INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2007 r. (data wpływu 7 września 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2007 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych na terenie kraju i poza jego granicami, zatrudnia pracownika na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego wyposażonego w leżankę. Kierowca wykonuje pracę na terenie kraju i za granicą. Z tytułu wykonywanych podróży służbowych Wnioskodawca chce wypłacać kierowcy diety oraz ryczałty za noclegi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, Wnioskodawca ma prawo zaliczyć wypłacone kierowcy diety oraz ryczałty za noclegi do kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy przepisy prawa podatkowego nie definiują podróży służbowej, definicja ta została uregulowana w prawie pracy.

Wnioskodawca podaje, że podróżą służbową w rozumieniu art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) jest wykonywanie zadania służbowego na polecenie pracodawcy poza miejscem pracy pracownika. Stałe miejsce pracy winno wynikać z umowy o pracę.

Zdaniem Wnioskodawcy, o tym, czy wyjazd służbowy pracownika może być uznany za podróż służbową decyduje przede wszystkim to, czy pracownik ma zadanie poza miejscem, które zostało wskazane w umowie o pracę jako stałe miejsce pracy.

Wnioskodawca uważa, że wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi za czas podróży służbowej na obszarze kraju określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. W myśl § 3 tego rozporządzenia, z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów przejazdów, noclegów (…). Natomiast zgodnie z treścią § 7 ust. 2 ww. rozporządzenia, pracownikowi, któremu nie zapewniono bezpłatnego noclegu i który nie przedłożył rachunku, o którym mowa w ust 1, przysługuje ryczałt za każdy nocleg w wysokości 150% diety.

Zatem – zdaniem Wnioskodawcy – pracownikowi zatrudnionemu na etacie kierowcy, którego praca polega na wyjazdach poza miejsce wykonywania pracy określone w umowie o pracę w celu dostarczenia bądź przywiezienia konkretnego towaru, przysługują diety i inne należności otrzymane za czas podróży służbowej, które dla pracodawcy stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Wnioskodawca uważa, że bez znaczenia w tym wypadku jest fakt, że samochód ciężarowy wyposażony jest w miejsce do spania. Środki transportu nie są przeznaczone do zaspakajania potrzeb noclegowych nawet w przypadku wyposażenia ich w miejsce do spania. W związku z powyższym nocleg kierowcy w kabinie samochodu, nawet w przypadku dostosowania jej dla takich potrzeb, nie zwalnia Wnioskodawcy jako pracodawcy z obowiązku pieniężnego zrekompensowania noclegu w trakcie podróży służbowej. Jednakże ryczałt za nocleg nie przysługuje za czas przejazdu nocą, bowiem tak podróżujący pracownik nie ponosi wydatków związanych z zapewnieniem sobie noclegu, a także wtedy, gdy pracodawca uzna, że pracownik ma możliwość codziennego powrotu do miejscowości stałego lub czasowego pobytu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodu nie uznaje się wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nim współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Wobec powyższego należy uznać, że o ile odrębne przepisy wydane przez właściwego ministra określają obowiązek wypłacania diet i innych należności za czas podróży służbowej, to wypłacone ww. należności stanowią koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo zaznacza się, że niniejsza interpretacja dotyczy stosowania przepisów prawa podatkowego – ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydając interpretację tut. organ nie badał, czy w przedstawionej sprawie ciąży na Wnioskodawcy obowiązek naliczania stosownych diet i ryczałtów, bowiem obowiązki te regulowane są przepisami ustaw niepodatkowych, którymi – w przedmiotowej sprawie – są ww. ustawa Kodeks pracy oraz akty wykonawcze wydane na jej podstawie.

Zgodnie bowiem z treścią art. 14b ww. ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretacje przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Poprzez przepisy prawa podatkowego, na mocy art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Natomiast poprzez ustawy podatkowe należy rozumieć – zgodnie z brzmieniem art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa – ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.