POSTANOWIENIE

Działając na podstawie art. 14 a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r Nr 8 poz. 60 ze zm.) w odpowiedzi na pisemny wniosek podatnika, o interpretację zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Gostyninie, po wnikliwej analizie własnego stanowiska wnioskodawcy, który uważa, że może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów diety biegłych rewidentów z tytułu podróży służbowych /wyjazdów do klientów/ tak jak to przysługuje pracownikowi, postanawia uznać stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe.

Uzasadnienie

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że, rozlicza się z podatku dochodowego na zasadach ogólnych i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jako biegły rewident Wnioskodawca jeździ celem badania ksiąg i innych usług pokrewnych do klientów, których siedziby znajdują się w różnych miejscowościach. Zazwyczaj pobyt poza Gostyninem trwa w wielu przypadkach ponad 8 godzin. Zdaniem Wnioskodawcy diety z tytułu podróży służbowych /wyjazdów do klientów/ można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Powyższe oznacza, że określone wydatki mogą być potraktowane jako koszty uzyskania przychodu jedynie pod warunkiem wykazania ich związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wykazania, że ich poniesienie może lub ma bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt.52 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

A zatem, z powołanych wyżej przepisów wynika, że przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych w tej samej wysokości, w jakiej przysługują pracownikom.

Wątpliwości może budzić kwestia, czy osoba prowadząca działalność w określonym zakresie w ogóle odbywa podróż służbową i czy w związku z tym, wydatki związane z wyjazdem mogą być uznane – w formie diet, za koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej. Jednakże ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji podróży służbowej. Definicję taką zawiera art. 775 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku – Kodeks Pracy/Dz. U. z 1998r Nr 21 poz. 94 ze zm./ W myśl tego przepisu za podróż służbową uznaje się wykonywanie na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Definicja ta nie może mieć jednak decydującego znaczenia dla określenia kosztów uzyskania przychodów na gruncie prawa podatkowego, gdyż w sposób oczywisty eliminuje z kręgu osób uprawnionych do wyliczenia diety z tytułu podróży służbowej jako kosztu uzyskania przychodu wszystkich tych, którzy prowadzą działalność gospodarczą.

Przepis art. 23 ust.1 pkt.52 ustawy podatkowej uprawniający do zaliczenia części diet do kosztów uzyskania przychodu, nie uzależnia tego prawa od charakteru czy rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Brak jest zatem, uzasadnionych podstaw do twierdzenia, że przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w określonym zakresie nie odbywa podróży służbowej tylko dlatego, że wykonywane przez niego zadania należą do zakresu prowadzonej działalności gospodarczej.

Biorąc powyższe pod uwagę, w sytuacji opisanej we wniosku, Podatnik ma prawo do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych zgodnie z art. 21 ust.1 pkt. 52 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego postanowiono jak w sentencji.

Niniejsze postanowienie dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia opisanego zdarzenia. Zgodnie z art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja Podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, jeżeli jednak wnioskodawca zastosuje się do niej, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej jego zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia niniejszego postanowienia, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu. Niniejsza interpretacja – zgodnie z art. 14b § 2 ww. ustawy – jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla Wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji.

Na niniejsze postanowienie służy zażalenie. Zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia stronie. Zażalenie wnosi się do Dyrektora Izby Skarbowej za pośrednictwem tut. organu podatkowego.