INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 6.10.2007 r. (data wpływu 12.10.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego możliwości obniżenia podstawy opodatkowania o obowiązkowe składki na ubezpieczenie społeczne - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.10.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej możliwości obniżenia podstawy opodatkowania o obowiązkowe składki na ubezpieczenie społeczne.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem Niemiec zamieszkującym na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Źródło przychodów i miejsce zatrudnienia są położone w Niemczech, natomiast miejscem wykonywania pracy jest Rzeczpospolita Polska. Niemiecki pracodawca na mocy prawodawstwa kraju zatrudnienia pobiera od dochodu brutto obowiązkowe składki na ubezpieczenie społeczne w Niemczech, które jest odpowiednikiem polskiego ubezpieczenia społecznego. Również ta część składki wpłacana przez wnioskodawcę bezpośrednio jest odprowadzana przez pracodawcę do systemu ubezpieczeń społecznych w Niemczech.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1.Czy dochód podlegający opodatkowaniu w Polsce może być pomniejszony o składki na ubezpieczenie społeczne wpłacane do niemieckiego systemu ubezpieczeń społecznych...

Zdaniem wnioskodawcy dochód podlegający opodatkowaniu w Polsce powinien być pomniejszony o składki na ubezpieczenie społeczne wpłacane do niemieckiego systemu ubezpieczeń społecznych.

Wewnętrzne przepisy podatkowe państw członkowskich Unii nie mogą naruszać podstawowych swobód określonych w Traktacie Wspólnot Europejskich (TWE).

Art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 Nr 80, poz. 350 ze zm.) uzależniający odliczanie składek od państwowej przynależności ubezpieczeniowej (ZUS), do której są odprowadzane, stanowi uchybienie zobowiązań, które ciążą na Rzeczpospolitej Polskiej na mocy art. 39, 43 i 49 TWE.

Bezpośrednim skutkiem art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych jest dyskryminacja tych podatników, którzy np. z czasowego oddelegowania z jednego państwa członkowskiego do drugiego, zmuszeni są do ponoszenia wyższych kosztów poprzez nie odliczenie od dochodu podlegającemu opodatkowaniu w Polsce składek na ubezpieczenie społeczne.

Dyskryminacja w prawie podatkowym to efekt odmiennego traktowania podmiotów będących podatnikami, wówczas, gdy takie odmienne traktowanie nie jest usprawiedliwione zróżnicowaniem sytuacji, w jakiej podmioty te się znajdują. Dyskryminacja powstanie zarówno w przypadku stosowania różnych zasad do porównywalnych sytuacji, jak i poprzez stosowanie tej samej zasady do różnych sytuacji. Wynika to także z uzasadnień wyroków Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawach Wielockx (C-80/94), Safir (C-118/96), Danner (C-136/00), Skandia/Ramstedt (C-422/01) oraz wyroku ETS w sprawie Komisja/Dania (C-150/04) samych pracowników, którzy są zmuszeni ponieść znacznie wyższe koszty zatrudnienia.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do treści art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Art. 15 ust. 1 umowy międzynarodowej zawartej w dniu 14 maja 2003 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90) stanowi, iż dochody osób fizycznych mających miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskiwane z tytułu pracy najemnej świadczonej na terytorium Niemiec mogą być opodatkowane w Niemczech. W tym przypadku dochody uzyskane z pracy najemnej w Niemczech i tam opodatkowane podlegają – zgodnie z art. 24 umowy - zwolnieniu od podatku w państwie zamieszkania, tj. w Polsce. Ma więc zastosowanie metoda wyłączenia z progresją.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż zamieszkuje Pan na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, natomiast źródło przychodów i miejsce zatrudnienia położone jest w Niemczech, a niemiecki pracodawca pobiera od dochodu brutto obowiązkowe składki do niemieckiego systemu ubezpieczeń społecznych.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 2 podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29 - 30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot:

• składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887, z późn. zm.):
  
  

1. zapłaconych w roku podatkowym bezpośrednio na własne ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe podatnika oraz osób z nim współpracujących,
2. potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym, że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu
   
   

- odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) wolny od podatku na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z powyższego wynika, iż w celu uznania, iż możliwe jest pomniejszenie podstawy opodatkowania o składki na ubezpieczenie społeczne muszą być to składki określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887, z późn. zm.).

Przedmiotowe składki są opłacane na podstawie przepisów obowiązujących na terenie Niemiec, a nie na podstawie przepisów ww. ustawy, a więc nie mogą pomniejszać podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zajęte przez Pana stanowisko w kwestii możliwości obniżenia podstawy opodatkowania o obowiązkowe składki na ubezpieczenie społeczne jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.