POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 216 §1 oraz art. 14a §1 §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (tekst jednolity w Dz. U. z 2005 roku Nr 8 poz. 60 z późniejszymi zmianami) po rozpatrzeniu wniosku

z dnia 06 lutego 2007 (data wpływu do tutejszego organu podatkowego 26 lutego 2007 roku) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w przedmiocie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wartości dokonanych jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sopocie uznał stanowisko przedstawione we wskazanym powyżej wniosku za prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego i w obowiązującym stanie prawnym.

Uzasadnienie

Z przedstawionego stanu faktycznego oraz danych będących w posiadaniu tutejszego organu podatkowego wynika, że prowadzi Pani działalność gospodarczą. Według Pani stanowiska, przy zakupie środków trwałych zaliczanych do grupy 3 – 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, ma Pani prawo do skorzystania z jednorazowej amortyzacji.

Strona wnosi o wyjaśnienie następującej kwestii:

Czy podatnik będący małym podatnikiem, prowadzący działalność od wielu lat, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, zaliczyć może wydatki dotyczące jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3 – 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000,00 euro, łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych?

Zdaniem podatnika, ponieważ po słowach: „ z zastrzeżeniem ust. 11” występuje przecinek i informacja z której wynika, że mali podatnicy mogą również skorzystać z takiej formy amortyzacji – ma prawo do zastosowania jednorazowej amortyzacji.

Ocena prawna stanowiska wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym i prawnym jest następująca.

W 2007 roku uległy zmianie niektóre zasady dokonywania amortyzacji. W treści art. 22k ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (jednolity tekst w Dz. U. z 2000 roku Nr 14, poz. 176 z późniejszymi zmianami), ustawodawca wskazał, iż „podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych”. Zatem amortyzacji jednorazowej mogą dokonywać podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność, oraz tzw. mali podatnicy. Pojęcie małego podatnika wprowadziła do cytowanej powyżej ustawy o podatku dochodowym najnowsza nowelizacja. W myśl art. 5a pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych „małym podatnikiem jest taki podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800 000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł,

Zgodnie z treścią art. 22k ust. 12 powołanej powyżej ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym „przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł”. Tak więc do ustalenia równowartości w złotych 50 000 euro należy zastosować średni kurs euro ogłaszany przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy. Na potrzeby 2007 roku kurs ten wynosił 3,9745 zł. Limit amortyzacji jednorazowej w roku podatkowym 2007 wynosi 199 000 zł (obowiązująca kwota limitu podlega zaokrągleniu do 1000 zł). Natomiast małym podatnikiem w 2007 roku jest podatnik, który uzyskał w 2006 roku przychód nie większy niż 3 180 000 zł.

Ustawodawca w treści art. 22k ust. 11 wprowadził dodatkowe obostrzenia. „Przepis ust. 7 nie ma zastosowania do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki nie-mającej osobowości prawnej lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa”. Zatem amortyzacji jednorazowej nie może także dokonywać podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych rozpoczynający działalność gospodarczą, który w roku jej rozpoczęcia, a także w okresie dwóch lat poprzedzających prowadził działalność gospodarczą samodzielnie bądź jako wspólnik spółki niemającej osobowości prawnej. Okres dwóch lat liczy się w tym przypadku wstecz od końca roku poprzedzającego rok rozpoczęcia działalności. Możliwość stosowania amortyzacji jednorazowej jest wyłączona także wtedy, gdy działalność taką prowadził małżonek podatnika. Dotyczy to tylko sytuacji, w której między małżonkami istnieje wspólność majątkowa.

W art. 22k ust. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (jednolity tekst w Dz. U. z 2000 roku Nr 14, poz. 176 z późniejszymi zmianami), ustawodawca określił, iż „przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3”. Oznacza to, że amortyzacji jednorazowej można dokonywać do wysokości nieprzekraczającej łącznie w roku podatkowym równowartości 50 000 euro wartości odpisów amortyzacyjnych. Przy określaniu tego limitu nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nieprzekraczającej 3.500 zł. Dokonywanie amortyzacji jednorazowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych o wartości początkowej nie wyższej niż 3.500 zł pozostaje całkowicie bez wpływu na roczny limit określony równowartością 50 000 euro.

