POSTANOWIENIE

Na podstawie art.14 a § 4 w związku z art.14 a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w indywidualnej sprawie podatnika, przedstawionej w piśmie z dnia 10 listopada 2006 roku (z datą wpływu do tutejszego Urzędu w dniu 13 listopada 2006r.)

postanawia

uznać stanowisko Spółki za prawidłowe

UZASADNIENIE

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka uzyskuje przychody z tytułu leasingu finansowego. W przypadku niektórych umów leasingu zawartych przez Spółkę stosowane są następujące zasady rozliczeń:

• wartość umowy (suma rat w części kapitałowej i odsetkowej) wyrażona jest w walucie obcej;

• Spółka przelicza wartość umowy według kursu średniego NBP i wystawia fakturę na całą kwotę w PLN;

• czynsz opłacany jest w PLN;

• kwota każdej raty kalkulowana jest poprzez przeliczenie kwoty raty wyrażonej w walucie obcej na PLN według kursu banku, z którego usług korzysta Spółka z dnia wystawienia dokumentu obciążeniowego (np. noty obciążeniowej);

• niektóre umowy leasingu, których xxx jest stroną, zawierają klauzulę, zgodnie z którą w przypadku wystąpienia różnic w wartości netto przedmiotu leasingu wynikających ze zmiany kursu walut zmianie ulec może wysokość opłat leasingowych (klauzula waloryzacyjna);

• w praktyce zastosowanie klauzuli waloryzacyjnej odbywa się w ten sposób, że po zakończeniu umowy leasingu Spółka wystawia faktury korygujące wysokość kwoty należnej od leasingobiorcy o różnicę pomiędzy wartością umowy leasingu na dzień wystawienia pierwotnej faktury, a sumą faktycznie otrzymanych płatności;

Umowy rozliczane według powyższych zasad są przez Spółkę klasyfikowane jako umowy denominowane w walucie obcej.

W związku z przedstawionym powyżej stanem faktycznym Spółka wnosi o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy zmiany kursu waluty, w której wyrażone są raty płacone przez kontrahenta wpływają w jakikolwiek sposób na rozliczenia podatkowe Spółki z tytułu realizacji umów leasingu finansowego denominowanego w walucie obcej?

W ocenie Spółki zgodnie z art.12 ust.3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, realizacja różnic kursowych następuje jedynie w razie dokonania faktycznej zapłaty w walucie obcej. Spółka otrzymuje czynsz płatny w PLN. Dlatego też w rozważanym stanie faktycznym różnice kursowe, w rozumieniu art.12 ust.3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie wystąpią.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, zmiany kursu waluty, w której wyrażone są raty płacone przez kontrahenta, pozostaną bez wpływu na rozliczenia podatkowe Spółki z tytułu realizacji umów leasingu finansowego denominowanego w walucie obcej. Oznacza to, że :

• Spółka powinna rozpoznać przychód podatkowy w kwocie określonej w dokumentach obciążeniowych (notach);

• późniejsze korekty dokonywane w związku z zastosowaniem klauzuli waloryzacyjnej nie spowodują konieczności dokonywania korekty przychodu podatkowego.

Według stanowiska Spółki, w rozważanym stanie faktycznym realizacja umów leasingu finansowego denominowanego w walutach obcych:

• spowoduje konieczność rozpoznania przychodu podatkowego w kwocie równej wartości w PLN części odsetkowej raty płaconej przez leasingobiorcę przeliczonej według kursu waluty, w której umownie wyrażono kwotę raty leasingowej po kursie z dnia wystawienia dokumentu obciążeniowego,

• nie spowoduje powstania podatkowych różnic kursowych, gdyż płatności z tytułu leasingu dokonywane są przez kontrahentów w PLN a nie w walucie obcej,

• nie spowoduje powstania jakichkolwiek statystycznych różnic kursowych, które mogłyby mieć wpływ na przychód podatkowy Spółki, a raty w części odsetkowej na moment wymagalności są wyrażone w PLN a nie w walucie obcej.

