Wnioskiem z 11.12.2006 r., Spółka zwróciła się z prośbą o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w odniesieniu do następującego stanu faktycznego:
Spółka w okresie 06.09.2004 r.-24.11.2005 r. zatrudniała pracownika na stanowisku przedstawiciela handlowego, który w imieniu firmy pobierał od klientów gotówkę za sprzedane towary. Pracownik ten w okresie 2 tygodni przywłaszczył sobie pobraną gotówkę od klientów i nie rozliczył się z firmą. Spółka pozwała pracownika do sądu. Sąd wydał wyrok skazujący w sprawie karnej z art. 284 § 2 KK, dotyczący przywłaszczenia pieniędzy.

W tak przedstawionym stanie faktycznym Spółka wnosi o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w następującym zakresie:
Czy strata powstała w wyniku kradzieży utargów wynikających z faktur VAT dokumentujących sprzedaż przez pracownika firmy stanowi koszt uzyskania przychodu ?

Zdaniem Spółki zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnych źródeł są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ustawy. Artykuł 16 zawiera zamknięty katalog wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów. Wśród wymienionych w tym artykule wydatków nie ma strat w środkach obrotowych.

Według Spółki, ma Ona możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Utracona gotówka z tytułu faktur sprzedaży za towar została przez Spółkę wykazana jako przychód z działalności gospodarczej, opodatkowana, a należny podatek VAT został odprowadzony.

W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, że strata z tytułu utraty gotówki od faktur sprzedaży towaru stanowi koszt uzyskania przychodu dla firmy.

Na podstawie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Naczelnik Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku stwierdza co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006 r. (Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm.; zmiana ostatnia Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1589) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1. Aby wydatek został uznany za koszt uzyskania przychodów musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy tym wydatkiem a osiągniętym przychodem.

Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Podatnika może nastąpić wówczas gdy:
– nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 tej ustawy (wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów), oraz
– istnieje związek tych wydatków z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie charakteryzuje się celowością, tzn. poniesione wydatki powinny mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W przepisach art. 16 ust. 1 w/w ustawy zostały wymienione straty, które nie są uznawane za koszty uzyskania przychodów. Jednakże wśród strat tych nie ma strat w środkach obrotowych (w tym gotówki), co nie oznacza, że w każdym przypadku stratę taką można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Ustawy nie rozstrzygają tego problemu wprost, trudno też znaleźć bezpośredni związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy poniesionymi stratami a przychodem.

Z zasady poniesione wydatki na nabycie środków obrotowych mają na celu osiągnięcie przychodów. Jeżeli więc faktycznie poniesiono straty – mimo prowadzenia racjonalnych działań w ramach działalności gospodarczej lub straty te poniesione zostały w wyniku zdarzeń losowych, chociaż były starannie zabezpieczone, ponadto są właściwie udokumentowane i nie mają związku z nadużyciami, niegospodarnością lub zaniedbaniem podatnika (brak nadzoru i odpowiedzialności) mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Ocena tego kosztu ma jednak charakter indywidualny i jest uzależniona od konkretnych faktów i okoliczności towarzyszących tym stratom.

Nie wystarczy więc w tym przypadku posłużyć się ogólnym stwierdzeniem, że istnieje związek poniesionej straty z prowadzoną działalnością Spółki, ponieważ skradziona gotówka pochodziła ze sprzedaży towarów Spółki, a sprzedaż ta została przez Spółkę opodatkowana. Ważnym aspektem jest również sposób określenia odpowiedzialności pracownika za powierzone mienie. Obowiązek prawidłowej organizacji pracy oraz podjęcia działań organizacyjnych mających na celu wyeliminowanie sytuacji sprzyjających powstaniu szkody w mieniu obciąża przede wszystkim podatnika ponoszącego ryzyko swojej działalności gospodarczej.

W świetle powyższego, strata powstała w wyniku kradzieży utargów przez pracownika Spółki nie stanowi Jej kosztu uzyskania przychodów. Naprawy szkody Spółka powinna dochodzić od sprawcy tego zdarzenia (pracownika, który dokonał zawłaszczenia gotówki z utargów).

Mając powyższe na uwadze organ podatkowy postanowił jak w sentencji.

Interpretacja została udzielona w odniesieniu do stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie złożenia wniosku.

Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla Wnioskodawcy – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Interpretacja niniejsza wiąże organ podatkowy do czasu zmiany przepisów prawa.

Na postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku, za pośrednictwem Naczelnika Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia (art. 14a § 4 oraz art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).

Zażalenie, zgodnie z przepisem art. 222 w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej, powinno określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.