Na podstawie art. 14b § 2 i § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi zmienia z urzędu postanowienie Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi z dnia 14.04.2006r. Nr ŁUS II-2-423/43/06/AT (data wpływu do Izby Skarbowej w Łodzi 19.04.2006r.), którym uznano za prawidłowe stanowisko przedstawione przez Jednostkę w złożonym wniosku z dnia 06.01.2006r. (uzupełnionym pismem z dnia 13.03.2006r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego, z uwagi na błędną podstawę prawną.

Wnioskiem z dnia 06.01.2006r. (uzupełnionym pismem z dnia 13.03.2006r.) Spółka wystąpiła do Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w kwestii dotyczącej możliwości wyłączenia z przychodów zadeklarowanych w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych za 2002r. wartości przychodu wynikającego z faktury dokumentującej transakcję nieistniejącą.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w 2002r. Zakłady Sp. z o.o. nawiązały współpracę z kontrahentem polegającą na usługowym uboju trzody dostarczanej przez kontrahenta i udostępnianiu pomieszczeń Spółki, w których dokonywany był rozbiór półtusz. Warunki współpracy miały formę ustnych ustaleń, zgodnie z którymi wynagrodzenie Spółki za przedmiot współpracy rozliczano w cenie usługi uboju. W grudniu 2002r. na skutek konfliktu między Stronami nastąpiło zerwanie współpracy. W dniu 30.12.2002r. Jednostka wystawiła fakturę, w której obciążyła kontrahenta za wynajem pomieszczeń przeznaczonych do rozbioru mięsa. Jak pisze Spółka w swym wniosku z dnia 06.01.2006r. w/w faktura ujęta została w grudniu 2002r. w księgach rachunkowych i w rejestrze sprzedaży VAT. Wartość netto faktury powiększyła przychody Spółki w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych za 2002r. a VAT należny wykazany został w deklaracji VAT-7 za grudzień 2002r. Kontrahent zakwestionował zasadność wystawienia faktury i nie ujął jej w księgach rachunkowych. W wyniku prób doręczenia faktury, dokumenty zaginęły (Spółka nie posiada oryginału i kopii faktury). Ze względu na fakt, iż od miesiąca marca 2003r. kontrahent zaprzestał spłacania zadłużenia z tytułu umowy współpracy, Spółka wystąpiła do sądu z pozwem (pozew nie obejmował faktury za wynajem). Po uzyskaniu nakazu zapłaty strony zawarły porozumienie, w którym oświadczyły, że w skutek wykonania ugody wygasną ich wszelkie roszczenia wynikające z dotychczasowej współpracy. Jak twierdzi Jednostka tym samym strony zgodziły się, że faktura za wynajem pomieszczeń dokumentuje transakcję nieistniejącą. Zdaniem Spółki wystawienie faktury za wynajem było działaniem błędnym zmieniającym zasady współpracy po jej zakończeniu. Nieprawidłowe było też ujęcie jej wartości w przychodach podatkowych za 2002r., gdyż nie był to przychód należny, dlatego trzeba ją anulowaći wyłączyć z przychodów roku 2002, co w konsekwencji wpłynie na zmniejszenie podstawy opodatkowania. Jednostka twierdzi, iż w podatku dochodowym od osób prawnych za 2002r. powstała nadpłata. W przypadku wykrycia błędu w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych podatnik ma prawo dokonać korekty w ciągu 5 lat od dnia złożenia deklaracji, zgodnie z art. 81 w związku z art. 75 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa. Prawo do złożenia korekty ulega zawieszeniu jedynie na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej, co - jak pisze Spółka - w niniejszej sprawie zostało spełnione.

Postanowieniem z dnia 14.04.2006r. Nr ŁUS II-2-423/43/06/AT Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi uznał stanowisko Strony za prawidłowe.

Po zapoznaniu się ze stanem faktycznym przedstawionym we wniosku Spółki z dnia 06.01.2006r. (uzupełnionym pismem z dnia 13.03.2006r.) oraz z treścią ww. postanowienia, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza, iż zostało ono wydane z rażącym naruszeniem prawa, w związku z czym - na mocy art. 14b § 5 pkt 2 Ordynacji podatkowej - podlega ono zmianie.

W wyniku analizy przedmiotowego postanowienia, tut. Organ podatkowy zauważa, iż przepis art. 12 ust. 3c ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) nie ma w niniejszej sprawie zastosowania. Przepis ten dodany został do w/w ustawy przez art. 1 pkt 6 lit. c) ustawy z dnia 27 lipca 2002r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2002r. Nr 141, poz. 1179) i zaczął obowiązywać dopiero z dniem 1 stycznia 2003r. Opisany natomiast przez Spółkę we wniosku z dnia 06.01.2006r. stan faktyczny, dotyczy roku 2002. Wobec powyższego, przyjmując za zasadę, że prawo nie działa wstecz (lex retro non agit), wskazać trzeba, że postanowienie Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi narusza tę zasadę poprzez powołanie przepisu, który w 2002r. nie miał jeszcze bytu prawnego.Odnośnie współpracy i rozliczeń dokonywanych przez Zakłady Sp. z o.o. z kontrahentem w sposób opisany w stanie faktycznym, wskazać należy, że w świetle przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2002r. podatnicy zostali zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (...).Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002r. Nr 76, poz. 694) w brzmieniu obowiązującym w 2002r. dowody księgowe winny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, zawierające co najmniej dane określone w art. 21 cyt. ustawy, oraz wolne od błędów rachunkowych. Ponadto do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego na mocy art. 20 ust. 1 cyt. ustawy należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. A podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dowodami źródłowymi (art. 20 ust. 2 w/w ustawy).

W myśl art. 72 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa za nadpłatę uważa sięm.in. kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku. Podatku, który winien być obliczony na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg podatkowych i zgodnie z obowiązującymi przepisami podatkowymi.

Trzeba tu również zaznaczyć, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania okoliczności, na które się w swoim wniosku o udzielenie interpretacji powołuje - a więc również faktu, że przedmiotowa faktura dokumentuje transakcję nieistniejącą.

Ponadto nadmienia się, iż stosownie do art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa - interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1 nie jest wiążąca dla podatnika.
Mając powyższe na uwadze należało orzec jak w sentencji.