INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 sierpnia 2012 r. (data wpływu 29 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi wykupu niewymagalnych wierzytelności leasingowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi wykupu niewymagalnych wierzytelności leasingowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Bank X (dalej: „Bank” lub „Wnioskodawca”) jest bankiem z siedzibą w Polsce prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72 poz. 665 ze zm.) oraz ustawy z dnia 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających (Dz. U. z 2000 r. Nr 119 poz. 1252 ze zm.). W ramach prowadzonej działalności bankowej Wnioskodawca oferuje obszerny zakres produktów bankowych skierowanych do szerokiego kręgu klientów.

Jednym z elementów prowadzonej działalności Banku jest refinansowanie działalności operacyjnej w zakresie oferowania usług leasingu (dalej: „refinansowanie”) przez spółki leasingowe (dalej: „spółki leasingowe” lub „leasingodawca”). Refinansowanie odbywa się poprzez cesję wierzytelności leasingowych, które są przelewane przez leasingodawcę na rzecz Banku na podstawie art. 509 i nast. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.; dalej: „Kodeks cywilny”) i na zasadach określonych w umowie o wykup wierzytelności leasingowych (dalej: „Umowa”).

Wnioskodawca, na podstawie zawartej Umowy nabywa niewymagalne wierzytelności leasingowe przysługujące leasingodawcy z tytułu zawieranych przez niego umów leasingowych. Nabycie wierzytelności ma miejsce w bardzo krótkim czasie od zawarcia przez leasingodawcę umowy leasingu, tj. wkrótce po weryfikacji przez leasingodawcę zdolności kredytowej leasingobiorcy (dłużnika). Tym samym wierzytelności wykupywane przez Bank nie mają charakteru tzw. wierzytelności trudnych. Przedmiotowe wierzytelności są nabywane przez Bank bez prawa regresu (Bankowi nie przysługują roszczenia zwrotne w stosunku do leasingodawcy w przypadku, gdy leasingobiorca nie jest w stanie spłacić wierzytelności). Wraz z nabywanymi wierzytelnościami leasingowymi na Bank przechodzą wszelkie związane z nimi prawa, w szczególności roszczenie o odsetki oraz prawne zabezpieczenia spłaty wierzytelności leasingowych.

Wierzytelności są wykupywane przez Bank za wynagrodzeniem niższym od wartości nominalnej wierzytelności ustalonej na dzień dokonania cesji. Różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a ceną ustaloną w umowie (dalej: „dyskonto”) stanowi wynagrodzenie Banku za świadczone usługi. Dyskonto jest kalkulowane w oparciu o stopę procentową (np. WIBOR) oraz marżę Banku.

Z racji świadczonych usług, Bank wystawia faktury VAT zawierające kwoty wynagrodzenia należnego Bankowi, wraz z kwotami podatku VAT obliczonymi według stawki podstawowej.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż druga strona usługi refinansowania (Y Leasing S.A.) otrzymała interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2011 r., sygn. IPPP2-443-145/11-2/IZ, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, iż usługa wykupu przez Bank wierzytelności leasingowych podlega opodatkowaniu VAT według stawki podstawowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opisana w stanie faktycznym usługa wykupu przez Bank niewymagalnych wierzytelności leasingowych jest wyłączona z zakresu zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 15 pkt 1 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm. dalej. „ustawa o VAT”), jako czynność ściągania długów, w tym faktoringu, i tym samym dyskonto należne Bankowi z tego tytułu stanowiło będzie obrót VAT podlegający opodatkowaniu stawką podstawową...

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana w stanie faktycznym usługa wykupu przez Bank niewymagalnych wierzytelności leasingowych stanowi usługę ściągania długów, w tym faktoringu, w konsekwencji, dyskonto należne Bankowi z tego tytułu stanowiło będzie obrót VAT podlegający opodatkowaniu stawką podstawową.

Powyższe stanowisko wynika z następujących przesłanek.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez odpłatne świadczenie usług rozumie się zaś każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi odpłatnej dostawy towarów (art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

Artykuł 43 ust. 1 ustawy o VAT zawiera katalog usług podlegających zwolnieniu od podatku, w tym - w punktach 7, 12 oraz od 37 do 41 - sklasyfikowane zostały usługi związane z usługami ubezpieczeniowymi i finansowymi oraz usługami pośrednictwa do tych usług. Jednocześnie, w art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT, ustawodawca zamieścił zastrzeżenie, iż zwolnienia określone w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13 ustawy nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym faktoringu.

Wyłączenie ze zwolnienia czynności ściągania długów, w tym faktoringu, stanowi implementację do polskiego porządku prawnego zapisów art . 13(B)(d) dyrektywy nr 77/388/EWG (dalej: „VI Dyrektywa”). Stosownie do pkt . 3 powołanego przepisu, państwa członkowskie są zobowiązane zwolnić z podatku VAT transakcje, w tym negocjacje, dotyczące depozytów i rachunków terminowych i bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności i faktoringu.

Analogiczne zwolnienie zostało zawarte w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Dyrektywa 112”). Zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy 112 państwa członkowskie zwalniają z podatku VAT transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Powyższy przepis Dyrektywy 112 nie wymienia faktoringu, jako usługi finansowej wyłączonej ze zwolnienia z VAT. Niemniej jednak kwestia ta była przedmiotem sporu rozstrzyganego przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), który w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01 stwierdził, że „działalność gospodarcza, w ramach której przedsiębiorstwo nabywa długi, przejmując ryzyko niewypłacalności dłużnika, a w zamian fakturuje swoich klientów z tytułu prowizji, stanowi windykację długów i faktoring w rozumieniu ostatniego zdania art. 13(B)(d)(3) VI Dyrektywy i jest zatem wyłączony z zakresu zwolnień przewidzianych tym przepisem”.

W przytoczonym wyroku TSUE sprecyzował również charakter faktoringu wskazując, iż „faktor, bezdyskusyjnie, świadczy usługę klientowi polegającą zasadniczo na uwolnieniu go od (przeprowadzenia) operacji odzyskiwania długów i od ryzyka niespłacenia długów. Po drugie, w zamian za tę otrzymaną przez niego usługę, klient winien jest faktorowi zapłatę odpowiadającą różnicy między wartością nominalną długów, które przeniósł on na faktora, a kwotą, którą faktor płaci mu za (przejęte) długi”.

Usługi ściągania długów i faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa, wobec czego są klasyfikowane jako tzw. umowy nienazwane. W odniesieniu do usługi faktoringu, należy uznać, że polega ona na tym, iż faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

Definicja faktoringu była przedmiotem rozważań sądów administracyjnych. Dla przykładu, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. I SA/Wr 152/10 stwierdził, iż faktoring „to czynność prawna, w której dostawca jest uprawniony lub zobowiązany do przelania na faktora wierzytelności wynikających z zawartych przez dostawcę ze swoimi kontrahentami (dłużnikami) umów sprzedaży towarów lub umów o świadczenie usług, a faktor jest zobowiązany do świadczeń dodatkowych (finansowania dostawcy, prowadzenia księgowości związanej z wierzytelnościami inkaso wierzytelności, ochrony przed niewypłacalnością dłużników)”.

Odnosząc powyższe do zaprezentowanego stanu faktycznego, należy podkreślić, iż zgodnie z postanowieniami umowy zawieranej z leasingodawcą, nabywane wierzytelności przelewane są na rzecz Banku bez regresu. W konsekwencji Bank świadczy na rzecz leasingodawcy usługę, której kluczowym elementem jest uwolnienie leasingodawcy od przeprowadzania operacji odzyskiwania długów oraz uwolnienie od ryzyka ich niespłacenia.

Na szczególną uwagę zasługuje w powyższym kontekście fakt nabywania przez Bank wierzytelności niewymagalnych (tzw. „zdrowych”), których zbycie, z natury rzeczy, nie wiąże się ze znacznym dyskontem.

Wskazana charakterystyka usługi świadczonej przez Bank stanowi niewątpliwie element odróżniający przedmiotową usługę od transakcji nabywania tzw. trudnych wierzytelności po cenie znacząco niższej od wartości nominalnej, które nie są uważane za świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT i, w konsekwencji, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Kwestia opodatkowania czynności nabycia wierzytelności niewymagalnych została również podjęta przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 24 czerwca 2010 r., sygn. III SA/Wa 2246/09, który w odniesieniu do usługi faktoringu wskazał, iż „trafny jest pogląd Ministra Finansów o tym, że usługi pośrednictwa finansowego, świadczone przez Bank, w skład których wchodzi zawieranie umów dyskonta bez regresu i umów dyskonta z regresem odpowiadają w istocie umowom faktoringu właściwego i niewłaściwego. Obie z tych umów nie są umowami jednoczynnościowymi, lecz umowami, na które składa się szereg czynności dokonywanych przez faktoranta (klienta), faktora (bank) i dłużnika faktoranta, a następnie banku. Zawarta umowa o finansowanie jest nierozerwalnie związana z umową przelewu wierzytelności z dłużnika na faktora i jest jednym z elementów całościowej umowy pomiędzy faktorem, a faktorantem. W ocenie Sądu podzielenie czynności umownych na odrębne umowne czynności bankowe, co proponuje we wniosku o interpretację Bank, jest nieuzasadnione faktycznie i prawnie, gdyż niweczy cel gospodarczy umowy faktoringu i interesy jej stron. Tymczasem umowa faktoringu ma ugruntowane na rynku uzasadnienie gospodarcze, w szczególności przy drobnych dostawach i usługach masowych”.

W konkluzji do tego orzeczenia WSA w Warszawie uznał, że „w każdym przypadku, gdy celem działania usługodawcy jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu jej wyegzekwowania, usługę tę należy opodatkować, także wówczas gdy jedna z podjętych czynności mieści się w czynnościach pośrednictwa finansowego. Nie można bowiem oddzielić czynności nabycia wierzytelności od jej sprzedaży czy windykacji bo dopiero te dwie czynności prawne składają się na czynność główną jaką jest obrót daną wierzytelnością”.

Oprócz zaprezentowanego wyżej wyroku, na uwagę zasługuje także interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 marca 2012 roku (sygn. IBPP2/443-1290/11/WN), w której organ podatkowy stwierdził, iż „w pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na wyręczeniu klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zatem jest wyłączona ze zwolnienia z VAT”.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zauważył również, że ustawa o VAT „nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności”.

Mając na uwadze zaprezentowane powyżej przepisy ustawodawstwa unijnego, polskiego, a także orzecznictwo TSUE, należy uznać, iż opisane w stanie faktycznym czynności nabycia wierzytelności leasingowych w celu finansowania działalności Spółek leasingowych posiadają cechy charakterystyczne dla usług windykacji i faktoringu, o których mowa w art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, usługę świadczoną przez Bank polegającą na wykupie niewymagalnych wierzytelności leasingowych na podstawie zawartej przez Bank i leasingodawcę Umowy potraktować należy jako usługę ściągania długów, w tym faktoringu, która została wyłączona ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy o VAT. W konsekwencji dyskonto należne Bankowi z tytułu wyświadczenia tej usługi stanowić będzie obrót VAT podlegający opodatkowaniu stawką podstawową.

Na marginesie powyższych rozważań, należy odnotować, że spółka Y Leasing S.A., korzystająca z refinansowania działalności leasingowej przez Bank, w formie opisanej w stanie faktycznym wniosku, otrzymała interpretację indywidualną, w której organ podatkowy potwierdził, że usługa Banku polegająca na wykupie wierzytelności leasingowych jest wyłączona z zakresu zwolnienia z VAT i, w konsekwencji, podlega opodatkowaniu stawką podstawową, a leasingodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez Bank (interpretacja z dnia 29 kwietnia 2011 r., sygn. IPPP2-443-145/11-2/IZ).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ww. ustawy. I tak, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Przy czym, na podstawie art. 2 pkt 6 tej ustawy towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast w świetle postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.). Zgodnie więc z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego).

