P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Spółki z dnia 28.06.2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tj. " Czy w opisanych niżej sytuacjach Wnioskodawca może wystawić dostawcom mediów fakturę VAT ze stawką 22% za premię pieniężną związaną ze świadczeniem usług na podstawie podpisanej umowy?", Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie #8722; biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia:

- uznać stanowisko Strony za nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług reklamowych.

W toku prowadzonej działalności, Wnioskodawca, działając w imieniu własnym i na rzecz klienta planuje, zamawia i kupuje usługi reklamowe od dostawców. Po wykonaniu usługi (ukazaniu się reklamy), otrzymuje faktury VAT od dostawców (wystawiane na podstawie umów zawieranych pomiędzy Wnioskodawcą a mediami), dokonuje ich weryfikacji i wystawia fakturę sprzedaży VAT. Faktury te zawierają kwotę netto usługi reklamowej oraz wynagrodzenie Wnioskodawcy, czyli prowizję, liczoną procentowo od poniesionych kosztów mediowych. Z umów podpisanych pomiędzy Wnioskodawcą a dostawcami wynika, że otrzymuje on w okeślonych okresach (kwartalnie, półrocznie, rocznie) premie pieniężne, jeżeli łączna wartość wynagrodzenia z tytułu zakupionych reklam, wynikającego z faktur wystawionych przez media, przekroczy określone kwoty progowe.

Ponadto, obok działalności prowadzonej w opisanej powyżej formie, Wnioskodawca, na podstawie udzielonego mu przez klienta pełnomocnictwa zawiera z dostawcami umowy na zakup mediów w imieniu i na rzecz klienta. W tej sytuacji dostawcy wystawiają bezpośrednio klientowi faktury za zamieszczone reklamy, Wnioskodawca zaś fakturuje klienta wyłącznie prowizją, liczoną procentowo od poniesionych przez klienta wydatków na reklamę. Ponadto z umów zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a dostawcami wynika, że w określonych terminach (kwartalnie, półrocznie lub rocznie) premie pieniężne, jeżeli łączna wartość złożonych w imieniu klienta zamówień reklamowych przekroczy określone kwoty progowe.

W związku z przedstawionymi stanami faktycznymi, Wnioskodawca zwraca się z prośbą o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

- czy w opisanych sytuacjach Wnioskodawca może wystawić dostawcom mediów fakturę VAT ze stawką 22% za premię pieniężną związaną ze świadczeniem usług na podstawie podpisanej umowy?

W ocenie Spółki sytuacje opisane we wniosku skutkują powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług oraz wystawieniem faktury VAT ze stawką 22%. Uzasadniając swoje stanowisko, Wnioskodawca podnosi, że otrzymywana przez niego premia pieniężna nie jest związana z konkretną dostawą, lecz odnosi się do wszystkich dostaw w danym okresie, zaś jej otrzymanie uzależnione jest od wartości nabytych usług w określonym czasie, stanowi więc zapłatę za wykonanie czynności zgodnie z umową.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalje jako: ustawa), przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zauważyć należy, że ustawodawca w szeroki sposób zdefiniował pojęcie świadczenia usług, obejmując nim nie tylko działania podatnika, ale także m.in. zobowiązania do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania określonych czynności lub sytuacji.W kontekście szerokiego ujęcia stanów, które mogą – w świetle powyższej regulacji – zostać uznane za świadczenie usług, pojawia się pytanie, czy terminem tym można również objąć działanie polegające na uzyskaniu określonego poziomu dokonanych u kontrahenta zakupów – innymi słowy – czy uzyskanie określonego pułapu obrotów, związanych z zakupami u konkretnego kontrahenta może zostać uznane za świadczenie usług.

Usługa w rozumieniu w/cyt. przepisu to transakcja gospodarcza, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Stwierdzić w tym miejscu wypada, że nie musi to być stosunek o charakterze roszczeniowym – obwarowany prawem dochodzenia spełnienia świadczenia przed sądem, może to być także zobowiązanie naturalne. Istotne jest jednak, aby po obu stronach czynności prawnej istniało zobowiązanie do określonego działania bądź zaniechania.

Najnowszy dorobek orzeczniczy potwierdza tezę – sformułowaną już w doktrynie - zgodnie z którą, osiągnięcie przez nabywcę towarów bądź usług określonej umownie wielkości obrotów (zakupów) z danym sprzedawcą nie jest usługą w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a zatem wypłacana temuż nabywcy towarów przez sprzedawcę premia (bonus) za uzyskanie premiowanego pułapu obrotów – nie stanowi odpłatności (wynagrodzenia) za świadczone usługi.

W orzeczeniu z dnia 06.02.2007r., Sygn. akt: IFSK 94/06, odnosząc się do możliwości uznania za świadczenie usług faktu „przekroczenia w ustalonym okresie rozliczeniowym określonej wartości zakupów netto” Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do przekonania, że „nie można określić terminem świadczenia usług sytuacji, w której za osiągnięcie określonego pułapu obrotów, sprzedawca wypłaca określoną premię pieniężną, nabywca natomiast dokonuje zakupów dobrowolnie i nie jest zobowiązany do wykonania transakcji o określonej wielkości.”

