INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012, poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 05 kwietnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 10 kwietnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania w 2011 r. uzyskanych dochodów z tytułu pracy wykonywanej w Polsce i w Wielkiej Brytanii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania w 2011 r. uzyskanych dochodów z tytułu pracy wykonywanej w Polsce i w Wielkiej Brytanii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w firmie brytyjskiej z siedzibą w Londynie od 5 lat. Pierwsze cztery lata Wnioskodawca mieszkał w Londynie i tam wykonywał pracę. W ostatnim roku (rok podatkowy 2011) został oddelegowany do pracy w Polsce, gdzie firma nie ma przedstawicielstwa. Od roku 2011 ośrodek życiowy Wnioskodawca posiada w Polsce. Pracę wykonuje głównie w Polsce, a w Londynie przebywa i pracuje tylko 3 dni robocze w miesiącu. W związku z tym wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Polsce opodatkowuje w Polsce według skali podatkowej a wynagrodzenie za pracę wykonywaną w czasie tych 3 dni w miesiącu jest opodatkowane w Wielkiej Brytanii. Pracę w Polsce Wnioskodawca wykonuje w domu. Od wynagrodzenia opodatkowanego w Polsce odlicza koszty uzyskania przychodu. Od podstawy opodatkowania odlicza kwotę równą 30% diety za każdy dzień pobytu w Wielkiej Brytanii. Składki na ubezpieczenie społeczne są odprowadzane w Wielkiej Brytanii od całego wynagrodzenia, ale nie są tam odliczane ani od podstawy opodatkowania, ani od podatku, zmniejszają natomiast wynagrodzenie netto do wypłaty. Do przeliczenia wypłat na złotówki Wnioskodawca stosuje kurs średni NBP z dnia poprzedzającego dzień wypłaty wynagrodzenia na angielskie konto bankowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanej sytuacji Wnioskodawca prawidłowo rozlicza podatek dochodowy Polsce tylko od wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Polsce, a wynagrodzenie za pracę w Wielskiej Brytanii jest wykazywane w deklaracji i rozliczane na zasadzie wyłączenia z progresją oraz czy ma prawo obniżyć podstawę opodatkowania w Polsce o całe składki na ubezpieczenie społeczne w Wielkiej Brytanii zapłacone z jego wynagrodzenia...
2. Czy prawidłowo Wnioskodawca odlicza koszty uzyskania przychodu (według art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i diety za każdy dzień pobytu w Wielkiej Brytanii...
3. Czy Wnioskodawca stosuje prawidłowy kurs do przeliczania wynagrodzenia na złotówki...
   
   

Wnioskodawca uważa, iż podatki rozlicza prawidłowo w świetle przepisów o unikaniu podwójnego opodatkowania i ma prawo do odliczenia całych składek na ubezpieczenia społeczne, gdyż spełnia warunki z art. 26 ust. 1 pkt 2a oraz ust. 13b i c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uważa także, że prawidłowo odlicza koszty uzyskania przychodu według art. 22 ust. 2 ww. ustawy oraz że prawidłowo odlicza 30% diet według art. 21 ust. 1 pkt 20 tej ustawy.

Uważa również, że stosuje prawidłowo kurs walut do przeliczania wynagrodzenia na złotówki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm. – w brzmieniu obowiązującym do 02 kwietnia 2012 r.; t. j. z 2012 r. Dz. U. poz. 361 ze zm. – w brzmieniu obowiązującym od 03 kwietnia 2012 r.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Z przepisu art. 3 ust. 1a ww. ustawy wynika, iż za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepis art. 3 ust. 2a ww. ustawy stanowi, iż osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W przedmiotowym przypadku zastosowanie znajduje Konwencja z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Definicja ta odnosi się zatem do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe, czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Jeżeli natomiast wymienione powyżej kryteria okażą się niewystarczające dla ustalenia rezydencji podatkowej, należy sięgnąć do stosownych postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w firmie brytyjskiej z siedzibą w Londynie od 5 lat. Pierwsze cztery lata Wnioskodawca mieszkał w Londynie i tam wykonywał pracę. W ostatnim roku (rok podatkowy 2011) został oddelegowany do pracy w Polsce, gdzie firma nie ma przedstawicielstwa. Od roku 2011 ośrodek życiowy Wnioskodawca posiada w Polsce. Pracę wykonuje głównie w Polsce, a w Londynie przebywa i pracuje tylko 3 dni robocze w miesiącu. W związku z tym wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Polsce opodatkowuje w Polsce według skali podatkowej a wynagrodzenie za pracę wykonywaną w czasie tych 3 dni w miesiącu jest opodatkowane w Wielkiej Brytanii. Pracę w Polsce Wnioskodawca wykonuje w domu.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca będzie w Polsce podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Na podstawie art. 14 ust. 1 Konwencji polsko-angielskiej, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17, 18 i 19 niniejszej Konwencji, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast stosownie do ust. 2, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

Jak wynika z powyższego art. 14 ust. 1 i 2 Konwencji ma zastosowanie w przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie wykonuje pracę w drugim Umawiającym się Państwie. Natomiast z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w 2011 r. mając miejsce zamieszkania w Polsce wykonywał pracę w Polsce na rzecz angielskiego pracodawcy.

Należy zwrócić również uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie zatem z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 1) w zakresie art. 14 ust. 1, ustalającym ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, z wyjątkiem emerytur, taki dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Reasumując, należy stwierdzić, iż dochody uzyskane przez Wnioskodawcę z pracy wykonywanej na terytorium Polski na rzecz angielskiego pracodawcy będą podlegały opodatkowaniu w Polsce.

