INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2009 r. (data wpływu 1 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy Spółka powinna wykazywać w zgłoszeniu identyfikacyjnym/aktualizacyjnym NIP-2 w części dotyczącej adresów miejsc wykonywania działalności - obok adresu centrali i oddziałów – także adresy kolektur Spółki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest urządzanie gier liczbowych oraz loterii pieniężnych. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w ww. zakresie na terenie całego kraju i dlatego w jej strukturze organizacyjnej wyodrębniona została centrala i siedemnaście oddziałów, których zakres terytorialny odpowiada podziałowi administracyjnemu kraju na województwa. Za pomocą oddziałów Spółka organizuje gry liczbowe i loterie pieniężne na terenie poszczególnych województw. Specyfika prowadzonej przez Spółkę działalności wymusza na niej zorganizowanie na terytorium całej Polski sieci punktów tzw. kolektur, w których można zawrzeć zakład jednej z organizowanych przez Spółkę gier liczbowych lub też nabyć los loterii pieniężnej. W celu zapewnienia odpowiedniej ilości kolektur Spółka m. in. kupiła, wynajęła lub wydzierżawiła kilkaset lokali, budynków, budowli, w których następnie zostały zamontowane terminale, tj. maszyny rejestrujące i potwierdzające zawarcie zakładu, a także do których dostarczane są losy loterii pieniężnych (kolektury, do których przysługuje Spółce tytuł prawny są zwane dalej: kolekturami Spółki). Upoważnione przez Spółkę osoby, tzw. kolektorzy fizyczni, przyjmują w kolekturach Spółki zakłady i wydają kupującym losy loterii pieniężnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Spółka powinna wykazywać w zgłoszeniu identyfikacyjnym/aktualizacyjnym NIP-2 w części dotyczącej adresów miejsc wykonywania działalności - obok adresu centrali i oddziałów – także adresy kolektur Spółki...

Zdaniem Spółki, w zgłoszeniu identyfikacyjnym/aktualizującym powinna zgłosić tylko adresy centrali i oddziałów Spółki, gdyż brak jest przesłanek do zgłaszania kolektur Spółki. Spółka wywodzi swoje stanowisko z następujących przesłanek. Po pierwsze, cała działalność Spółki koncentruje się w centrali i oddziałach, gdzie prowadzone są prace związane z organizacją gier liczbowych i loterii pieniężnych, tj. opracowuje się np. regulaminy gier liczbowych, loterii pieniężnych, podejmuje się decyzje marketingowe, biznesowe np. o ilości kolektur, miejscach ich usytuowania, reklamie produktów Spółki, wypłaca się część nagród pieniężnych, rozpatruje reklamacje itp. Z perspektywy Spółki to właśnie w centrali i oddziałach realizowana jest działalność, której następstwem jest późniejsza sprzedaż losów loterii i zakładów dotyczących gier liczbowych. Dlatego Spółka uznaje za adresy miejsc prowadzenia/wykonywania działalności adresy centrali i oddziałów Spółki, gdyż to właśnie te miejsca stanowią centra aktywności gospodarczej Spółki. Po drugie, kolektury Spółki służą tylko jako miejsca zawierania zakładów gier liczbowych (za pomocą terminali) oraz nabywania losów loterii pieniężnych. Trudno jest więc uznać kolektury Spółki za miejsca prowadzenia działalności przez Spółkę, gdyż faktycznie spełniają one tylko funkcje wprowadzenia produktów Spółki do obrotu. Pełnią więc podobną rolę, jak np. budki telefoniczne, automaty do kawy, czy bankomaty, za pomocą których świadczone są usługi/sprzedawane towary przez przedsiębiorców będących właścicielami tych urządzeń, jednak adresy miejsc usytuowania tych urządzeń nie są niewątpliwie adresami miejsc prowadzenia działalności przez ich właścicieli, aczkolwiek niewątpliwie służą tej działalności. Zwrócić także należy uwagę, że Spółka nie sprzedaje towarów, a jedynie świadczy usługi sklasyfikowane pod PKWiU 92.71 - usługi związane z grami hazardowymi i organizowaniem zakładów. Zawarcie zakładu gry liczbowej nie oznacza, że w chwili jego zawarcia Spółka spełnia jakiekolwiek świadczenie na rzecz osoby zawierającej zakład. Należy bowiem oddzielić czynność zawarcia zakładu od świadczenia Spółki, które polega na przeprowadzeniu losowania np. w dużym lotku. Miejsce i czas wykonania świadczenia przez Spółką jednoznacznie potwierdzają że spełnienie świadczenia Spółki nie następuje w kolekturze Spółki. Analogicznie jest przy nabywaniu w kolekturach Spółki losów loterii pieniężnych.

