P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Spółki z dnia 2 lutego 2007 r. (data wpływu wniosku do tutejszego organu podatkowego 2 lutego 2007 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Ze stanu faktycznego zawartego we wniosku wynika, że Spółka zajmuje się sprzedażą detaliczną podzespołów elektronicznych nabywanych zarówno w drodze importu z krajów azjatyckich, jak również wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów z krajów należących do Unii Europejskiej. Nabywane towary sprzedawane są w różnych okresach i rozchodowane są z magazynu pojedynczo przez kilka miesięcy. Zgodnie zatem z przepisami art. 15 ust. 1 oraz art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do zarachowania w koszty podatkowe należałoby przyjmować każdorazowo inny kurs (odpowiadający datom sprzedaży poszczególnych partii towarów).

W związku z przedstawionym powyżej stanem faktycznym Spółka zwróciła się o potwierdzenie prawidłowości przyjętego przez nią systemu wyliczania kosztów uzyskania przychodów wyrażonych w walutach obcych.

Analiza art. 15 ust. 1 i ust. 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w ocenie Spółki prowadzi do wniosku, że intencją ustawodawcy było powiązanie kursu używanego przez podatnika z zapisami dokonywanymi w księgach rachunkowych. Z uwagi jednak na możliwość wystąpienia różnicy pomiędzy datą przyjęcia towaru w księgach rachunkowych a zarachowaniem kosztu, który powstaje dopiero w momencie jego sprzedaży, przytoczone przepisy stają się zdaniem Spółki z praktycznego punktu widzenia niemożliwe do zastosowania. Zdaniem Spółki z uwagi na dokonywaną przez nią ilość transakcji sprzedaży (detaliczna i hurtowa sprzedaż podzespołów elektronicznych), literalne zastosowanie art. 15 ust. 1 i ust. 4c wymuszałoby na Spółce obowiązek zastosowania dla określenia kosztu związanego ze sprzedażą pojedynczej dostawy towaru nawet kilkudziesięciu kursów wymiany.

Spółka przyjęła, że jedynym praktycznym rozwiązaniem będzie uznanie, że ustawodawca używając w art. 15 ust. 4d zwrotu „dzień na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku)” w praktyce miał na myśli datę zarachowania samej faktury, a nie konkretnie kosztu wynikającego ze sprzedaży towarów nabytych na podstawie owej faktury. Za właściwy zatem Spółka uznała:

- dla importu towarów – kurs średni NBP z dnia poprzedzającego wystawienie dokumentu SAD,

- dla wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów – kurs średni NBP z dnia poprzedzającego datę wystawienia faktury UE przez kontrahenta Spółki.

Zdaniem Spółki przyjęte przez nią rozwiązanie jest właściwie jedynym możliwym do zastosowania w praktyce prowadzonej przez siebie działalności.

Po zapoznaniu sie z wnioskiem Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, uznając stanowisko Spółki za nieprawidłowe, wyjaśnia co następuje:

Wykazywanie kosztów poniesionych w walutach obcych reguluje art. 15 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).

Zgodnie z tym przepisem koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Dzień poniesienia kosztu został przez ustawodawcę zdefiniowany w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do tego przepisu za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Tutejszy organ podatkowy zwraca uwagę, że dzień poniesienia kosztu nie jest tożsamy z dniem jego potrącalności.

Kwestie potrącalności kosztów uzyskania przychodów reguluje art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (przytoczony przez Spółkę przepis art. 15 ust. 4c jest przepisem mającym charakter pomocniczy w stosunku do treści art. 15 ust. 4, gdyż wskazuje tylko, że koszty bezpośrednio związane z przychodami odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego lub złożenia zeznania można potrącić w roku następującym po roku, za który składane jest sprawozdanie lub zeznanie).

Stosownie do art. 15 ust. 4 ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami (z treści wniosku wynika, że Spółka takie właśnie koszty ponosi) poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Należy zatem odróżnić poniesienie kosztu jako operację polegającą na zarachowaniu kosztu w księgach, od potrącalności kosztu polegającego na pomniejszeniu uzyskiwanych przychodów o odpowiadające im koszty uzyskania przychodów, w roku uzyskania przychodu odpowiadającemu temu kosztowi.

W przypadku uzyskania takich przychodów, Spółka powinna potrącić ten koszt przeliczony na walutę polską według kursu średniego NBP z dnia poprzedzającego dzień zarachowania tego kosztu w księgach Spółki.

Przyjęty przez Spółkę system przeliczania kosztów wyrażonych w walutach obcych jest nieprawidłowy. Sposób przeliczania kosztów wyrażonych w walutach obcych, a więc w przypadku importu towarów kurs średni NBP z dnia wystawienia dokumentu SAD, a dla wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów kurs średni NBP z dnia poprzedzającego dzień wystawienia faktury przez kontrahenta Spółki, nie znajduje uzasadnienia w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W oparciu o przytoczone powyżej przepisy art. 15 ust. 1 zdanie drugie oraz art. 15 ust. 4e ustawy prawidłowym kursem, w oparciu o który Spółka powinna przeliczać swoje wydatki wyrażone w walutach obcych, jest kurs średni NBP z dnia poprzedzającego dzień ujęcia kosztu wynikającego z SAD w przypadku importu lub faktury w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w księgach Spółki. Przedstawiony zatem przez Spółkę we wniosku sposób przeliczania swoich zobowiązań w walutach obcych można by było uznać za prawidłowy, gdyby Spółka:

- w przypadku importu towarów ujmowała w księgach koszt wynikający z SAD w dniu wystawienia tego dokumentu,

- w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów ujmowała w księgach koszt wynikający z faktury w dniu wystawienia tejże faktury.

Jednakże w praktyce często zdarza się, że koszty są ujmowane w księgach po dacie wystawienia dokumentu, na podstawie którego te koszty są zarachowane i wówczas należy koszt ten wykazać w walucie polskiej dokonując jego przeliczenia według kursu średniego NBP z dnia poprzedzającego dzień zarachowania tego kosztu.

Z tego też powodu tutejszy organ podatkowy nie może podzielić stanowiska Spółki zawartego we wniosku.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanawia jak na wstępie.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę w złożonym wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 i art. 239 w związku z art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa).