INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2012r. (data wpływu do tut. Biura 19 kwietnia 2012r.), uzupełnionym w dniu 11 lipca 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu ustalenia koszów uzyskania przychodów ze sprzedaży wskazanego we wniosku samochodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2012r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu ustalenia koszów uzyskania przychodów ze sprzedaży wskazanego we wniosku samochodu. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 27 czerwca 2012r. Znak: IBPBI/1/415-467/12/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 11 lipca 2012r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W październiku 2009r. Wnioskodawca uzyskał z Urzędu Pracy refundację kosztów utworzenia nowego miejsca pracy w kwocie 18.400 zł. Jako wyposażenie nowego miejsca pracy (serwisant - informatyk) zakupił samochód niezbędny do wykonywania obowiązków serwisanta. Wartość zakupu samochodu wyniosła 35.000 zł. Do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca zaliczał amortyzację tego samochodu liczoną od wartości 16.600 zł (35.000 - refundacja 18.400).

Po dwóch latach, w grudniu 2011r., pracownik odszedł z firmy na własne życzenie (warunek 2 lat zatrudnienia został spełniony). W związku z odejściem pracownika Wnioskodawca sprzedał zakupiony dla jego potrzeb samochód. W całym okresie użytkowania w koszty zaliczył 6.916,75 zł odpisów amortyzacyjnych. Pozostałą wartość 28.083,25 zł (wynikającą z wyliczenia: wartość zakupu 35.000 - minus amortyzacja 6.916,75), Wnioskodawca zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 06 lipca 2012r., wskazano m.in., iż przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej jest doradztwo w zakresie informatyki oraz sprzedaż detaliczna sprzętu komputerowego. Usługi są wykonywane w siedzibie klienta, dlatego niezbędnym wyposażeniem nowego miejsca pracy dla pracownika serwisanta - informatyka był zakup środka trwałego, w postaci samochodu umożliwiającego szybki dojazd do klientów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy niezamortyzowana wartość w kwocie 28.083,25 zł stanowi koszt uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota uzyskana ze sprzedaży samochodu została zaliczona do przychodów firmy, a mając na uwadze przepisy art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezamortyzowaną wartość w kwocie 28.083,25 zł Wnioskodawca zaliczył jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 361 ze zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi
   - ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, iż przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z ww. zastrzeżeniem zawartym w art. 14 ust. 2c ww. ustawy), stanowią przychód z działalności gospodarczej.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawca sprzedał samochód, stanowiący środek trwały w prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej. Nabycie ww. samochodu zostało sfinansowane częściowo ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy oraz w części ze środków własnych Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, dochód ze sprzedaży tego samochodu Wnioskodawca zobowiązany był ustalić w oparciu o przepis art. 24 ust. 2 zdanie drugie i pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Przepis powyższy określając sposób ustalania dochodu z odpłatnego zbycia m.in. ww. samochodu wskazuje na konieczność uwzględnienia w tej mierze trzech wartości:

• przychodu z odpłatnego zbycia,
• wartości początkowej środka trwałego,
• sumy odpisów amortyzacyjnych.
  
  

Wskazać przy tym należy, iż stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów (…) w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów również odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy).

Z powyżej powołanych przepisów wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych wg zasad określonych w art. 22a-22o. Tak więc nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości środka trwałego, która została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy). Jednakże wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, należy uwzględniać podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego.

W związku z powyższym przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy). Przy czym, na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się zarówno odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Stosownie do treści tego przepisu, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Zatem podatnik, który w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej posiada środek trwały, którego zakup sfinansował częściowo ze środków własnych, a częściowo datacją, dokonuje odpisów amortyzacyjnych od całej wartości początkowej tego środka trwałego (ceny nabycia), ale do kosztów uzyskania przychodów zalicza jedynie część tych odpisów, przypadającą proporcjonalnie na tą część wartości początkowej, która została sfinansowana ze środków własnych podatnika. Natomiast ustalając w momencie sprzedaży takiego środka trwałego jego niezamortyzową wartość początkową (stanowiącą koszt uzyskania przychodu z tej sprzedaży) wykazaną w ewidencji środków trwałych wartość początkową należy pomniejszyć o całą wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych, a nie jedynie o tą część, która została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów (tj. dokonywaną od tej części wartości początkowej, która została sfinansowana ze środków własnych podatnika).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż Wnioskodawca przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży wskazanego we wniosku środka trwałego (samochodu), powinien był pomniejszyć przychód z jego sprzedaży o kwotę odpowiadającą niezamortyzowanej wartości początkowej tego środka trwałego. Jednakże ustalając wysokość tej niezamortyzowanej wartości początkowej, wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wartość początkową (cenę nabycia) winien był pomniejszyć o wartość odpisów amortyzacyjnych dokonanych od całej wartości początkowej, a nie jedynie o kwotę 6.916,75 zł, tj. o wartość odpisów amortyzacyjnych zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.