STAN FAKTYCZNY
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka Jawna "..." jest zobowiązana do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów zgodniez zasadami określonymi w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r.w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.). W zakres działalności spółki wchodzi między innymi sprzedaż nabywanie na terenie Unii Europejskiej pojazdów samochodowych oraz towarów w ramach dostaw wewnątrzwspólnotowych na terenie Unii Europejskiej. Swoich odbiorców towarów spółka obciąża fakturami wystawionymi w walutach obcych, tj. w dolarach USA lub w EUROw zależności od umowy z kontrahentem. Uzyskane z transakcji handlowych waluty obce nie są bezpośrednio odsprzedawane dla banku. Są gromadzone częstokroć na rachunku bankowym, a następnie odsprzedawane w razie potrzeb (np. z powodu braku środków finansowych na finansowanie bieżącej działalności gospodarczej) dla banku w którym podatnik prowadzi rachunki bankowe bieżące oraz walutowe lub też są opłacane nimi zobowiązania strony. Zdarza się też, iż zgromadzone waluty są odsprzedawane do kantorów walut. Ze zgromadzonych na rachunku bankowym walut obcych są czasami opłacane należności z tytułu importu spoza granic Unii Europejskiej towarów handlowych.
W tak przedstawionym stanie faktycznym wątpliwości dotyczą następujących kwestii:
2a) czy prawidłowo postępują podatnicy zaliczając odpowiednio do "przychodów finansowych" opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych (różnice kursowe dodatnie) oraz do kosztów uzyskania przychodów (różnice kursowe ujemne), różnice kursowe, które powstają w związku z odsprzedażą dla banków walut obcych zgromadzonych przez podatnika na rachunkach walutowych, a które to waluty zostały uzyskane przez stronę ze sprzedaży towarów handlowych na eksport, które to różnice kursowe są ewidencjonowane w kol. 8 podatkowej księgi przychodów, na podstawie noty księgowej sporządzonej raz na miesiąc, w której to nocie są uwidaczniane dane odnośnie przychodów i kosztów z tytułu różnic kursowych na rachunkach walutowych, ustalone na podstawie dodatkowej ewidencji?,
2b) czy prawidłowo postępują podatnicy nie zaliczając odpowiednio do przychodów finansowych opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych (różnice kursowe dodatnie) oraz kosztów uzyskania przychodu (różnice kursowe ujemne) różnic kursowych, które powstają w związku z odsprzedażą dla kantorów wymiany walut obcych zgromadzonych przez stronę na rachunkach bankowych, a które to waluty są kantorom sprzedawane bezpośrednio z rachunku walutowego lub też pobierane gotówką do kasy,a następnie odsprzedawane dla kantoru jako gotówka posiadana przez stronę w kasie?

STANOWISKO PODATNIKA
Ad 2a) Ponieważ bezspornie rachunki walutowe posiadane przez stronę są związanez prowadzoną działalnością gospodarczą przychody z tytułu dodatnich różnic kursowych od własnych środków lub wartości w walutach obcych uzyskanych z operacji finansowych (np. odsprzedaż walut dla banku) stosownie do art. 14 ust. 1b wymienionej ustawy są zaliczane do przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym, natomiast za słuszne należy uznać stanowisko strony, iż ujemne różnice kursowe z tytułu tychże operacji finansowych na rachunkach bankowych od własnych środków lub wartości w walutach obcych na podstawie art. 22 ust. 1 w/wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mają prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Ponieważ przepisy podatkowe w zakresie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów nie przewidują prowadzenia przedmiotowej ewidencji różnic kursowych, w celu ich ustalenia spółka jest zobowiązana do założenia dodatkowej ewidencji i na podstawie tejże ewidencji ustalenia kwoty różnic kursowych i ujęcia tychże różnic w księdze w kol. 8, raz w miesiącu na podstawie noty księgowej podającej sposób ich wyliczenia.
Ad 2b) W przypadku natomiast gdy operacje finansowe dotyczą odsprzedaży własnych wartości lub środków w walutach obcych dla kantorów wymiany walut, za prawidłowe należy uznać, iż różnice kursowe z tego tytułu nie są zaliczane do przychodów lub kosztów uzyskania przychodu. Bez znaczenia jest też w tej sytuacji fakt, iż operacje finansowe pomiędzy stroną a kantorami wymiany walut są dokonywane za pośrednictwem rachunków bankowych.

OCENA PRAWNA STANOWISKA PYTAJĄCEGO Z PRZYTOCZENIEM PRZEPISÓW PRAWA
Przychody podatników podatku dochodowego od osób fizycznych wykonujących działalność gospodarczą zostały określone w art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm./.
Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 3 ustawy podatkowej przychodem z działalności gospodarczej są również różnice kursowe.
W przypadku posiadania przez podatnika rachunku walutowego mogą powstać przychody lub koszty z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych.
Przepisy art. 14 ust. 1b i art. 22 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustanawiają zasady ustalania przychodów i kosztów z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych. W tych przypadkach stosuje się kursy walut ogłaszane przez bank obsługujący podatnika.
Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 14 ust. 1b ustawy podatkowej przychody z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych związanych z działalnością gospodarczą ustala się jako różnicę między wartością tych środków, obliczoną przy zastosowaniu kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodu oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z usług którego korzystał podatnik.
Stosownie zaś do postanowień art. 22 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ustala się jako różnicę między wartością tych środków, obliczoną przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut z dnia faktycznej zapłaty, oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z którego usług korzystał podatnik.
Przepisy podatkowe ściśle wiążą sposób wyliczania różnic kursowych od własnych środków z koniecznością stosowania kursu walutowego ogłaszanego przez bank, z którego usług korzystał podatnik.
W świetle art. 14 ust. 1b i art. 22 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy wyliczający różnice kursowe dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych zobowiązani są stosować następujące kursy walut:
1)w przypadku otrzymanych walut na dewizowy rachunek bankowy - kurs kupna walut banku, z usług którego korzysta podatnik (art. 14 ust. 1b),
2)w przypadku faktycznej zapłaty z dewizowego rachunku za zobowiązania opiewające na walutę obcą - wg kursu sprzedaży walut stosowanego przez bank, z którego usług korzystał podatnik (art. 22 ust. 1a),
3)w przypadku odsprzedaży posiadanych na rachunku walut - wg kursu kupna walut stosowanego przez bank, z którego usług korzystał podatnik (art. 14 ust. 1b).
We wszystkich tych przypadkach zastosowanie mieć będą kursy walut z dnia wystąpienia określonego zdarzenia gospodarczego, tj. uzyskania przychodu (sprzedaż walut) bądź poniesienia kosztu (zapłata na rzecz kontrahenta).
Z przedstawionego stanu prawnego wynika, że sposób ustalania różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych jest uzależniony od źródeł pochodzenia tych walut. Ponadto powstanie różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych uzależnione jest od charakteru transakcji, z której różnice te powstają. W przypadku gdy podatnik posiada na rachunku bankowym środki w walutach obcych i je odsprzedaje lub wypłaca z rachunku, zastosowanie ma art. 14 ust. 1b ustawy. Natomiast w przypadku wykorzystania walut obcych do regulowania zobowiązań stosuje się przepis art. 22 ust. 1a ustawy.
W związku z tym, że przepis art. 14 ust. 1b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy różnic kursowych kreujących przychód, to wyliczenie na jego podstawie ujemnych różnic kursowych nie może powodować zmniejszenia o te różnice kosztów uzyskania przychodów, tylko zmniejszenie przychodów.
Zatem, w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania cytowany wyżej przepis art. 22 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem wątpliwość Spółki dotyczy różnic kursowych od własnych środków w walutach obcych w przypadku odsprzedaży walut bankom.
W sytuacji kiedy Spółka posiadając konto walutowe pobiera z tego konta zgromadzone środki w celu ich odsprzedaży (zamiany) na złotówki, zdaniem tut. organu podatkowego, nie ma znaczenia dalszy sposób dysponowania w/w środkami. Przychód podatkowy powstaje bowiem nie w momencie odsprzedaży tych środków dla kantorów,a z chwilą ich wypływu z konta walutowego, prowadzonego przez bank.
W związku z powyższym, mając na uwadze cytowane wyżej przepisy ustawyo podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przedstawiony stan faktycznyw przedmiotowej sprawie należy uznać, że: każdy ruch walut obcych zgromadzonych na rachunku walutowym Spółki związany z ich sprzedażą na rzecz banków powoduje kreowanie przychodu z tytułu różnic kursowych od tych środków w momencie ich wypływu z konta walutowego. Jeżeli różnica pomiędzy wartością sprzedanych środków w walutach obcych obliczona według kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodu (wypływu walut z konta), a wartością tych środków obliczoną według kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłoszonego odpowiednio przez bank prowadzący rachunek walutowy Spółki jest dodatnia, to zwiększa ona przychody podatkowe. Jeżeli zaś powyższa różnica jest ujemna, wówczas przychody podatkowe ulegają obniżeniu.
W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku stwierdza, iż stanowisko przedstawione w przedmiotowej sprawie jest prawidłowe, z wyjątkiem kwestii dotyczącej zaliczenia do kosztów podatkowych ujemnych różnic kursowych w przypadku sprzedaży walut obcych bankom.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.