INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2007r. (data wpływu do tut. Biura - 26 października 2007r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ekwiwalentów pieniężnych za używanie przez pracowników w okresie próbnym własnej odzieży i obuwia roboczego oraz ekwiwalentu za pranie odzieży - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2007r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ekwiwalentów pieniężnych za używanie przez pracowników w okresie próbnym własnej odzieży i obuwia roboczego oraz ekwiwalentu za pranie odzieży.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka przyjmując do pracy nowych pracowników na stanowiska robotnicze i niektóre stanowiska kierownicze jak np. kierownik budowy, nie dostarcza im w okresie próbnym odzieży i obuwia roboczego, lecz wypłaca ekwiwalent za używanie prywatnej odzieży i obuwia roboczego oraz ekwiwalent za pranie tej odzieży.Od kwot wypłaconych ekwiwalentów Spółka nie potrąca podatku dochodowego od osób fizycznych ani składek na ubezpieczenia społeczne w oparciu o przepisy art. 21 ust. 1 pkt 11, 11a ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

Czy wypłacony ekwiwalent za używanie przez pracowników w okresie próbnym własnej odzieży i obuwia roboczego oraz ekwiwalent za pranie odzieży podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Spółki wypłata pracownikom w okresie próbnym ekwiwalentu za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego oraz ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ ekwiwalent ten nie jest wynagrodzeniem za pracę, ale formą zastępczą świadczenia rzeczowego, jakim są odzież i obuwie robocze.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone przez pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zatem przyznany pracownikowi ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnione z opodatkowania są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zgodnie z art. 2377 i art. 2379 (zawartym w dziale dziesiątym: Bezpieczeństwo i higiena pracy) ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21 poz. 94 ze zm.) pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, jeśli własna odzież pracownika może ulec zniszczeniu lub zabrudzeniu, lub jeśli wymagają tego procesy technologiczne, sanitarne oraz bezpieczeństwa i higieny pracy. W sytuacji, gdy pracodawca nie może zapewnić pracownikowi prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego, w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.

Jednocześnie, w art. 2377 § 2 przewidziano, że pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. Wówczas pracodawca zobowiązany jest do wypłaty ekwiwalentu pieniężnego w wysokości uwzględniającej aktualne ceny odzieży i obuwia roboczego (art. 2377 § 4 Kodeksu).

Jeżeli więc ekwiwalent pieniężny za używanie własnej odzieży ochronnej i obuwia roboczego oraz ekwiwalent za pranie tej odzieży został wypłacony pracownikowi na podstawie powyższych przepisów Kodeksu pracy, będzie korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym przypadku nie ma znaczenia czy mamy do czynienia z wypłatą ekwiwalentu dla pracownika, z którym jest zawarta umowa na okres próbny czy też wypłaca się świadczenie pieniężne pracownikowi, z którym podpisano umowę na czas nieokreślony.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.