Na podstawie art. 14a § 1, 3 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz.U. z 2005r. Nr 8 poz. 60 z późn. zm.)

Naczelnik Urzędu Skarbowego Poznań - Jeżyce postanawia uznać stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21.07.2006r. (data wpływu 27.07.2006r.) uzupełnionym pismem z dnia 06.09.2006r. (data wpływu 08.09.2006r) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dot. rozliczenia kosztów związanych z pozyskiwaniem informacji od anonimowych informatorów - za nieprawidłowe.

W dniu 27.07.2006r. wpłynął do tut. organu podatkowego wniosek Pana ..., reprezentowanego przez ... , o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dot. rozliczenia kosztów związanych z pozyskiwaniem informacji od anonimowych informatorów. Wniosek uzupełniono pismem, które wpłynęło do tut. Urzędu w dniu 08.09.2006r.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług detektywistycznych. Charakter tej działalności wymaga pozyskiwania niezbędnych informacji od informatorów, którzy działają odpłatnie. Podatnik podkreśla, iż w myśl zapisów ustawy o usługach detektywistycznych jest zobowiązany do zachowania w tajemnicy sposobu pozyskania informacji, źródeł jej pochodzenia oraz danych samych informatorów.

Wnioskodawca prosi o wskazanie sposobu rozliczenia tego rodzaju kosztów w prowadzonej działalności gospodarczej. Zdaniem Podatnika jedynym sposobem udokumentowania poniesionych wydatków przy jednoczesnym zachowaniu w tajemnicy danych informatorów jest w takiej sytuacji wystawianie dowodów wewnętrznych zawierających kwotę, którą podatnik zapłacił informatorowi oraz oświadczenie o jej przyjęciu. Podatnik dla celów podatku dochodowego prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskującego, tut. organ podatkowy stwierdza co następuje:

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z przepisu tego wynika, że zaliczenie poniesionego wydatku do kosztów podatkowych jest uwarunkowane jego celowością. Między kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy polegający na tym, iż poniesiony wydatek ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Aby wydatek mógł jednak zmniejszać podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym musi być również prawidłowo udokumentowany. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa sposobu dokumentowania poniesionych wydatków, odsyłając w tym zakresie do odrębnych przepisów. Zgodnie bowiem z art. 24a ust. 1 tej ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (...). W przypadku prowadzenia przez podatnika podatkowej księgi przychodów i rozchodów, sposób prowadzenia księgi oraz dokumentowanie znajdujących się w niej zapisów określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26.08.2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.). Zgodnie z § 12 ust. 3 tego rozporządzenia podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1) faktury VAT, faktury VAT RR, faktury VAT KOMIS, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące (...) odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach, lub

2) inne dowody, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej: wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwy i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej której dowód dotyczy, datę wystawienia lub okres dokonania operacji gospodarczej (...), przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych, podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych - oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi, wymienione w § 13 i 14, do których należą:

-dzienne zestawienia dowodów (faktur dot. sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;

-noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane do kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;

-dowody przesunięć;

-dowody opłat pocztowych i bankowych;

-inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane o których mowa w § 12 ust. 3 pkt. 2

-dowody wewnętrzne, dotyczące niektórych kosztów (wydatków), zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków, określające: przy zakupie – nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach – przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

Dowody wewnętrzne mogą dotyczyć jedynie zdarzeń gospodarczych wymienionych w § 14 ust. 2 rozporządzenia, a więc:

-zakupu bezpośrednio od krajowego producenta lub hodowcy, produktów roślinnych i zwierzęcych (...);

-zakupu od ludności, sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, surowców roślin zielarskich i ziół dziko rosnących leśnych, jagód, owoców leśnych i grzybów;

-wartości produktów roślinnych i zwierzęcych pochodzących z własnej uprawy lub hodowli prowadzonej przez podatnika;

-zakupu w jednostkach handlu detalicznego materiałów pomocniczych;

-kosztów diet i innych należności za czas podróży służbowych (...);

-zakupu od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne (...);

-wydatków związanych z opłatami eksploatacyjnymi w części przypadającej na działalność gospodarczą (...);

-opłat uiszczanych znakami opłaty skarbowej oraz opłat sądowych i notarialnych;

-wydatków związanych z parkowaniem samochodu (...).

W świetle powyższych uregulowań należy stwierdzić, że kosztom pozyskania informacji od anonimowych informatorów rozpatrywanym na gruncie rodzaju prowadzonej przez Wnioskującego działalności gospodarczej nie można odmówić celowości i związku ze źródłem przychodu. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika jednak, że Podatnik nie posiada odpowiednich dowodów księgowych w rozumieniu wspomnianych przepisów. Nie można bowiem zgodzić się ze stanowiskiem strony, iż podstawą dokonania zapisów w księdze mogą być dowody wewnętrzne. Przepisy rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów w § 14 ust. 2 wymieniają bowiem dokładnie przypadki w których poniesione koszty uzyskania przychodów mogą być udokumentowane dowodami wewnętrznymi. Katalog tych zdarzeń jest zamknięty. Wśród nich nie wyszczególniono zdarzenia gospodarczego związanego z pozyskiwaniem informacji.

Brak odpowiedniego dowodu księgowego wymaganego przepisami prawa, który w sposób rzetelny odzwierciedla rzeczywisty przebieg transakcji gospodarczej, uniemożliwia uznanie poniesionego wydatku za koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej. Poza tym należy także zauważyć, że sposób udokumentowania, jaki wskazuje strona w złożonym wniosku, w postaci dowodu wewnętrznego nie potwierdza również poniesienia wydatku (kosztu) w sensie ekonomicznym.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że ponoszone przez Wnioskującego nakłady na pozyskiwanie informacji od anonimowych informatorów dokumentowane dowodami wewnętrznymi nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji.

Interpretację wydano w oparciu o stan faktyczny wynikający z zapytania oraz o stan prawny obowiązujący w dniu jej wydania.