W związku z uzyskiwaniem dochodów z tytułu pracy wykonywanej w Polsce należy uwzględnić przepisy powołanej powyżej ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści wniosku wynika również, iż Wnioskodawca pracę wykonuje głównie w Polsce, a w Londynie przebywa i pracuje tylko 3 dni robocze w miesiącu.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. Konwencji, wynagrodzenia osób mających miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Wielskiej Brytanii. Natomiast art. 14 ust. 2 Konwencji określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 14 ust. 1 Konwencji, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Wielskiej Brytanii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest zatrudniony w firmie angielskiej z siedzibą w Londynie, która nie ma przedstawicielstwa w Polsce.

Wobec tego nie został spełniony warunek określony w art. 14 ust. 2 lit. b) co oznacza, że wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Wielkiej Brytanii podlega opodatkowaniu zarówno w Wielkiej Brytanii jak i w Polsce.

Jednocześnie, w Polsce - w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu - należy zastosować określoną w art. 22 umowy metodę zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu (tzw. metodę wyłączenia z progresją).

Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 2 ww. umowy, w przypadku Polski, podwójnego opodatkowania unika się w następujący sposób:

1. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji podlega opodatkowaniu w Zjednoczonym Królestwie, Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, z zastrzeżeniem postanowień punktu b) niniejszego ustępu.
2. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub zyski majątkowe, które zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11, 12 lub 13 niniejszej Konwencji, mogą być opodatkowane w Zjednoczonym Królestwie, Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu lub zysków majątkowych tej osoby kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Zjednoczonym Królestwie. Jednakże, takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na dochód lub zyski majątkowe uzyskane w Zjednoczonym Królestwie.
3. Jeżeli zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, Polska może, przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub zysków majątkowych takiej osoby, uwzględnić zwolniony dochód.
   
   

Wobec powyższego, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania może być opodatkowany w Wielkiej Brytanii, to Polska zwolni taki dochód (z wyjątkiem dochodów wskazanych w art. 22 ust. 2 pkt b) z opodatkowania, ale może przy obliczaniu podatku od pozostałej części dochodu lub majątku takiej osoby stosować stopę podatkową, która byłaby zastosowana w razie, gdyby zwolniona część dochodu lub majątku nie podlegała takiemu zwolnieniu.

W myśl art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1,
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów,
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
   
   

Zasadę opodatkowania przedstawioną w wyżej powołanym art. 27 ust. 8 ustawy stosuje się wyłącznie w przypadku, jeżeli podatnik oprócz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca zatrudniony jest na podstawie umowy o pracę w firmie brytyjskiej, oddelegowany został do pracy w Polsce, dochody za pracę wykonywaną w Polsce Wnioskodawca opodatkowuje sam według skali podatkowej (tj. na zasadach ogólnych). Pracę w Polsce wykonuje w domu, firma brytyjska nie ma w Polsce przedstawicielstwa.

Ponieważ Wnioskodawca uzyskuje przychody, o których mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. ze stosunku pracy a pracę wykonuje w domu, to zgodnie z art. 22 ust. 2 pkt 1) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może zastosować do tych przychodów koszty uzyskania przychodów wynoszące 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1335 zł.

Według uregulowań zawartych w art. 21 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest część przychodów osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, za każdy dzień pobytu za granicą, w którym podatnik pozostawał w stosunku służbowym, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczym stosunku pracy, w kwocie odpowiadającej 30% diety, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 15. Przy czym z ust. 15 tego artykułu wynika, iż zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 20, nie ma zastosowania do m.in. wynagrodzenia pracownika odbywającego podróż służbową poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy - rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Należy w tym miejscu zauważyć, iż w świetle art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy wolna od podatku dochodowego nie jest dieta za każdy dzień pobytu w Wielkiej Brytanii, ale kwota odpowiadająca 30% diety, określonej w powołanym powyżej rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r

W odniesieniu do odliczenia od podstawy opodatkowania całych składek na ubezpieczenia społeczne, które zgodnie z treścią wniosku, odprowadzane są w Wielkiej Brytanii od całego wynagrodzenia, ale nie są tam odliczane ani od podstawy opodatkowania, ani od podatku, zmniejszają natomiast wynagrodzenie netto do wypłaty, należy zauważyć, iż zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek zapłaconych w roku podatkowym ze środków podatnika na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne podatnika lub osób z nim współpracujących, zgodnie z przepisami dotyczącymi obowiązkowego ubezpieczenia społecznego obowiązującymi w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 13a-13c.

Z własnego stanowiska zawartego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca spełnia warunki z art. 26 ust. 1 pkt 2a i ust. 13b i ust. 13c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeśli zatem warunki te spełnia, to należy stwierdzić, iż ma prawo do odliczenia całych ww. składek na ubezpieczenia społeczne.

Należy w tym miejscu jeszcze raz wskazać, iż z wniosku wynika, że składki na ubezpieczenie społeczne są odprowadzane w Wielkiej Brytanii od całego wynagrodzenia, ale nie są tam odliczane ani od podstawy opodatkowania, ani od podatku, zmniejszają natomiast wynagrodzenie netto do wypłaty. Składki te są zatem zapłacone ze środków Wnioskodawcy (podatnika).

Zgodnie z art. 11a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.

Przy czym z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca do przeliczenia wypłat na złotówki stosuje kurs średni NBP z dnia poprzedzającego dzień wpływu wynagrodzenia na angielskie konto bankowe.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.