P O S T A N O W I E N I E

Działając na podstawie art. 216 § 1 w związku z art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8 z 2005 r., poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Krapkowicach po rozpatrzeniu złożonego przez Jednostkę wniosku w dniu 27.12.2006 r. w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego w kwestii dotyczącej wypłaconej byłemu pracownikowi w wyniku zawarcia ugody odprawy - uznaje stanowisko Jednostki jako prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Zgodnie z art. 14a § 4 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie.

Przepis art. 14a § 1 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8 z 2005 r., poz. 60 ze zm.) stanowi iż stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż były pracownik Jednostki otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem ustawowego terminu wypowiedzenia (jednomiesięcznego). Wypowiedzenie nastąpiło z przyczyny restrukturyzacji i utraty zaufania do pracownika. W wyniku zwolnienia pracownik wniósł do sądu pozew o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne. Z dołączonej przez Jednostkę kopii wypisu z protokołu z dnia 27.10.2006 r. wynika, iż Strony zawarły ugodę w wyniku której zobowiązano się zapłacić byłemu pracownikowi odprawę w wysokości 3.200,00 zł.

W związku z powyższym Jednostka pyta, czy wypłacona byłemu pracownikowi na podstawie zawartej w sądzie ugody odprawa może zostać zinterpretowana jako forma odszkodowania i podlegać zwolnieniu przedmiotowemu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) .

Zdaniem Jednostki – zgodnie z literalnym brzmieniem przedmiotu zawartej ugody – chodzi o odprawę a nie o odszkodowanie, co zobowiązuje Jednostkę jako płatnika do potrącenia i odprowadzenia podatku dochodowego od wypłaconej odprawy.

Po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego przez Jednostkę – Naczelnik Urzędu Skarbowego w Krapkowicach wyjaśnia, iż zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań:

• otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

• dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie ze stanowiskiem Jednostki - powołane przez Nią przepisy powyższego artykułu nie znajdują w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ jego uregulowanie wyraźnie wskazuje, że przedmiotem zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych są odszkodowania a nie odprawa. Brak jest zatem podstaw do zakwalifikowania przedmiotowej odprawy do zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b, który w sposób jednoznaczny odnosi się do odszkodowań. Wprowadzone w ustawie zwolnienia przedmiotowe – w myśl zasady powszechności opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych - należy interpretować ściśle przy pomocy zasad wykładni gramatycznej.

Ponieważ wypłata odprawy nastąpiła w wyniku rozwiązania stosunku pracy powinna stanowić źródło przychodów z tytułu wynagrodzenia ze stosunku pracy.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty należnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zatem zgodnie z treścią art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego , stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W związku z powyższym, pracodawca jako płatnik winien pobrać zaliczkę na podatek zgodnie z treścią art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, iż zaliczki o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali (tj. 37.024 zł.) – 19% dochodu uzyskanego w danym miesiącu (ust. 1 pkt 1).

Mając powyższe na uwadze stwierdza się, że zasądzona byłemu pracownikowi odprawa z tytułu wypowiedzenia umowy o pracę podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i z tytułu jej wypłaty pracodawca jako płatnik powinien obliczyć i pobrać podatek dochodowy.

W związku z powyższym – postanowiono jak w sentencji.

Powyższą interpretację wydano w oparciu o stan faktyczny przedstawiony w w/w wniosku oraz zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym na dzień wydania interpretacji. Zgodnie z art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Jeżeli jednak podatnik, płatnik lub inkasent zastosowali się do interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej ich zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.

Przepis § 2 tegoż artykułu stanowi, iż interpretacja jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na postanowienie służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu za pośrednictwem tutejszego organu w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia. Zażalenie, zgodnie z przepisem art. 222 w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej, powinno określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać podstawy uzasadniające to żądanie