Należy również dodać, że wszelkiego rodzaju przepisy nakładające na obywateli lub podmioty gospodarcze pewne obowiązki należy interpretować w sposób niepowodujący nadmiernej uciążliwości tych nakazów dla obywateli. W tym kontekście trzeba zauważyć, że Spółka dysponuje kilkuset kolekturami Spółki. Praktycznie w ciągu każdego miesiąca następuje zmiana miejsc, w których znajdują się kolektury Spółki (np. wygasają umowy, zawiera się nowe umowy, wypowiedzenia). Przyjęcie, że na Spółce spoczywa obowiązek zgłaszania/aktualizacji kolektur Spółki jako miejsc prowadzenia działalności przez Spółkę, wiązałoby się automatycznie z koniecznością zaangażowania znacznych nakładów pracy i czasu przez Spółkę w celu wywiązania się z tego obowiązku. Mając na uwadze także ten aspekt, Spółka uważa, że zamiarem ustawodawcy nie było nałożenie obowiązku na podatnika polegającego na zgłaszaniu obiektów przeznaczonych na kolektury do ewidencji podatników. Powyższe uwagi potwierdzają że w żadnym wypadku kolektura Spółki nie pełni funkcji, jaką spełniają np. magazyny, hurtownie, składy - a więc obiekty wymienione przykładowo przez Ministra Finansów przy określeniu danych jakie wpisuje się w części B.11 formularza zgłoszenia identyfikacyjnego NIP-2.

Wreszcie po trzecie - rozpatrując szerzej problematykę zgłoszeń/aktualizacji danych na podstawie przepisów ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników - należy rozważyć, czy Spółka w ogóle jest zobowiązana do wykazywania adresów miejsc prowadzenia działalności poprzez wypełnianie rubryki B.11 formularza zgłoszenia identyfikacyjnego NIP-2. Istnieją bowiem mocne argumenty przemawiające za stanowiskiem, że Minister Finansów nie był uprawniony do zawarcia w określonym w rozporządzeniu zbiorze danych -jakie podatnik ma obowiązek podać wypełniając formularz NIP-2 - danych na temat adresów miejsc prowadzenia działalności. Przyjęcie, że Minister Finansów przekroczył upoważnienie ustawowe w ww. zakresie oznacza, że Spółka nie tylko nie byłaby zobowiązana do zgłaszania kolektur Spółki jako miejsc prowadzenia działalności, ale także zwolniona byłaby z obowiązku zgłaszania oddziałów w zgłoszeniu NIP-2. Dlatego w dalszej części niniejszego wniosku Spółka skoncentruje się na wykazaniu argumentów świadczących o przekroczeniu przez Ministra Finansów upoważnienia ustawowego przy wydawaniu rozporządzenia z dnia 14.11.2003 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych (Dz. U. Nr 202, poz.1959 z późn. zm.) w części tego rozporządzenia, w której nakłada się na podatnika obowiązek wykazania adresów miejsc prowadzenia działalności gospodarczej. Przepis art. 5 ust. 3 ustawy NIP wymienia dane, jakie podatnik będący osobą prawną ma obowiązek zgłaszać/aktualizować do właściwego urzędu skarbowego. Wśród wymienionych danych przepis ten nakazuje podanie adresu siedziby podatnika i jest to jedyny adres (obok adresu przechowania dokumentacji rachunkowej), który na podstawie ustawy NIP podatnik będący osobą prawną ma obowiązek podać do wiadomości urzędu skarbowego. Na podstawie art. 5 ust. 5 ustawy NIP Minister Finansów został upoważniony do określenia w drodze rozporządzenia wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych. Zestawiając ze sobą zakres upoważnienia udzielonego Ministrowi Finansów - określenie wzoru formularza, oraz dane jakie powinna podać w zgłoszeniu osoba prawna - wymienione w art. 5 ust. 3 ustawy NIP, należy dojść do wniosku, że wzór formularza mógł zawierać tylko i wyłącznie dane określone w ww. przepisie. Powyższe wynika stąd, że na podstawie art. 92 ust. 1 Konstytucji RP rozporządzenie może zostać wydane na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie, które powinno określać m. in. zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu. Skoro więc ustawa enumeratywnie wymienia dane, jakie powinno zawierać zgłoszenie, to Minister Finansów jest uprawniony do uwzględnienia we wzorze sporządzanego przez siebie formularza tylko i wyłącznie te dane.

