INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2007 r. (data wpływu do tut. Biura 26 października 2007 r.) uzupełnionym 27 listopada 2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na reklamę - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2007 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na reklamę. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z dnia 14 listopada 2007 r. wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 27 listopada 2007 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zawarła umowę z Zakładami Zbożowo – Młynarskimi na okres 7 lat na używanie powierzchni elewacji elewatora. Na wynajętej powierzchni przez okres 7 lat będzie umieszczona reklama Spółki. Reklama ma wielkość 4000 m#61447;. Wynajmujący otrzymuje czynsz w wysokości 2 zł netto za m#61447; miesięcznie. Po zakończeniu najmu Spółka zobowiązana jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym. Koszt reklamy z mocowaniem i oświetleniem wynosi 400 000 zł. Konstrukcja mocowania reklamy składa się z systemu stalowych wsporników zamontowanych w sposób trwały do powierzchni pionowej płaszcza betonowego silosów. Sam baner reklamowy stanowi zadrukowana siatka z tworzywa sztucznego mocowana w górnej i dolnej płaszczyźnie do wsporników za pomocą stalowych lin. Pionowe napięcie stanowią liny z tworzywa sztucznego. W skład reklamy wchodzi również oświetlenie. Oświetlenie składa się z 2 linii kablowych oraz 18 projektorów zamontowanych na 18 słupach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może całość kosztów reklamy jednorazowo uznać za koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, a comiesięczny czynsz zaliczyć do kosztów bieżącej działalności...

Zdaniem Spółki stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty reklamy są kosztami pośrednio związanymi z przychodami i zgodnie z art. 15 ust. 4 pkt 4d, który mówi, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Dlatego też koszty reklamy powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów w momencie poniesienia, natomiast czynsz za najem powierzchni pod reklamę w wysokości comiesięcznej raty powinien być zaliczany do kosztów bieżącej działalności.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm., określonej w dalszej części skrótem „ustawa o pdop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Art. 15 ust. 6 ustawy o pdop stanowi, iż kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a – 16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o pdop amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”.

Inwestycją w obcych środkach trwałych są działania podatnika odnoszące się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Regulacje zawarte w przepisach od art. 16b do art. 16m ustawy o pdop wskazują szczegółowe reguły dokonywania odpisów amortyzacyjnych, z których wynika, iż punktem wyjścia w problematyce amortyzacji jest Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT), która umożliwia identyfikację każdego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych elementu majątku trwałego poprzez określenie stosownego symbolu KŚT i zakwalifikowanie go do odpowiedniej pozycji „Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych” stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy o pdop.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje. Jedynie w nielicznych przypadkach w ewidencji środków trwałych obiektem będącym przedmiotem amortyzacji jest tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół latarni, zespół przewodów rurociągowych lub baner reklamowy wraz z oświetleniem i mocowaniem, składający się z szeregu pojedynczych elementów, które nie mogą funkcjonować samodzielnie, a jedynie jako obiekt zbiorczy.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż baner reklamowy wraz z oświetleniem i mocowaniem, umieszczony przez Spółkę na powierzchni elewacji elewatora spełnia wszelkie warunki pozwalające zakwalifikować go wg Klasyfikacji Środków Trwałych – do środków trwałych – grupa 08, rodzaj 808 pozostałe - narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, które winny być amortyzowane według stawki 20% ujętej w poz. 08 powołanego wyżej „Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych”.

Wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych, zgodnie z art. 16g ust. 7 ustawy o pdop, ustala się stosując odpowiednio ust. 3 – 5 tego artykułu. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka zbuduje obiekt reklamowy, czyli zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 wartością początkową środka trwałego będzie koszt wytworzenia.

W myśl art. 16g ust. 4 ustawy o pdop za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Comiesięczny czynsz za najem powierzchni pod reklamę opłacany przez wynajmującego, w okresie trwania umowy jest kosztem pośrednio związanym z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej i dotyczy ściśle określonego czasu (miesiąca), nie przekraczającego roku podatkowego. Dlatego może być zaliczany do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo co miesiąc w dacie poniesienia.

W świetle powyższego stanowiska Spółki, iż wszystkie w/w wydatki winny być uznane za koszt uzyskania w momencie poniesienia jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.