Nadmienić w tym miejscu należy, iż w mocy pozostał nadal przepis zezwalający na jednorazową amortyzację środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej o wartości równej lub niższej niż 3.500 zł. Możliwość dokonania jednorazowej amortyzacji w zasadzie nie różni się w tym przypadku od bezpośredniego zaliczenia wydatku na zakup środka trwałego bądź wartości niematerialnej do kosztów uzyskania przychodów. Przepisy stanowią, że gdy wartość początkowa środka trwałego bądź wartości niematerialnej i prawnej jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym. Możliwość jednorazowej amortyzacji (3.500 zł) w tym przypadku dotyczy także wartości niematerialnych i prawnych, a nie tylko środków trwałych, tak jak ma to miejsce w przypadku amortyzacji limitowanej kwotą równowartości 50 000 euro. Poza tym amortyzacja do wartości 3.500 zł może być dokonywana bez względu na wielkość podatnika, rok podatkowy, czy też przekształcenia, jakim podlegał, oraz nie stanowi pomocy publicznej.

„Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych”. Powyższy zapis został zawarty w art. 22k ust. 8 wyżej cytowanej ustawy o podatku dochodowym. Zgodnie z nim jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych można dokonywać w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Odpisów tych można dokonywać nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Stwierdzenie „nie wcześniej” oznacza, iż jednorazowego odpisu można dokonać także w miesiącach późniejszych niż miesiąc wprowadzenia. Jednorazowego odpisu amortyzacyjnego można dokonywać również w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo też jednorazowo na koniec roku podatkowego. Nie można jednak rozpocząć amortyzacji z zastosowaniem wybranej metody amortyzacji (liniowej lub degresywnej), a następnie przed końcem roku podatkowego zastosować jednorazowego odpisu. Należy bowiem pamiętać, że wybraną metodę amortyzacji stosować należy do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Jeżeli w ramach jednorazowego odpisu środek trwały lub wartość niematerialna nie zostały do końca zamortyzowane, od następnego roku podatkowego kontynuuje się amortyzację, stosując metodę liniową lub degresywną. Gdy wybrana zostanie liniowa metoda amortyzacji, można podane w Wykazie stawki amortyzacyjne podwyższać lub obniżać na zasadach określonych w art. 22i cytowanej już ustawy o podatku dochodowym (dotyczy używania w warunkach pogorszonych lub złych lub środków trwałych poddanych szybkiemu postępowi technicznemu). Łączna suma odpisów amortyzacyjnych nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych. Należy zauważyć, że podatnik nie ma obowiązku dokonania odpisu jednorazowego w maksymalnej możliwej wysokości. Wysokość tego odpisu zależy od jego decyzji, oczywiście w ramach przysługującego rocznego limitu.

Ustawodawca w art. 22k, ust. 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych określił, że „pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis”. Tak więc o wysokość dokonanych jednorazowych odpisów amortyzacyjnych zmniejszy się więc limit pomocy publicznej dla jednego beneficjenta. Stanowi on równowartość kwoty 200 000 euro w okresie trzech kolejnych lat. W praktyce oznacza to, że dokonując corocznie amortyzacji jednorazowej w granicach limitu, istotnie może to utrudnić uzyskanie pozytywnej decyzji w zakresie umorzenia lub rozłożenia zaległości podatkowej, umorzenia odsetek za zwłokę, odroczenia terminu płatności podatku czy rozłożenia jego zapłaty na raty. Przekroczenie limitu de minimis wymaga notyfikacji pomocy przez Komisję Europejską. Jednocześnie jednak jest to pomoc automatyczna, tzn. niewymagająca spełnienia żadnych dodatkowych warunków oprócz omówionych wcześniej.