Powyższe prowadzi do konstatacji, że dane dotyczące adresów miejsc prowadzenia działalności przez podatnika, jako nieprzewidziane w ustawie NIP, nie powinny w ogóle zostać wprowadzone do treści formularza NIP-2, a przez to brak jest podstaw do żądania ich zgłaszania/aktualizacji przez podatników. Na marginesie należy podkreślić, że nie ma podstaw do upatrywania istnienia upoważnienia dla Ministra Finansów do wprowadzenia we wzorze formularza NIP-2 obowiązku zgłaszania danych na temat adresów miejsc prowadzenia działalności w art. 5 ust. 4 ustawy NIP. Przepis ten w brzmieniu: „Zgłoszenie identyfikacyjne podatników wykonujących działalność gospodarczą zawiera również informacje dotyczące tej działalności”, nie może być podstawą do wydania żadnego rozporządzenia, gdyż jest zbyt ogólny i lakoniczny, żeby można na jego podstawie wydać rozporządzenie (określić wzór formularza). Z treści art. 5 ust. 4 ustawy NIP nie da się odczytać zakresu spraw przekazanych do uregulowania przez Ministra Finansów oraz wytycznych dotyczących treści tego rozporządzenia. Dodatkowo trzeba zauważyć, że wykładnia historyczna przepisu art. 5 ust. 4 ustawy NIP prowadzi do wniosku, że dane zgłoszeniowe jakie mogą być żądane od podatników na podstawie tego przepisu, mieszczą się w zbiorze danych przewidzianych w art. 5 ust. 3 ustawy NIP. Przepis art. 5 ust. 4 ustawy NIP w swej oryginalnej wersji brzmiał w następujący sposób: „Zgłoszenie identyfikacyjne podatników prowadzących działalność gospodarczą zawiera również informacje dotyczące prowadzonych przez te podmioty przedsiębiorstw; informacje zawierają dane, o których mowa w ust. 3.”

Podsumowując. W kontekście przytoczonej wyżej argumentacji dotyczącej braku umocowania ustawowego dla Ministra Finansów do wprowadzenia we wzorze formularza danych o miejscach prowadzenia działalności przez podatnika, obowiązek Spółki ogranicza się jedynie do podania adresu swojej siedziby w formularzu NIP-2. Pomijając zaś kwestię braku upoważnienia dla Ministra Finansów w określeniu danych w części B.11 formularza NIP-2, trzeba zauważyć, że Spółka nie prowadzi działalności w kolekturach Spółki, a więc także z tego powodu ich adresy nie mogą zostać uznane za adresy miejsc prowadzenia działalności przez Spółkę.

W dniu 17 sierpnia 2009 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP2/443-608/09-2/IK, w której stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku uznane zostało za nieprawidłowe. W uzasadnieniu stwierdzono, że Wnioskodawca w zgłoszeniu NIP-2, w polu B.11 winien wskazać położenia (adresy) wszystkich posiadanych punktów (kolektur), związanych z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.

Pismem z dnia 2 września 2009 r. (data wpływu 8 września 2009 r.) Strona wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie do usunięcia naruszenia prawa wynikającego z wydania interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w piśmie znak IPPP2/443-608/09-4/IK z dnia 6 października 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie stwierdził podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W dniu 3 listopada 2009 r. (data wpływu 6 listopada 2009 r.) Spółka wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, za pośrednictwem tut. Organu, skargę na interpretację indywidualną z dnia 17 sierpnia 2009 r. znak IPPP2/443-608/09-2/IK.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 18 maja 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2149/09 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną i stwierdził, iż skarga jest zasadna.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w przedmiotowym sporze w całości podzielił stanowisko Skarżącej spółki zaprezentowane we wniosku a także przywołane w uzasadnieniu skargi.

