Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), udzielając interpretacji w zakresie postanowień umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz.U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374),

Minister Finansów uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku w sprawie obowiązków płatnika dotyczących zaliczek na podatek od wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi wykonującemu pracę na terytorium Włoch.

Uzasadnienie

Z treści złożonego wniosku wynika, że spółka X zatrudnia od dnia 28.05. 2003 r. na umowę o pracę osobę będącą obywatelem Francji. Od dnia 14.02.2005 r. pracownik na podstawie umowy zawartej ze Spółką wykonuje pracę we Włoszech i będzie ją tam wykonywał przez okres co najmniej 3 lat. W Polsce zatrudniony pracownik nie posiada żadnych ścisłych powiązań rodzinnych, społecznych i ekonomicznych. Rodzina pracownika przebywa na stałe poza Polską, jedynym powodem jaki w przeszłości decydował o pobycie pracownika na terytorium Polski było czasowe oddelegowanie do pracy, po zakończeniu oddelegowania do Włoch pracownik zamierza wrócić do Francji. Ponadto pracownik jest zameldowany na pobyt stały we Włoszech, a pobyt pracownika w Polsce ustał na skutek wyjazdu do Włoch.

W ocenie Płatnika ww. pracownik posiada w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy, a zatem jest opodatkowany w Polsce jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Polski. W konsekwencji w Polsce podlegają opodatkowaniu dochody pracownika jeżeli praca wykonywana jest na terytorium Polski. Z uwagi na fakt, że pracownik wykonuje pracę na terytorium Włoch jego dochody z tego tytułu nie będą opodatkowane w Polsce. W konsekwencji spółka X nie ma obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy od dochodów pracownika uzyskiwanych za pracę na terytorium Włoch od momentu wyjazdu pracownika do pracy we Włoszech.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa, Minister Finansów stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast w myśl art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy jeżeli osoby fizyczne nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy te stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a cytowanej ustawy).

W przepisach polskiego prawa podatkowego pojęcie "miejsca zamieszkania" nie zostało zdefiniowane. Definicja miejsca zamieszkania znajduje się w art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli danej osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego pracownik zatrudniony na umowę o pracę przez spółkę X od dnia 14.02.2005 r. wykonuje pracę we Włoszech i będzie ją tam wykonywał przez okres co najmniej 3 lat. Pracownik ten jest obywatelem Francji, a jedynym powodem jaki w przeszłości decydował o pobycie pracownika na terytorium Polski było czasowe oddelegowanie do pracy. Po zakończeniu oddelegowania do Włoch pracownik zamierza wrócić do Francji. W Polsce zatrudniony pracownik nie posiada żadnych ścisłych powiązań rodzinnych, społecznych i ekonomicznych. Rodzina pracownika przebywa na stałe poza Polską. Ponadto pracownik ten jest zameldowany na pobyt stały we Włoszech, a pobyt pracownika w Polsce ustał na skutek wyjazdu do Włoch.

Biorąc pod uwagę powyższe należy uznać, że od momentu wyjazdu do pracy do Włoch pracownik zatrudniony przez spółkę X podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz.U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374) pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w drugim Państwie.

W myśl art. 15 ust. 2 umowy bez względu na postanowienia ust. 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego oraz
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
3. wynagrodzenia nie są wypłacane przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że pracownik wykonuje pracę na terytorium Włoch. W związku z powyższym od dnia rozpoczęcia pracy we Włoszech wynagrodzenie otrzymywane przez pracownika w związku z pracą wykonywaną na terytorium Włoch nie podlega opodatkowaniu w Polsce.

Spółka X od dnia rozpoczęcia przez pracownika pracy na terytorium Włoch nie jest natomiast obowiązana do obliczania, pobierania i odprowadzania do właściwego urzędu skarbowego w Polsce zaliczek na podatek dochodowy.

Reasumując, Minister Finansów postanowił jak w sentencji.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla podatnika, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.