POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1, § 3 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm. ), w związku ze złożonym w dniu 27.06.2007r. przez Pana K. wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet właściciela z tytułu odbywania podróży w kraju i zagranicą, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Siedlcach uznaje przedstawione stanowisko za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Działając zgodnie z przepisem art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm. ), w brzmieniu obowiązującym do 30.06.2007r., stosownie do swojej właściwości, m.in. naczelnik urzędu skarbowego, na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu stosowania przepisów prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Natomiast zgodnie z przepisami art. 14a § 2 cyt. ustawy składając wniosek podatnik, płatnik lub inkasent jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie.

Pismem złożonym w dniu 27.06.2007r. podatnik zwrócił się z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że podatnik jest właścicielem firmy świadczącej usługi transportowe w kraju i zagranicą. Zatrudnia kierowców, ale również sam jako kierowca - właściciel wyjeżdża w trasy krajowe i zagraniczne. Swoim pracownikom rozlicza koszty delegacji, w której otrzymują m.in. diety za podróż. Zdaniem wnioskodawcy, wyjazdy właściciela tak samo jak i pracowników są podróżą służbową związaną nierozerwalnie z działalnością gospodarczą. Dlatego też, diety i inne wydatki związane z wyjazdami kierowcy-właściciela mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż służą uzyskaniu przychodu i nie podlegają wyłączeniu na podstawie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznajmia, iż stanowisko takie zajął również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 3 kwietnia 2007r., sygn. AKT III SA/WA120/07.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stanowisko strony, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Siedlcach , stwierdza co następuje: Kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm. ), są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Jak wynika z powyższego uregulowania, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów określonego wydatku wymaga łącznego spełnienia dwóch podstawowych przesłanek, które zakładają, że wydatek:

• musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu, lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie został wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym, który zawiera katalog wydatków nie uznawanych za koszty.

Zasady dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą reguluje art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy. Stosownie do przepisów w/w art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określonych w odrębnych przepisach, wydanych przez właściwego ministra. Zagadnienia dotyczące kwestii podróży służbowych uregulowane zostały w przepisach prawa pracy: tj. w ustawie z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy ( Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm. ) oraz innych przepisach tej gałęzi prawa. Natomiast wysokość diet została określona w rozporządzeniu z dnia 19 grudnia 2002r. Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju ( Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm. ) oraz rozporządzeniu dnia 19 grudnia 2002r. Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju ( Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm. ) .

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia podróż służbowa, a organy podatkowe nie posiadają uprawnień do interpretacji ww. przepisów prawa pracy, czy w przedstawionym stanie faktycznym właściciel odbywa podróż służbową. Tak więc prawo do otrzymania świadczeń z tytułu podróży służbowej powinno wynikać z tych przepisów. Przedsiębiorca ponosząc wydatki w związku z wyjazdem służbowym może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszystkie faktycznie poniesione wydatki, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągnięcie przychodu o ile nie są one wyszczególnione jako nie stanowiące takich kosztów w w/w art. 23. Dlatego też, w sytuacji gdy na podstawie przepisów prawa pracy podatnikowi przysługują diety i inne należności z tytułu podróży służbowych, wartość tych świadczeń do wysokości określonej w ww. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Socjalnej, będzie stanowiła koszty uzyskania przychodów na zasadach określonych w cytowanym art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.Wobec powyższego, stanowisko podatnika przedstawione we wniosku, należy uznać za prawidłowe.Powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Interpretacja ta nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.