Zdaniem Sądu zgodnie z dyspozycją przepisu art. 5 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 13 października 1995 (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681 ze zm.) o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, podatnicy obowiązani są do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego zawierającego w przypadku podmiotu takiego jak Skarżąca w szczególności pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami: NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej. Dane podlegające obowiązkowi zgłoszenia podatnicy obowiązani są aktualizować w zakreślonych terminach (art. 9 ust. 1 ustawy o NIP). Ustawa o NIP w art. 5 ust. 4 stanowi ponadto, że zgłoszenie identyfikacyjne podatników wykonujących działalność gospodarczą zawiera winno również informacje dotyczące tej działalności. Ustawa nie określa jednakże bliżej rodzaju tych informacji. Pewną wskazówką może być art. 5 ust. 4b i art. 5a ust 2 ustawy o NIP, w których nakazano, by podatnicy prowadzący działalność gospodarczą dołączali do zgłoszenia identyfikacyjnego uwierzytelnione lub urzędowo poświadczone kopie dokumentów potwierdzających informacje objęte zgłoszeniem, w szczególności kopie: odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego, umowy spółki, dokumentu potwierdzającego uprawnienie do korzystania z lokalu lub nieruchomości, w których znajduje się siedziba, zaświadczenia o numerze identyfikacyjnym REGON; ponadto wykaz rachunków bankowych oraz uwierzytelnione kopie zaświadczenia o numerze identyfikacyjnym REGON. Dodatkowe instrukcje co do zakresu podlegających ujawnieniu informacji dotyczących działalności gospodarczej podatnika dokonującego zgłoszenia identyfikacyjnego w szczególności co do adresów miejsc prowadzenia działalności - znajdują się w opisie do poz. B.11 wzoru zgłoszenia identyfikacyjnego zawartego w zał. Nr 2 rozporządzenia. Z opisu tego wynika, iż w zgłoszeniu (także zgłoszeniu aktualizacyjnym) należy podać „adresy wszystkich miejsc wykonywania działalności (również hurtowni, magazynów, składów)”.

Wspomniane rozporządzenie wydane zostało na podstawie upoważnienia zawartego w art. 5 ust. 5 ustawy o NIP, w którym ustawodawca postanowił, że „Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia, określi wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych”. Sąd odczytując powyższy przepis przyznał rację Skarżącej Spółce, że w przepisie tym brak upoważnienia do uregulowania w rozporządzeniu innych kwestii niż określenie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych.

Zgodnie z art. 92 ust. 1 Konstytucji RP „Rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu”. Jak podkreślił Trybunał Konstytucyjny (por. wyrok TK z 6 marca 2002r. sygn. P 7/00, OTK ZU nr 2/A/2002, poz. 13) rozporządzenie może być wydane tylko na podstawie wyraźnego, tj. nieopartego na domniemaniu ani na wykładni celowościowej szczegółowego upoważnienia ustawy, w zakresie określonym w upoważnieniu, w granicach upoważnienia ustawy i w celu jej wykonania oraz w zgodzie z Konstytucją i wszystkimi obowiązującymi aktami ustawodawczymi. Zgodnie z treścią art. 178 ust. 1 Konstytucji RP sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom. Oznacza to, że sędziowie zachowują uprawnienie do samodzielnej oceny i ustalenia zgodności podstawowych aktów normatywnych z ustawami, przy okazji rozpatrywania spraw, a w razie stwierdzenia ich niezgodności z ustawami odmowy ich zastosowania w konkretnej sprawie. Powinność odmowy zastosowania niezgodnego z ustawą podstawowego przepisu normatywnego wynika z nałożonego na sędziego obowiązku stosowania ustaw.

Sąd wyraził zdanie, iż skoro obowiązki w zakresie podawania w zgłoszeniu identyfikacyjnym danych dotyczących adresów wszystkich miejsc wykonywania działalności nie pochodzą z norm ustawowych, lecz z przepisów zawartych w rozporządzeniu wykonawczym do ustawy o NIP, to powinnością sądu było dokonanie analizy tych przepisów w płaszczyźnie art. 92 ust. 1 Konstytucji RP, w celu ustalenia ich zakresu. Gwarancje konstytucyjne rozciągają się bowiem na procedury, które nakładają na obywateli obowiązek określonego zachowania.

Biorąc pod uwagę powyższe WSA stwierdził, że zawarcie w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 listopada 2003 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych regulacji, które nie zostały przewidziane w upoważnieniu do jego wydania dokonane zostało z naruszeniem art. 92 ust. 1 Konstytucji RP. Zważywszy ponadto, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji RP), co w odniesieniu do organów podatkowych znalazło także wyraz w art. 120 ustawy Ordynacja podatkowa oraz że nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje, a ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie (art. 31 ust. 2 i art. 3 Konstytucji RP), uznać należało, że interpretacja przepisów ustawy o NIP i rozporządzenia z dnia 14 listopada 2003 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych dokonana w zaskarżonej interpretacji jest niezgodna z prawem.

