy rozstrzygnięcia czy w przypadku przekroczenia limitu wydatków na reprezentację i reklamę niepubliczną (0,25% przychodu) podatek VAT naliczony od tych wydatków, a nie podlegający odliczeniu, można uznać za koszt uzyskania przychodów.

Według opisu stanu faktycznego Spółka ponosi znaczne wydatki związane z reklamą swoich wyrobów. Korzysta z następujących form reklamy: seminaria, targi, konferencje, reklama w prasie. Jak podaje, jest to reklama niepubliczna, czyli podlegająca ograniczeniom w zakresie dopuszczalności zaliczania do kosztów podatkowych do kwoty stanowiącej równowartość 0,25% przychodów - na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr. 54, poz. 654 ze zm), zwanej dalej ustawą PDOP. Limit 0,25% przychodu został przez Podatnika przekroczony. W konsekwencji wydatków stanowiących nadwyżkę ponad 0,25% wartości przychodów nie może on zarachować do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie Spółka informuje, że nie ma prawa obniżyć podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tej nadwyżki.
Na tle takiego stanu faktycznego Wnioskodawca formułuje stanowisko, że podatek VAT naliczony od wydatków poniesionych na reklamę w tej części, w której przekroczyły równowartość 0,25% przychodów podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy PDOP.

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego potwierdza stanowisko Podatnika.
Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy PDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.
W myśl art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy PDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:
– jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
– w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
W świetle zacytowanych przepisów tut. Organ rozstrzyga, że prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym podatek VAT naliczony od wydatków poniesionych na reklamę niepubliczną w części przekraczającej limit 0,25% przychodów podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, w sytuacji, gdy nie podlegał odliczeniu.
Biorąc pod uwagę powyższe orzeczono jak w sentencji.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę.
Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla Wnioskodawcy organy podatkowa i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.
W dacie wydania postanowienia nie toczyło się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie, za pośrednictwem Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego – w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia.