Odnosząc się do powyższej kwestii Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź-Widzew stwierdza, co następuje:

Pomoc finansowa, z której podatniczka korzysta wynika z art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. nr 99 poz. 1001 ze zm.) oraz aktu wykonawczego do niej – rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 31 sierpnia 2004r. w sprawie warunków i trybu refundacji ze środków Funduszu Pracy kosztów wyposażenia i doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego, przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej i refundowania kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa oraz wymiaru dopuszczalnej pomocy (Dz.U. Nr 196 poz. 2018).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. nr 14, poz. 176 ze zm. - zwanej w dalszej części updof), jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej, o których mowa we wskazanym wyżej art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy są wolne od podatku dochodowego.Biorąc pod uwagę powyższe, przyznane Pani środki finansowe są objęte zwolnieniem przedmiotowym na podstawie powołanego przepisu updof.

W zakresie ponoszenia wydatków z przyznanych środków stwierdza się, iż wydatki sfinansowane opisanymi środami przyznanymi osobie bezrobotnej na podjęcie działalności gospodarczej będą stanowiły koszt uzyskania przychodów ze źródła, jakim jest działalność gospodarcza, o ile spełniają kryteria zaliczenia do kategorii kosztu, stosownie do art. 22 ust. 1 updof, i jednocześnie nie są wymienione w art. 23 tej ustawy.Kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła – zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 updof – są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Jak wynika z powyższego uregulowania, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów określonego wydatku wymaga łącznego spełnienia dwóch podstawowych przesłanek, które zakładają, że wydatek:
- musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu, oraz

- nie został wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ust. 1 updof, który stanowi katalog wydatków nie uznawanych za koszty, bądź wydatków, co do których istnieją szczególne uregulowania.

Wydatki związane z nabyciem towarów handlowych, opakowań, wyposażenia sfinansowane ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej będą stanowić koszt uzyskania przychodów ze źródła jakie stanowi pozarolnicza działalność gospodarcza, gdyż spełniają kryterium zaliczenia do kategorii kosztu i jednocześnie nie są wymienione w art. 23 updof.

Natomiast jeżeli środki zostały wykorzystane na zakup środków trwałych, to odpisy amortyzacyjne od tej części wartości środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów. Stosownie bowiem do art. 23 ust. 1 pkt 45 updof nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zatem, zgodnie z przytoczonym wyżej przepisem, odpisy amortyzacyjne od zakupionych rzeczy zaliczonych do środków trwałych nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów, ze względu na fakt, że wydatki na ich nabycie zostały Pani zwrócone w formie opisanej na wstępie.

Stosownie do art.22 a updof, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów są obowiązani do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania (art. 22n ust. 2 i 4 updof).

Zgodnie z § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.) przedmiotowe składniki majątkowe, o wartości jednostkowej wyższej niż 1 500,00 zł, powinny zostać wpisane do ewidencji wyposażenia.Za wyposażenie, w rozumieniu § 3 ust. 1 pkt 7 cyt. rozporządzenia uznawane są - rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

Wydatki poniesione na zakup towarów handlowych, zgodnie z objaśnieniami do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152 poz. 1475 ze zm.) - należy wpisać do księgi w rub. 10, natomiast wydatki dotyczące pozostałych kosztów należy wpisać w rub. 13.

W oparciu o powyższe Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź-Widzew podzielił stanowisko przedstawione we wniosku.