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy, jakoby uzyskanie określonego, premiowanego pułapu obrotów i wypłata premii następuje w wyniku realizacji postanowień zawartej umowy, należy zauważyć, że postanowienia umowy odnoszące się do przyznania premii za uzyskanie określonego pułapu obrotu nie kreują stosunku zobowiązaniowego. Niezrealizowanie przez nabywcę określonego pułapu obrotów nie jest obwarowane żadną sankcją czy karą umowną, nie może być w żaden sposób egzekwowane. Nabywca nie przyjmuje na siebie obowiązku osiągnięcia określonego poziomu zakupów, co więcej – częstokroć realizacja obrotów na określonym premiowanym poziomie – jest zdarzeniem niepewnym, uwarunkowanym wieloma czynnikami zewnętrznymi.

W świetle powyższego nie sposób uznać, że podlegającą opodatkowaniu usługą świadczoną przez Spółkę, czyli nabywcę reklam jest osiągnięcie przezeń określonego pułapu poczynionych zakupów. Logiczną konsekwencją takiego stanu rzeczy byłoby bowiem twierdzenie, że każda jednostkowa transakcja zakupu reklamy od danego dostawcy, realizowana w ramach zawartej umowy, stanowi element świadczonej przez nabywcę – Spółkę usługi, która w połączeniu z innymi w ten sposób rozumianymi usługami – składa się w pewnym momencie na usługę wynagradzaną premią od sprzedawcy.

Przyjęcie takiej tezy skutkowałoby uznaniem, że każdy zakup towarów od sprzedawcy, stanowi jednocześnie usługę Spółki świadczoną dla tegoż dostawcy. Wobec tego, oznaczałoby to konieczność opodatkowania każdego nabycia reklamy, każda bowiem transakcja ma wpływ na finalny wynik w postaci odpowiedniego poziomu dokonanych zakupów. W konsekwencji, doprowadziłoby to do sytuacji, w której jednolita transakcja skutkowałaby istnieniem dwóch odrębnych czynności opodatkowanych po stronie dwóch różnych podatników. Nieuniknionym rezultatem takiego stanu rzeczy jest efektywne podwójne opodatkowanie tej samej transakcji, które – co wielokrotnie podnoszono w doktrynie i orzecznictwie – pozostaje w sprzeczności z konstytucyjną zasadą równości i powszechności opodatkowania.

Warto w tym miejscu zacytować fragment uzasadnienia powoływanego już orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, który zauważył , że: „(...) opodatkowanie – jako usługi świadczonej przez nabywcę towaru – nabycia określonej ilości towaru, będzie prowadziło do podwójnego opodatkowania tej samej czynności, pierwszy raz – jako sprzedaży (dostawy towaru), drugi, jako zakupu (świadczenia usługi, rozumianej jako dokonanie zakupów o określonej wysokości) przez nabywcę tego towaru, w ramach tej samej transakcji.

Wobec powyższego, nietrafna wydaje się być argumentacja Spółki, jakoby za opodatkowaniem sytuacji osiągnięcia pewnego pułapu obrotów przemawiał fakt, że premia pieniężna nie jest związana z konkretną dostawą, lecz odnosi się do wszystkich dostaw w danym okresie i uzależnione jest od wartości nabytych usług w określonym czasie. Należy bowiem jednoznacznie stwierdzić, iż na końcowy efekt w postaci określonego pułapu obrotów ma wpływ każda jednostkowa dostawa towarów na rzecz Wnioskodawcy.

Powyższa argumentacja pozwala skonstatować, że za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy nie można uznać dokonywania zakupów na określonym premiowanym poziomie, natomiast premia wypłacona przez sprzedawcę w przypadku osiągnięcia określonego pułapu zakupów nie jest wynagrodzeniem za świadczone usługi.

Analogicznie sytuacja będzie się przedstawiać, w przypadku gdy w myśl postanowień umów zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a dostawcami, Wnioskodawca otrzyma w określonych okresach premie pieniężne, jeżeli łączna wartość złożonych w imieniu klienta Wnioskodawcy zamówień przekroczy określone kwoty progowe. Również w tym przypadku, uzyskanie określonego pułapu dokonanych przez Spółkę – w imieniu klienta – zakupów nie jest - w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy oraz w świetle zaprezentowanego stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego - usługą, nie stanowi wobec tego czynności podlegającej opodatkowaniu. W konsekwencji Wnioskodawca błędnie przyjmuje, iż istnieje po jego stronie obowiązek wystawienia faktury ze stawką 22%.

Biorą pod uwagę powyższe, postanowiono jak w sentencji.

Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.

P O U C Z E N I E

Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Strony i jest wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej właściwych dla Strony #8722; do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14b § 1 i 2 ustawy-Ordynacja podatkowa).

Na niniejsze postanowienie służy Stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia (art. 14a § 4 w związku z art. 236 § 2 pkt 1 ustawy-Ordynacja podatkowa).