P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu działając na podstawie art. 216 i art. 14a-14c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity z 2005 r. Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 25.08.2006 r. dotyczącego kwestii ewidencjonowania na kasie rejestrującej części samochodowych używanych

postanawia

uznać za nieprawidłowe stanowisko podatnika, iż sprzedaż wszystkich używanych części samochodowych można ewidencjonować na kasie rejestrującej pod nazwą towaru „używane części samochodowe”

U Z A S A D N I E N I E

Wnioskiem złożonym dnia 25.08.2006 r. zwrócił się Pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji o zakresie i sposobie stosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika.

Zgodnie z art. 14a Ordynacji podatkowej Naczelnik Urzędu Skarbowego na pisemny wniosek podatnika ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej prowadzi również sprzedaż używanych części samochodowych. W związku z tym, iż dana część samochodowa może składać się z wielu elementów, to wszystkie elementy należałoby skatalogować. Wobec czego takie postępowanie uniemożliwiłoby prowadzenie działalności gospodarczej. Ponadto występują też problemy z nazwaniem i zakwalifikowaniem niektórych elementów. Ustalenie przeznaczenia i nazwy określonego przedmiotu często jest możliwe dopiero po rozmowach z klientami. Także często klient dokonuje zakupu części jakiegoś zespołu, który na jego życzenie zostaje rozebrany na części pierwsze, a prawidłowe zaewidencjonowanie takiej operacji wymagałoby spisania protokołu rozbiórki na mniejsze części. Ze względu na fakt, iż po stronie zakupów nazwy towarów byłyby inne, niż po stronie sprzedaży.

W świetle regulacji prawnej zawartej w § 4 ust. 1 pkt 6 lit. e rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz warunków stosowania tych kas przez podatników (Dz.U. Nr 108, poz. 948 ze zm.) paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać m.in. nazwę towaru lub usługi.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „nazwa towaru’ oraz nie określają źródła stosowania nazw towarów, jednakże przez nazwę towaru lub usługi należy rozumieć nazwę jednostkową – tj. nazwę mającą tylko jeden desygnat. Oznacza to, że stosowana na paragonie fiskalnym nazwa winna być przypisana sprzedawanemu towarowi i jednoznacznie go identyfikować. Musi być więc tak skonstruowana, aby można było na tej podstawie w połączeniu z ceną dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar. Gwarantuje to bowiem konsumentowi m.in. prawo do otrzymania dowodu nabycia konkretnego towaru z uwidocznioną kwotą podatku.

Zaznaczyć należy, że im szerszy jest asortyment w danej grupie, tym większego wymaga stopnia szczegółowości określenie nazwy towarów z tej grupy w celu jego prawidłowej identyfikacji. Ponadto stosowanie małego stopnia szczegółowości, przy towarach o różnej cenie jednostkowej, prowadziłoby w konsekwencji do braku możliwości prawidłowego określenia podstawy opodatkowania. Ewidencja obrotu i kwot podatku należnego prowadzona przy zastosowaniu kas rejestrujących – jako ewidencja sprzedaży na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych – winna spełniać wymogi określone w art. 109 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2004 r. nr 54, poz. 535 ze zm.), tj. zawierać dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania oraz wartości podatku należnego.

Zdaniem tut. organu podatkowego zastosowanie nazwy „używane części samochodowe” wspólnej dla wszystkich używanych części samochodowych, nie identyfikowałoby jednoznacznie tychże towarów.

Mając powyższe na uwadze postanowiono jak w sentencji.

Powyższa interpretacja dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania postanowienia.

Zgodnie z art. 14b § 1 i 2 Ordynacji podatkowej powyższa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika. Interpretacja jest natomiast wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie zgodnie z art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu w terminie 7 dni od daty jej otrzymania (art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).