P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 216, art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja Podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w N. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 04.04.2006r uzupełnionego w dniu 21.04.2006 r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza ,

iż przedstawione we wniosku stanowisko nie jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Pytanie dotyczy zaliczenia w koszty uzyskania przychodu wartości diet z tytułu podróży służbowej osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podatnik prowadząc działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych, udaje się często poza miejsce zamieszkania i wykonywania działalności gdzie świadczy zakontraktowane usługi klientom, lub w celach marketingowych, podpisywania umów, prowadzenia rokowań z kontrahentami .
W związku z takimi wyjazdami podatnik ponosi wydatki np. na wyżywienie, które zwykle wiążą się z faktem odbycia podróży służbowej. Podatnik nie dokumentuje tych wydatków.

Kosztami uzyskania przychodu z poszczególnego źródła zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000 r. poz. 176 ze zm.) są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy za koszty uzyskania przychodu nie uznaje się :
- wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.
Brzmienie tego przepisu dopuszcza możliwość, zaliczania do kosztów wartości diet związanych z podróżami służbowymi osób prowadzących działalność. Warunkiem jego zastosowania jest jednak ustalenie zakresu pojęcia podróży służbowej.
Przepisy podatkowe jak i przepisy odrębne, o których mowa w powołanym przepisie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy nie definiują tego pojęcia. Kierując się jednak faktem, iż zgodnie z art. 29 § 1 ustawy z dnia 26.06.1974 r. Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) elementem koniecznym umowy o pracę jest wskazanie miejsca świadczenia pracy- przyjąć należy, iż podróżą służbową pracownika jest wyjazd na polecenie pracodawcy poza stałe miejsce świadczenia pracy wynikające z umowy o pracę.

W związku z tym stwierdzić należy, iż w przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą podróżą służbową jest wyjazd związany z tą działalnością poza stałe miejsca jej prowadzenia, który wskazuje na incydentalność i tymczasowość pobytu w miejscu wykonywania zadania.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego w piśmie, podatnik prowadzi działalność w zakresie usług budowlanych gdzie wykonywane usługi stanowią przedmiot działalności gospodarczej .
W przypadku wykonywania tego rodzaju usług nie ma możliwości wskazania stałego miejsca prowadzenia działalności - co jak wskazano wyżej jest warunkiem koniecznym do uznania wyjazdu jako podróży służbowej.
Stałe wykonywanie zadań w różnych miejscowościach w ramach rodzaju prowadzonej działalności nie wiąże się z odbywaniem podróży służbowej z uwagi na fakt, że czynności te stanowią istotę świadczonych usług i w takiej sytuacji , nie będą podatnikowi przysługiwać diety.
Biorąc pod uwagę powyższe zajęte stanowisko w tej kwestii uznaje się za nieprawidłowe.
Za podróż służbową można natomiast uznać podróż związaną z koniecznością zawarcia umowy o świadczenie usługi, podpisania umowy z kontrahentem . W tej sytuacji podziela się stanowisko podatnika, że można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet w wysokości określonego limitu.

Powyższa interpretacja:

-dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących
-nie jest wiążąca dla podatnika (następcy prawnego podatnika) osoby trzeciej odpowiedzialnej za zaległości podatkowe, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.

Pouczenie:

Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w K. Ośrodek Zamiejscowy w N. za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w N. w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.