Działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), art. 3 ust. 1, art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 15, art. 17 ust. 1 pkt 3, art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), Naczelnik Urzędu Skarbowego w Krośnie, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 30.08.2006 r. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego z zakresu podatku dochodowego od osób prawnych, stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Pismem z dnia 30.08.2006 r. Z. spółka z o.o. zwrócił się z wnioskiem do tut. organu podatkowego o udzielenie pisemnej interpretacji z zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego - czy niedopłata należności powstała w wyniku potrącenia przez kontrahenta z Omanu podatku od transferu środków za granicę stanowi koszt uzyskania przychodu. Przedstawiając stan faktyczny wnioskodawca poinformował, iż jako spółka posiada należności od kontrahenta z Omanu. Przy zapłacie należności kontrahent omański potrąca 10 % wartości faktury, ponieważ prawo omańskie zgodnie z dekretem sułtana zobowiązuje go do przekazywania 10 % wartości od każdej wychodzącej gotówki z kraju do Wydziału Inkasa ds. Podatków tytułem podatku od transferu środków za granicę withholding tax (nazwa oryginalna tytułu podatkowego). W związku z powyższym spółka posiada niedopłatę swojej należności. Zdaniem wnioskodawcy niedopłata należności stanowi koszt finansowy, który stanowi koszt uzyskania przychodu.

Uwzględniając powyższy wniosek oraz biorąc pod uwagę, iż w przedmiotowej sprawie nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa ani postępowanie przed sądem administracyjnym, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Krośnie po zapoznaniu się ze stanem faktycznym przedstawionym przez wnioskodawcę informuje, iż stanowisko tut. organu podatkowego w przedmiocie zapytania jest następujące:

Zgodnie z zapisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. - o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Powyższy zapis stanowi o tzw. "nieograniczonym obowiązku podatkowym", co oznacza, iż podatnicy, którzy mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów osiąganych zarówno w kraju, jak i za granicą, do których stosuje się przepisy polskiego prawa podatkowego. Przy czym dochody uzyskiwane przez rezydenta poza granicami Polski mogą być także opodatkowane w państwie źródła. Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, dochody te łączy się z dochodami osiągniętymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku odliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Zgodnie z powyższym przepisem polskie prawo podatkowe stosuje jako wewnętrzną metodę eliminacji podwójnego opodatkowania metodę zaliczania proporcjonalnego podatku zapłaconego za granicą. Aby podatnicy objęci nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce mogli skorzystać z zaliczenia podatku zapłaconego za granicą na poczet podatku w Polsce, muszą zostać spełnione następujące warunki:

1. podatnik osiąga dochód za granicą,
2. umowa międzynarodowa zawarta pomiędzy Polską a państwem źródła nie zwalnia dochodu uzyskanego za granicą od opodatkowania w Polsce (art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
3. podatek został faktyczne uiszczony w państwie źródła.

Regulacja art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma zastosowania do dochodów podatnika objętego w Polsce nieograniczonym obowiązkiem podatkowym, jeżeli zgodnie z umową międzynarodową dochody osiągnięte przez tego podatnika za granicą podlegają opodatkowaniu wyłącznie za granicą, tj. w państwie źródła. W analizowanym przypadku należy zauważyć, iż Polska nie zawarła z Omanem umowy o zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu, a tym samym w niniejszej sprawie mają zastosowanie wyłącznie wewnętrzne normy prawa podatkowego (tj. ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych). Dodatkowo przepis art. 20 ust. 1 ustawy wskazuje, iż aby dokonać odliczenia podatku zapłaconego za granicą, podatnik winien dysponować informacjami stwierdzającymi fakt jego rzeczywistej zapłaty podatku oraz wysokość uiszczonej kwoty podatku. Niebudzącym wątpliwości potwierdzeniem faktu zapłaty podatku za granicą oraz jego wysokości, jest stosowane poświadczenie sporządzone przez urząd skarbowy w państwie źródła. W sytuacji niespełnienia powyższych warunków, od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów brak jest możliwości odliczenia kwoty podatku zapłaconego za granicą.

Jednocześnie Naczelnik Urzędu Skarbowego w Krośnie informuje, iż w sytuacji braku możliwości odliczenia podatku zapłaconego za granicą podatnik nie ma możliwości zaliczenia tego podatku na zasadach art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodu. Powyższe wynika z faktu, iż zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Uwzględniając powyższe, za koszt uzyskania przychodów mogą być uznane tylko takie wydatki, które spełniają jednocześnie dwa warunki, tj.:

1. zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów,
2. nie zostały wyszczególnione w art. 16 ust. 1 ustawy.

Biorąc pod uwagę, iż w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodu dla celów podatkowych, tj. w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca w punkcie 15 zawarł zapis, zgodnie z którym nie uważa się za koszt uzyskania przychodów podatku dochodowego - kwota podatku potrąconego za granicą nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Należy zauważyć, iż przepis niniejszy dotyczy wszelkich podatków pobieranych od dochodów, także tych zapłaconych w obcym państwie.