Przeniesienie wierzytelności majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje – w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować, o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Z przedstawionego w złożonym wniosku stanu faktycznego wynika, iż w ramach prowadzonej działalności bankowej Wnioskodawca oferuje obszerny zakres produktów bankowych skierowanych do szerokiego kręgu klientów. Jednym z elementów prowadzonej działalności Banku jest refinansowanie działalności operacyjnej w zakresie oferowania usług leasingu przez spółki leasingowe. Refinansowanie odbywa się poprzez cesję wierzytelności leasingowych, które są przelewane przez leasingodawcę na rzecz Banku. Wnioskodawca, na podstawie zawartej umowy nabywa niewymagalne wierzytelności leasingowe przysługujące leasingodawcy z tytułu zawieranych przez niego umów leasingowych. Nabycie wierzytelności ma miejsce w bardzo krótkim czasie od zawarcia przez leasingodawcę umowy leasingu, tj. wkrótce po weryfikacji przez leasingodawcę zdolności kredytowej leasingobiorcy (dłużnika). Tym samym wierzytelności wykupywane przez Bank nie mają charakteru tzw. wierzytelności trudnych. Przedmiotowe wierzytelności są nabywane przez Bank bez prawa regresu. Wraz z nabywanymi wierzytelnościami leasingowymi na Bank przechodzą wszelkie związane z nimi prawa, w szczególności roszczenie o odsetki oraz prawne zabezpieczenia spłaty wierzytelności leasingowych. Wierzytelności są wykupywane przez Wnioskodawcę za wynagrodzeniem niższym od wartości nominalnej wierzytelności ustalonej na dzień dokonania cesji. Różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a ceną ustaloną w umowie (dyskonto) stanowi wynagrodzenie Banku za świadczone usługi. Dyskonto jest kalkulowane w oparciu o stopę procentową (np. WIBOR) oraz marżę Banku. Z racji świadczonych usług, Bank wystawia faktury VAT zawierające kwoty wynagrodzenia należnego Bankowi, wraz z kwotami podatku VAT obliczonymi według stawki podstawowej.

Przedstawiona przez Wnioskodawcę umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże na podstawie art. 146a pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Wskazać jednak należy, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

W myśl z art. 43 ust. 1 pkt 38 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Stosownie jednak do art. 43 ust. 15 powołanej ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym faktoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Usługi ściągania długów i faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, faktoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

Odnosząc zatem powołane wyżej regulacje prawne do przedstawionej sytuacji tut. Organ stwierdza, że czynność polegająca na zakupie wierzytelności, spowoduje niewątpliwie „uwolnienie” cedenta od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowi czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Czynność zakupu wierzytelności, stanowi usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, polegającą na uwolnieniu leasingodawcy od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia.

Odnosząc zatem powołany stan prawny do przedstawionego stanu faktycznego w kontekście zadanego pytania, tut. Organ stwierdza, iż czynność polegająca na wykupie przez Wnioskodawcę niewymagalnych wierzytelności leasingowych, spowoduje niewątpliwie „uwolnienie” leasingodawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Zatem usługa wykonywana przez Wnioskodawcę stanowi czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Tym samym transakcja ta nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 41 ust. 1 pkt 40 ustawy, lecz winna zostać opodatkowana według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%.

Wątpliwości Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie budzi również kwestia ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W świetle powyższego przepisu, w przypadku nabycia wierzytelności, podstawę opodatkowania z tytułu świadczonej usługi ściągania długów stanowić będzie różnica między wartością nominalną wierzytelności, która została przeniesiona na cesjonariusza, a kwotą, którą cesjonariusz zapłacił za przejętą wierzytelność. Różnica ta stanowi bowiem faktyczne wynagrodzenie cesjonariusza z tytułu świadczonej usługi.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie podstawą opodatkowania czynności polegającej na nabyciu wierzytelności za cenę niższą od jej wartości nominalnej jest wskazane przez Wnioskodawcę dyskonto – a więc różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością którą Wnioskodawca zapłaci wierzycielowi pierwotnemu (tj. leasingodawcy), pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.