POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 216, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) oraz art. 4 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1590) Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Lublinie uznaje przedstawione stanowisko w złożonym wniosku o interpretację przepisów prawa podatkowego za prawidłowe.

Uzasadnienie

Wnioskiem złożonym w dniu 27.06.2007 r. zwrócił się Pan do tutejszego organu podatkowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w którym przedstawił Pan następujący stan faktyczny:

Prowadzi Pan pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie transportu osobowego i towarowego. Zatrudnia Pan kierowców na podstawie umowy o pracę.

W związku z tym zwrócił się Pan do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Lublinie z pytaniem czy przysługujące kierowcom zatrudnionym w Pana firmie diety z tytułu podróży służbowych, podlegają zaliczeniu w koszty uzyskania przychodów i kiedy należy zaliczyć wydatki z tytułu wypłat diet, do kosztów uzyskania przychodów.

Własne stanowisko w sprawie, zawarł Pan we wniosku stwierdzając, że diety wypłacane za czas z tytułu podróży służbowych kierowców stanowią koszt uzyskania przychodu dla pracodawcy, ze względu na fakt, iż odzwierciedlają koszty zwiększonych wydatków na wyżywienie, na ewentualne przejazdy i inne drobne wydatki, które nieodzownie wiążą się z wyjazdem poza siedzibę pracodawcy, powołując się na przepisy art. 22 ust. 1 i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mając na uwadze treść art. 23 ust. 1 pkt 55 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa Pan , że właściwym momentem zaliczenia diet z tytułu podróży służbowych do kosztów uzyskania przychodów jest dzień wypłaty diet pracownikom.

W myśl przepisów art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw wnioski o wydanie pisemnych interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnych sprawach wniesione przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy podlegają rozpatrzeniu na podstawie przepisów ustawy zmienionej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Zgodnie z art. 14 a § 1 cyt. ustawy Ordynacja podatkowa, stosownie do swojej właściwości miejscowej naczelnik urzędu skarbowego, na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa, albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

W związku z powyższym informuję Pana o zakresie i sposobie zastosowania prawa podatkowego w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego.

Pojęcie kosztów uzyskania przychodów zostało zdefiniowane w art. 22 ust. 1 ustawy z da 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). Przepis ten stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z treści powyższego przepisu wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w art. 23 tej ustawy, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, nie wyłączając tych które związane są pośrednio z uzyskanymi przychodami, a mianowicie z funkcjonowaniem źródła przychodów.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera jedynie regulację, zgodnie z którą nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych przedsiębiorcy i osób z nim współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Przepisami tymi są odpowiednio: dla podróży krajowych - rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.), dla podróży zagranicznych – rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Powołane wyżej rozporządzenia nie zawierają definicji podróży służbowej. Została ona natomiast zawarta w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Regulacje w tym zakresie zawiera m.in. art.77⁵ § 1, który stanowi, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Podróżą służbową jest zatem taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany za świadczeniem pracy.

Ponadto, odnośnie definicji podróży służbowych, zgodnie z pismem Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 września 2006 r. Nr DPR-4280-24-BW/06 (I.dz. 4102-716) Ministerstwo zajęło następujące stanowisko: „W świetle przepisów prawa pracy określenie w umowie o pracę m. in miejsca wykonywania pracy pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Nie ma przeszkód prawnych, aby w umowie o pracę zawartej z kierowcą, określono jako miejsce wykonywania pracy siedzibę firmy. W takim przypadku, jeśli umowa o pracę nie przewiduje dodatkowych warunków, służbowy wyjazd kierowcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy będzie podróżą służbową”.

Zasady ustalania należności z tytułu podróży służbowych dla pracowników sfery budżetowej regulują w/w przepisy wykonawcze Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. Natomiast przepis art. 77⁵ § 3 Kodeksu pracy wskazuje, że warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowych pracownikom zatrudnionym u pracodawców działających w sferze pozabudżetowej określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania. W myśl art. 77⁵§ 4 Kodeksu pracy ustalona przez pracodawcę wysokość diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju lub poza jego granicami nie może być jednak niższa od wysokości diety ustalonej dla pracowników zatrudnionych w sferze budżetowej. W przypadku braku uregulowania przez pracodawcę kwestii zwrotu należności z tytułu podróży służbowych pracowników w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania, umowie o pracę w myśl art. 77⁵ § 5 Kodeksu pracy pracownikowi przysługuje należność na pokrycie kosztów podróży służbowej w wysokości przewidzianej dla pracowników sfery budżetowej.

Reasumując, podatnikowi, jako podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych, przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet wypłacanych pracownikom z tytułu podróży krajowych i zagranicznych, w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej oraz zaliczenie w koszty uzyskania przychodów wydatków refundujących koszty podróży poniesione przez kierowcę – zleceniobiorcę, zgodnie z warunkami zawartymi w umowie zlecającej podróż krajową lub zagraniczną.

W/w interpretacja odnosi się wyłącznie do przedstawionego przez wnioskodawcę i przytoczonego w treści postanowienia stanu faktycznego oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Zgodnie z art. 14 a § 4, w związku z art. 236 Ordynacji podatkowej na niniejsze postanowienie służy stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie za pośrednictwem Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Lublinie w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.