Za podstawę żądania przedstawienia informacji dotyczących miejsc działalności gospodarczej rozumianych jako adresy wszystkich posiadanych nieruchomości nie może być również - zdaniem Sądu - uznany art. 5 ust. 4 ustawy o NIP. Przepis ten („zgłoszenie identyfikacyjne podatników wykonujących działalność gospodarczą zawiera również informacje dotyczące tej działalności”) nie określa bowiem rodzajów informacji podlegających ujawnieniu. Brak dostatecznej określoności postanowień art. 5 ust. 4 ustawy o NIP powoduje, że nie może on stanowić źródła powstania obowiązków. W przeciwnym razie obowiązki w tym zakresie kreowałoby swobodne uznanie organów podatkowych. W braku normy ustawowej, która nakazywałaby podatnikom będącym podmiotami gospodarczymi podawanie w zgłoszeniach identyfikacyjnych adresów wszystkich będących w ich władaniu nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą, uznać należy, iż podatnicy ci mają obowiązek podać dane adresowe tylko w zakresie wprost określonym w art. 5 ustawy o NIP.

W ocenie Sądu poza wskazaną powyżej sprzecznością wydanego w sprawie rozporządzenia w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych z upoważnieniem ustawowym pod kreślić także należy, iż wprowadzenie przedmiotowych obowiązków informacyjnych w zakresie wskazywania wszystkich aktualnych miejsc prowadzenia działalności ich opisów itp. wykraczała poza granicę zasady proporcjonalności sformułowanej w art. 31 ust. 3 Konstytucji PR. Zgodnie z tą zasadą środek zastosowany przez administrację powinien być zdatny do osiągnięcia zamierzonego celu, po drugie powinien być to środek niezbędny do osiągnięcia danego celu. Warto wskazać, iż zgodnie z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego „Zasada proporcjonalności stawia przed prawodawcą każdorazowo obowiązek rozważenia rzeczywistej potrzeby ingerencji w danym stanie faktycznym w zakres prawa bądź wolności jednostki i zastosowania takich środków prawnych, które będą skuteczne oraz niezbędne. Niezbędność to również skorzystanie ze środków jak najmniej uciążliwych dla podmiotów, których prawa lub wolności podlegają ograniczeniu. Ingerencja w sferę statusu jednostki musi więc pozostawać w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do celów, których ochrona uzasadnia dokonane ograniczenie.” (wyrok z 16 kwietnia 2002 r., SK 23/01).

W kontekście powyższego Sąd stwierdził, iż informacja o miejscach prowadzenia działalności, może być przekazywana przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą (w szczególności w wielu miejscach w kraju), po uprzednim wezwaniu upoważnionego organu bez potrzeby nakładania na przedsiębiorców nieproporcjonalnego obowiązku wysyłania do organów stosownych formularzy oraz bieżącego badania, czy wszystkie dane co do miejsc prowadzenia działalności są aktualne. Nie ulega też wątpliwości, iż organy administracyjne w sytuacji istnienia takiej potrzeby posługując się w swoich postępowaniach szerokim zakresem środków dowodowych oraz danymi przesyłanymi przez przedsiębiorców mogą uzupełniać oraz aktualizować posiadane informacje o zakresie działalności poszczególnych podmiotów gospodarczych.

Od powyższego wyroku Organ podatkowy wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 7 lipca 2011 r. sygn. akt I FSK 1132/10 oddalił skargę kasacyjną, wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie. NSA orzekł, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie celnie wywiódł, że w rozporządzeniu w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych zamieszczono regulacje, które nie wynikają z treści upoważnienia zawartego w art. 5 ust. 5 ustawy NIP. W szczególności nie znajduje umocowania ustawowego wymóg podawania wszystkich adresów prowadzonej działalności. Odmowa zastosowania przepisów wspomnianego rozporządzenia znajduje więc umocowanie konstytucyjne, a konkluzja z niej wypływająca w postaci uchylenia interpretacji wydanej w oparciu o przepisy rozporządzenia wydanego z przekroczeniem zakresu ustawowej delegacji, jest uzasadniona.

W dniu 27 października 2011 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 maja 2010 r. sygn. III SA/Wa 2149/09 uchylający ww. interpretację, w którym Sąd poparł stanowisko Spółki przedstawione w ww. wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 maja 2010 r. sygn. III SA/Wa 2149/09 i Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lipca 2011 r. sygn. akt I FSK 1132/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie określenia czy Spółka powinna wykazywać w zgłoszeniu identyfikacyjnym/aktualizacyjnym NIP-2 w części dotyczącej adresów miejsc wykonywania działalności - obok adresu centrali i oddziałów – także adresy kolektur Spółki uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.