W związku z powyższym zamieszczona w umowach leasingu finansowego denominowanego w walutach obcych klauzula waloryzacyjna i ewentualna korekta wysokości rat leasingowych wynikająca z zastosowania tej klauzuli, nie wywoła żadnych skutków w rozliczeniach Spółki z tytułu podatku dochodowego.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie po zapoznaniu się z przedstawionymi okolicznościami, uznając stanowisko Spółki za prawidłowe, informuje co następuje:

Stan prawny przed 01.01.2007r.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, jak również każdą inna umowę, na mocy której finansujący oddaje do odpłatnego używania (używania i pobierania pożytków), na warunkach określonych w ustawie, korzystającemu podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty. W obrocie gospodarczym istnieje wiele odmian leasingu, jednak z punktu widzenia przepisów podatkowych decydujące znaczenie mają dwa rodzaje leasingu:

1) leasing operacyjny

2) leasing finansowy

Według art.17 f ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jeżeli umowa leasingu spełnia łącznie następujące warunki:1) umowa została zawarta na czas oznaczony,2) suma ustalonych w umowie opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących przedmiotem tej umowy,3) umowa zawiera postanowienia, iż odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy leasingu dokonuje korzystający.to jest ona traktowana jako leasing finansowy w rozumieniu przepisów podatku dochodowego od osób prawnych i w związku z tym do przychodów finansującego i odpowiednio kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, ustalonych w umowie leasingu ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej tych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskując a contrario wszelkie opłaty inne niż wymienione powyżej stanowią dla finansującego przychód podatkowy, a dla korzystającego są kosztem uzyskania przychodu.

Zgodnie z art.12 ust.1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w stanie prawnym obowiązującym na dzień złożenia wniosku, przychodami są również różnice kursowe. Natomiast art.12 ust.3 zdanie 2 stanowi, że jeżeli przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich uzyskania i dniem faktycznego otrzymania występują różne kursy walut, przychody te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodów, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał uzyskujący przychód, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia uzyskania przychodu.

Na podstawie natomiast art.12 ust.3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za przychody związane z działalnością gospodarczą osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. O kwestii określenia momentu uzyskania przychodu m.in. z tytułu umowy leasingu traktuje przepis art.12 ust.3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z którego czytamy, że za przychody z tytułu umów najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze uważa się przychody należne określone na dzień, w którym należności wynikające z tych umów stają się wymagalne.

W ocenie tutejszego organu podatkowego w wyniku przewalutowania zobowiązania walutowego staje się ono zobowiązaniem złotówkowym, wobec czego jego spłata nie następuje w walucie obcej lub w odniesieniu do waluty obcej. Sama operacja przewalutowania nie wywiera skutków podatkowych, gdyż sprowadza się jedynie do przeliczenia kwoty zobowiązania zaciągniętego w walucie obcej na złote. Różnice kursowe jakie powstają na skutek przeliczenia zobowiązania z walutowego na złotówkowe w stosunku do waluty obcej mają co prawda wpływ na wysokość spłacanego zobowiązania, jednak nie powodują powstania i konieczności ustalania różnic kursowych w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Różnice kursowe powstają bowiem w dacie spłaty zobowiązania walutowego w sytuacji, gdy wyniki przeliczeń na złotówki tej samej ilości waluty obcej różnią się ze względu na wahania kursów walutowych w czasie między zarachowaniem spłacanego zobowiązania a jego faktyczną spłatą – co wynika z przepisu art.15 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponieważ pierwotna faktura dotycząca przedmiotu leasingu jest wystawiana w PLN, czynsz opłacany jest w PLN, kwota każdej raty kalkulowana jest poprzez przeliczenie kwoty raty wyrażonej w walucie obcej na PLN, tak więc nie znajdują tu zastosowania przepisy dotyczące ustalania różnic kursowych zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stan prawny na 01.01.2007r.

W wyniku nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dniem 01.01.2007 r. doprecyzowano zasady rozliczania różnic kursowych i przeniesiono je do dodanego art. 15a. W ust. 2 tego przepisu ustawodawca zawarł m.in. stwierdzenie, że dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

- przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia,

- poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia,

- otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

W ust. 3 w/w artykułu traktuje natomiast o ujemnych różnicach kursowych, które powstają, jeżeli wartość:

- przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia,

- poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia,

- otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Tak więc, również w obecnym stanie prawnym, aby można było mówić o powstaniu dodatnich bądź ujemnych różnic kursowych, otrzymany przychód lub poniesiony koszt musi być wyrażony w walucie obcej. W związku z tym, że jak zaznaczono powyżej, zarówno wartość umów leasingu finansowego z tytułu których Spółka uzyskuje przychody oraz kwota każdej raty leasingowej zostaje przez nią przeliczona na PLN i w takiej walucie jest wyrażona na wystawionych fakturach lub notach obciążeniowych, w stanie prawnym obowiązującym w dniu udzielenia interpretacji, również nie znajdą zastosowania w/w przepisy dotyczące ustalania różnic kursowych zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego postanawia jak na wstępie.

Zawarta w niniejszym postanowieniu interpretacja odnosi się wyłącznie do przedstawionego przez podatnika we wniosku stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia (lub) w dniu zaistnienia przedstawionego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14 b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa powyższa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, jednakże jest wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej do momentu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.